Þjóðólfur - 26.06.1852, Blaðsíða 5

Þjóðólfur - 26.06.1852, Blaðsíða 5
337 arinnar á málefnum vorum, virftast nú liggja beint við fyrir oss Islendingum tveir vegir, annafthvort: „að vjer finnum oss skylt að hafa sömu meininguna í dag, sem vjer höfðum í gær“, þrátt fyrir jþað þó stjórninni auðsjáan- lega mislíki „nieiningin sú í gær“, eða J)á að slá beinlínis og algjörlega undan, leggja liöndur í skaut, og láta svo stjórriina „hafa það“ eins og hún vill. jietta siðara mun mörgum þykja ábyrgðarminnst og óhultast, fyrirhafnar - og ómaksminnst og umfram allt kostnaðar ininnst, og þar til helztu höíðingj- um vorunr, flestuin hverjum, geðþekkast. Vjer dyljumst ekki við, að nokkrir málsmetandi bændur hafa lýst yfir við oss líkri hugsan, og láfið það fylgja með „að urn eitt væri sam- tök nú nauðsynleg, en fiað væri, aðallirjarð- eigendur tæki sig saman um að kjósa eng- an til aljiingis í haust, en heitbindast (>ví jafnframt, að greiða aljringistollinn fyrst um sinn árlega að meðaltali við Jiað, sem verið hefur, eins eptir sem áður, safna honum í sjóð, sem væri jafnóðum settur á vöxtu, og fela yfirumsjón á honuin Jóni Sigurðssyni, en sjóðn- um skyldi síðan varið til almennra landsjiarfa". Vjer skulum nú ekki kasta svo þunguin steini á bændur vora, Jió þeim sumum kunni að virð- ast Jietta tiltækilegast í fljótu bragði. 5ví það er vorkun, þó alþýðu þyki lítið hafa unnizt i aðra hönd af alþingunum að undan- förnu, þar sem flestöll aðalmálin, sem þar hafa leiðst til lykta, hvílast en óútkljáð á hyll- um stjórnarinnar; það er ekki ástæðulaust, þó menn kvíði því, að bændum vorum vinnist lít- iðaf því, sein þeir kynni að vilja halda fram, gegn þessum 6 grjótpálum stjórnarinnar, sem hún treystir svo mjög og má vel treysta, hversu sem liún breytist sjálf og stefna henn- ar; því varla þarf að leika efi á því, hverjum mönnuin verði skipaður sess hinna konung- kjörnu á næsta alþingi; það er Tsagt að stipt- amtmanninum sje falið að nefna þá í sess, og hann mun Jiekkja sína 5 Jiá í fyrra. Jietta eru nú einganveginn svo lítilvæg- ar ástæður, en hins vegar höllumst vjer þó heldur að hinum flokki bænda vorra, sem þykir næsta ísjárvert að kjósa ekki, og snara svo þannig frá sj«^r alþingisstiptaninni, þó hún valla virðist annað enn skuggi einn eins og nú stendur. En undirstaðan liggur til allra bygginga smærri sem stærri, og er var- lega gjörandi að rífa Iiana, og gjöra að sljettri foldu, þó seint þyki ganga að rnynda, og koma upp á hana húsinu. Fyrir skeminstu ináttum vjer þreifa á þeirri vernd, sem alþingis stipt- anin þó veitir oss, meðan hún stendur; en liún er sú, að ekkert lagaboð og eingi ólöglieim- iluð gjaldheiinta verður boðin oss að alþingi fornspurðu, meðan það lielzt; liefði ekki 1. greinin í alþingistilskipaninni staðið í dyrun- unum, mundi vart niðurjöfnunin á þjóðfundar- kostnaðinuin hafa orðið jafn bráðkvödd, og hún varð. En þet.ta er allt, eins og svo margt, fleira, ríkuglegt og mikilvægt, umtalsefni á Jing- vallafundinum í sumar; þar er nauðsyn að menn beri sig saman um „meininguna þá í gær“, og livort ekki muni hollast og tiltæki- legast að lialda fast við hana „í daya, ekki með þráa, reiði, hatri eður heipt, hvorki gegn stjórninni nje erindsrekum hennar, því síður með ofstojia eður niótþróa, heldur ineð spekt og manndómslegri alvöru og stillingu; livort ekki mundi þannig hollast, að lialda fast við meininguna um, að vjer treystumst ekki til að gjörast Danskir, eða að hafa nokkur not af því, að eiga setu á ríkisþingi Eydana og Jóta, hversu sem þetta er gylt fyrir oss, og hversu sem vjer eruin heimskaðir fyrir að vilja ekki þyggja það; — að lialda fast við meininguna um, að vjer höfiun Jijóðerni út af fyrif oss, sem oss heri að rækja og eíla á allan veg með innlendum meðölum, — að vjer eigum á bak við oss fornöld, sem jafn- an á að vera oss mirmisstæð, lærdómsrikog hei- lög, en fyrir framan oss framtíð, sem fær oss og niðjum vorum ærið að hugsa og starfa, og sein mun hlutdrægnis - og lilýfðarlaust minnast vor, verka vorra og tillaga, annaðhvort með blessan eður bölvan, eptir því sem Jiær koma þá í ljós; — og að vjer eigum og hyggjum „landið fagurt og frítt“ af skaparans hendi, en sem hann liefur gefið oss, til þess vjer bætum þaö og prýðum, en ekki niðum það og svívirðum. ÍÞau hjeröðin, þar sein rikir þessi „niein- ingin sú í gær“, niunu og liafa einhver ráð að senda einn eður tvo menn á Jingvöll í sum-

x

Þjóðólfur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðólfur
https://timarit.is/publication/72

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.