Alþýðublaðið - 23.12.1959, Side 15

Hún hristi höfuðið. „Nei,
þakka þér fyrir, ekkert“.
Hún var svo einmana og ó-
hamingiusöm núna þegar töfr
ar dansins voru brostnir og
allt var hið sama. Hún var
taugaæst og hana langaði
mest til að varna sér í fang
hans og hún óskaði þess að
þau dönsuðu enn. Það var
' svo erfitt að koma fram við
hann eins og venjulega, nú,
þegar hún vissi hvaða þýð-
ingu hann hafði fyrir hana.
„Eigum við að koma inn?“
spurði hann, en hún sagðist
ekki vilia fara strax.
,,Ég er víst farin að eidast“,
bætti hún v'ð og brosti. „Það
er ekki langt síðan ég gat
ekki huvsað mér að missa af
einum dansi!“
„Þú þarft að'komast burt
frá þessu öllu“, sagði Símon
alvarlegur. „Þú þarft að vera
ein á evðinviu. — Þú revnir
að lifa tvöföldu lífi, Carol, og
þ^ð sést á i-ér. getur það
ékki, l(?nsrur“.
„Tvöföldu lífi ?“ sagði hún
spyriand'i.
„Já. sem ko"-i Vians — og
Canú Mainwaring“.
„En eru þær ekk' ein og
hin sama?“ hún leit spyrjandi
á hann.
„Nei“, svaraði hann alvar-
legur. ..Þ-’ð held ég ekki og
þú ekki h°ldur“.
Hún sva"aði honum ekki.
„Þær b^riast hver við
aðra“, sagði h?nn rólegur og
lápt — ..0? bað kémiir bér úr
jafnvægi. Farðu f á 'Vian áð-
en hamn er ' korinn unn og
ráddu- eina hjúkrunarkonu
„ til“.
„Ræður þú js.em ert fvrrver
andi bnrmsðuT-. raér til að
hona af hólm1’?"
„Þegar maður sér að e'o-
hver getun ekki meira f b;li,
fekur maður hann úr eldlín-
unni áður rn hann brotnar
alvea, tÞ að levfa honum að
ná sér fvrir næs'a dag“.
„En hvernig veÞtu að hann
bregst ekki slveg?“
„Það verður dómgreind
manns að segja til um“. ■
„En dómgreindin getur
kruaðSst“.
„Hvers vegna reynirð.u bað
ekki?“ sagði hann. „Það er
þess virð' fvrir þig, Carol.
Það er um allt Jífið að. ræða“.
Hún sat hreyfingarlaus um
stund. Hve mikið gizkaði
Símon á? Vissi hann hve
mikJa býðingu hann hafði fyr
ir. hana? Skyndilega varð
löngunin til að segja honum
þafe öllu yfirsterkari.
„S'ímon ...“, sagði híxn titr-
andi og s.tóð á fxétur.
Hann kipntist við eins og
húnhún heíði slegið hann og
starði skelfdur á hana.
„Nei“, sagði hann hvasst.
„í guðanna bænum ekki það,
Carol...“
„Jú“. sagði kona Vian Lor-
ings blátt áfram. „Einmitt..“
Kvrrðin í litla herberg nu
virtist ætla að standa til ei-
lífðar. Loks hreyfði Símon sig
og gekk að arninum og starði
í eldinn.
„Það ... breytir engu ...
svo þú skalt ekki taka það
nærri þér“, stamaði hún. „En
þú ert mér svo mikið að ég
varð að segja þér það, Sím-
on......Mér finnst það leitt
fyrst þú hefðir heldur viljað
að ég þegði,“ bætti hún lágt
við, þegar hann svaraði engu.
Það var aðeins ein leið fær,
hugsaði Símon. — Hennar
vegna, V ans vegna og hans
sj.álfs vegna. Ef hann gæfi
eftir og segði henni sannleik-
ann og viðurkenndi að hann
elskaði hana, þá eyðilegði
hann þrjú líf og til hvers?
Ef Carol tryði því aftur á móti
að ást hennar væri ekki end-
ui'goldin, þá myndi það ef
til vili hjálpa henni til að
það sem hann hafði gert, en
hvað gat hann gert annað?
„Fyrirgefðu Car ...
„Það minnsta sem þú getur
gert, er að vorkenna mér
ekki,“ greip hún fram í fyrir
honum og hló stuttlega.
Það brakaði skyndilega í
eldinum.
„Mér finnst ekkert gaman
að verða mér til skammar svo
gerðu það fyrir mig að gleyma
þessu,“ sagði hún og gekk
til dyra. „Sennilega hefur
okkar ver ð saknað. Eigum
við að fara og drekkja sorg-
um okkar?“ Og án þess að
gefa honum tækifæri til að
svara, gekk hún út.
Símon elti hana þögull. —
Hann vissi að hann hafði
sært hana djúpt en hvað ann-
að gat hann gert? En Símon
hafði gert það vitandi vits,
hún hafði viljað eiga hann.
Það var á engan hátt hægt
að afsaka Það, sem hún hafði
gert. Yian var maður hennar
og ábyrgðin var hennar. En
hún hafði ekki verið að svíkja
hann, þegar hún sagði Símon
að hún elskaði hann. Hún
hafði verið svo viss um að
Símon myndi skilja hana. En
hvað henni hafði skjátlast!
Hann kunni vel við hana og
vegna þess, að hún var ein-
mana vildi hann vera henni
góður.
Þegar hún var til fór hún
til Vían. Systir Janet var að
koma út um dyrnar, þegar
hún kom þangað og hún var
særð á svip. Hjúkrunarkonan
hikaði eitt augnablik, svo
„Sjúklingar, sem eru jafn-
háðir hjúkrunarkonunni og
hann er, þarfnast tilbreyt-
ingar.“
Sérlega jafn erfiður sjúkl-
ingur og Vian, hugsaði kona
hans og velti því fyrir sér, '•
hvað hann hefði nú gert. Það "
var verst hve erfitt var að fá
góða hjúkrunarkonu.
„Allt í lagi, systir,. ég skal :
sjá uffl það. Mér finnst leitt ■
að missa yður, en ég skil ðy-
ur.“
„Þúsund þakkir, ég fer auS
vitað ekki fyrr en þér hafið
fengið aðra hjúkrunarkonu,“
sagði systir Blake þakklát.
„Eg skal reyna það um leið
og við förum til London,“
lofaði Carol. „Má ég nú fara
inn til mannsins míns?“
„Já, frú Loring,“ sagði
ASTARINNAR
elska mann sinn á ný. Þrátt
fyrir allt hlaut hún að hafa
haldið að hún elskaði hann,
þegar hún giftist honum.
Hann rétti hægt úr sér og
leit á hana. Andlit hans var
svipbrigðalaust.
„Eg viidi að þú hefðir ekki
sagt þetta,“ sagði hann
dræmt og Carol roðnaði af
skömm.
„Skammaðu dansinn, hljóm
listina og andrúmsloftið,“
sagði hún létt og reyndi að
vera glaðleg. ..Fyrirgefðu, —
kæri félagi, sökin er mín!“
„Elsku vina mín, tak'u það
ekki svona.“
„Hvað viltu að ég geri? —
Sendi þér gleymmérei og
spili sorgarmarz Chopins
með? Konu hefur fyrr fundist
hún n ðurlægja sig, en nú
Símon Carev.
Carol reyndi af fremsta
megni að ná sér.
„Eg hef ekki niðurlægt
þig.“
„Nei! Eg er aðeins góð kona
sem. hefur leiðzt á glapstigu
vegna tilfinninga sinna.“
Ðálítil birurð var betri en
varandi reiði. Símon hataði
var mjög óhamingjusamur.
Þegar Carol var komin,
bauð gestur henni upp og hún
þyrlaðist brott. Og smám sam
an losnaði hún við köfnunar-
aðkenninguna. Forsmáð? Hún
gat ekki hugsað um það. Hvað
hafði gengið að henni? Hvers
vegna hafði hún hagað sér
svona? Hann hafði reynt að
hjálpa henni, hann hafði verið
jafn elskulegur og vingjarn-
legur. Hún skammaðist sín.
Hvað skyldi hann hugsa um
hana? Hvernig gæti hún
nokkru sinni litið í augu hans
aftur?
Carol vissi ekki hvernig
kvöldið leið. Hún hlaxxt að
hafa hagað sér vel, því eng-
inn virtist veita henni sér-
staka eftirtekt. Hún brosti,
hún talaði, hún hló og dans-
aði, borðaði og drakk og lék
hlutverk sitt til enda. En ekki
var síðasti gesturinn fyrr
horfinn og síðasta ljósið
slökkt en vélin bilaði og brúð-
an lá lífvana og starði von-
laust út í dögunina.
20.
Carol svaf ekkert og það
voru dökkir baugar undir aug
um hennar, þegar hún klæddi
sig næsta morgun. Lífið var
flókabendi .og hún gat ekki
leyst það. Hún var ekkert
barn og gat ekki afsakað sig
með því að hún hefði ekki
vitað hvað hún var að gera
þegar hún giftist *Vian. Hún
spurði hún hvort Carol gæti
talað við sig augnablik.
„Sjálfsagt,“ svaraði CaCrol.
„Eigum við að koma inn í
stofxma?“ spurði hún.
„Já?“ sagði hún,. þegar hún
lokaði dyrunum að baki
þeirra. „Hvað get ég gert fyr-
ir yður, systir Blake?“
„Frú Loring, mig langar
ekki tíl að segja það, en ég
hef oft hugsað um það. Eg
vildi að þér fengjuð aðra
hjúkrunarkonu fyrir mann
yðar. Eg .... mér finnst að
vinnan sé of erfið og ég held
að hann þurfi breytingu.“
Andlit systur Blake var
ijósrautt og hún hrasaði um
orðin.
„Fyrirgefið þér,“ sagði Ca-
rol rólega. „Eg vissi ekki að
það væri of erfitt. Þér hafið
verið svo glöð og þolinmóð
og mér hefur ekki einu sinni
komið til hugar, ag vinnan
væri of erfið fyrir yður. Yð-
ur leiðist þó ekki?“ spurði
hún. „Eg á við, bað væri kann
ske hægt að fá aðra konu til
að hjálpa yður........“ En
hjúkrunarkonan hristi höfuð-
ið snöggt.
„Þér megið ekki haida að
ég sé vanþakklát, þegar ég
segi að ég vilji heldur hætta.
Það er fallegt af yður að
bjóða mér aukahjálp, en það
er alveg eins mikið herra
Lorings vegna sem ég vil
hætta. Eg held að hann þarfn
ist þess að siá eitthvað nýtt
andlit,“ sagði hún brosandi.
hjúkrunarkonan og braut
heilann um hvort hún hefði
átt að koma í veg fyrir það.
Það var nóg fyrir hana að
líta á Vian til að sjá „aftur-
hvarfið“, sem var liðið hjá.
Hann var með bitra drætti
um munninn og reiðilegur
tll augnanna.
„Hvað í .... voruð þið Sí-
mon Carev að gera, þegar þið
hurfuð í gær?“ spurði hann
formálalaust. Og þegar þún
heyrði kuldann í rödd hans, ,
fann hún að hún hataði mann
inn. sem hún hafði gifst.
„Eins og ég hef sagt þér
fyrr Vian, þýðir ekkert fyrir
þig að tala svona til min,“ I
svaraði hún og gat varla haft j
hemil á skapi sínu. ■!
„Eg er í mínum fulia rétti i
að spyrja þig.“
„Og ég verð að segja að ég j
er þér ekki sammála.“ i
„Hvað gerðuð þið?“ endur j
tók hann.
„Töluðum saman,“ svaraði
Carol reið.
.... sparið yður hiaup
A xuiili majgra verzlanu!
.jk,
Ha ÚWIOM
OtWl!
6® - Austursbræti
Alþýðublaðið — 23. des. 1959