Þjóðólfur - 01.12.1850, Síða 4

216
þess,’að sá hjeldi áfram nauðugur viljugur
að vera hreppstjóri, sem áður haffti optafsagt
þaft embætti, og kveinaft hástöfum uitdan af-
arþunga byrftar þess. Jó nú sýslumafturinn
hafi haft þann gófta tilgang, aft sjá sveitinni
meft þessu móti fyrir góftum hreppstjór^, þá
mátti hann líka hafa þaft gófta vit, aðviljug-
an er hvern bezt aft kaupa; og aft minnsta
heffti farift dável á þvi, aft hann lieffti gætt
sannleikans i vitnisburðarskrá sinni, í staft
þess að fella þann úrskurft, aft enginn í sveit-
inni væri fær uin aft taka hreppstjórnina á
hendur, nema gamli karlinn nauftugi. jþví
vonandi er, aft þetta megi heita fullkömin ó-
sannindi; og á þeim átti þó aft byggja, og
varbyggð sú ályktan, að brýna nauftsyn bæri
til, að fara enn auftmjúkan bónarveg að liin-
um gamla hreppstjóra, aft hafa framvegis
hreppstjórnina á hendi. En eins og sýslu-
manninum er sjálfum bezt kunnugt um sinn
hreina og gófta tilgang í þessu, svo er líka
öðrum, sem aftgæta, nokkurn veginn augljóst,
aft sveitarmönnum er ininkun gjörft með þessu;
því þaft mundi reyriast svo, ef að væri gáð
án hlutdrægni, aft í s'veitinni finnast — sýslu-
manninum og gamla hreppstjóranum aö þakk-
arlausu — velþokkaftir, skynsamir og ráft-
vandir bændur — en svo hefur lieyrzt, að
hreppstjórar ættu aft vera i öftrum sveitum —
sem líkindi eru til, aft meft nytsemi og sóma
gætu staftið í hreppstjóra sporum. Og á sýslu-
inaðurinn þannig af sveit pessari litlarþakk-
ir skyldar fyrir þessa milligöngu sína. En
hann hugsar, ef til vill, eins og surnum höfft-
ingjunum hefur fyrr orftift* „flest er fátækuin
fullgott“! Margur heffti samt liugsað. að hann
mundi bera þá virftingu f'yrirj sjálfum sjer og
sannleikanum, og þá líka fyrir ókunnugum
merkismanni í hárri stöftu, aft harin gæfi gaum
að því, hvaft hann byði lionum; en þaft er
litilfjörlegur sannleiki, sem ekki er boftlegri
en ósannindl; Jví „lygð er vest“,
scf/ir lí/ca Barnat/ullib.
þjóöó/fur svarar þjóöálji.
M5egar óhreinn andi fer út af inanninum,
ráfar hann um þura stafti, leitar áft hvíld og
finriur ekki“. Jessi sannleiki hefur nú ber-
lega komið fram á Svarinu, sem í surnar 6.
dag júlim. fór út af munni útr/efanda árrits
prestashólans. Vegna þess aft aridinn í því
Svari var ekki góftur, þá fjekk það þurlegar
vifttökur hvervetna; lesendurnir gátu ekki lið-
ift þaft, vörpuftu því frá sjer ogsögftu: aldrei
heffti jeg trúaft því, aft svo ágætir menn mundu
svara svona! hefur mjög brakizt
fyrir Svarinu; hinn óhreini andi þess hefur
hvergi leyft, því aft fá blífanlegan samastaft í
huga efta hjörtum manua, og þaft hefur mátt
þakka fyrir aft liggja innan um óþverra í
skúmaskotum. En hinn óhreini andi heldur
ekki kyrru fyrir, hann ráfar um, enda þó
honum sje tekift þurlega. Jannig er sá
hinn óhreini aridi, sem í Svarinu var, ennnú
kominn á kreik í t/rein einni í 31. blafti „Lanz-
tíftindanna"; og aft því skapi sem nóttin er
dimmari 12.uóvember en 6. júlí, aft því skapi
er líka þessi siftari andi í öllu tilliti argari
liiiiiiin fyrri. Grein þessi i Tíftindunum á aft
vera hefndarfult hornaut/a til Jrjóftólfs og
ábyrgftarmanns hans; en þaft er vonandi, aft
hún verði líka hœjUet/ur t/apastokkur handa
höfundi hennar, Jijóftálfi. En nú kunna rnarg-
ir aft spyrja: „livernig víkur því vift“, aö „Lanz-
tíftindin" hafa ýglt sig svo vift jjjóftólf núna,
þau, sem þó furftanlega hafa þolaft lioiium
sitt af hverju? Skyldu þau vilja hefnast á
honum fyrir þaft, aft þeim þykir harin erfiftur
í svörum um „neitunarvald konurigs“, ogvilja
svo ata hann út í augum alþýðu, svo aft hún
afthyllist síftur skoftun hans? Varla skyldu
merin þó bugsa, aft Stjórnarblaöiö sjálfl áliti
sjer verftugt, aft vinna þaft mál meft at-
yrftum, sein þaö ekki getur unnift meft ástæft-
um“ ? j>ett,a er og rjett álitift um Tíftindin;
jeg get þess engán veginn til um þau, aft
þaft sje aft gjöra ráft fyrir þessu; slík aftferð
væri ekki lieldur riema eptir óhreinasta and.a.
Hvernig stendur þá á þessari ófrægjandigrein
þeirra? »Skyldu einhverjir 39 skynsamari
alþýftunrenn í hjeröftum liafa sent Tíftindunum
þessa grein núna með póstunum“? Bæfti
stendur undir henni 39 i tölu, og svo er fyr-
ir ofan hana aösent“. Margur kann aft hugsa,
aft þetta sje svo, og þaft þvi heldur sem lilut-
aðeigendur greinarinnar voru mjög áfram
um, aft 31. blað „Lanztíðindamia“ væri prent-
að enda á sunnudag, svo að greinin gæti