Þjóðólfur - 27.01.1853, Blaðsíða 2

30
„i eMi sínu“ nPi Saur’liafbinginn nð vestan 1
rynni á f)ann daun, og aft prðin fög.nuöu ,f)ar
maka sínum og taeki liann í félag mefi sér.
Annar eins ritstjóri og höfundur „Kvöldvök-
unnar í sveit“ mundi ekki slá hendinni.á móti
svo „fvsilegum félagskap8 heldur breifta út
faftminn móti honum og hverri fieirri „stroku“
sem f)aftan rynni. Hér var ekki hvítt aö velkja
þar^sem voru „N,ý Tii).“ hans, og ekkert í hættu
þó seinásta blaMð færhi eintómis ábnrð út um
landif), kaupendurnir vorubundnir vif) af) sitja
með árgánginn hvort, eð var, prentsmiðjan
getur liðið um allt andvirðið, og þessi bless-
uð peð má bera fyrir, ef skákað yrði til að
lúka prentunarkostnaðinn.
En hafi ffKv'óldv'ákuhöfundurinn og
Saur’peðafelay hans ætlað, aft vér myndum
leggja oss niður við að svara orði til orðs öllu
þessu peðri þeirra í seinasta blaðinu, f)á skal
hommi og þeim skjátlast það. Hvprki er vert
að gjöra svo mikinn veg þeirra, og svo þekkj-
um vér, að vér höfum æðri og mikilvægari
skyldurá hendi, ba:ði við vora heiðruðu kaup-
greinina: „hversem embætti hefir, hann gæti
f)ess“, og, ekkí heldur embættis eiðinn. Ilvorugt
rnuu neinmn manni, <?8nnni en höl'undi þessum, hafa
komið til hugar að misskilja svo, að ef emliættisniann-
inum er ekki heitið launum fyrir að stunda embætti sitt
rækilega, J»á eigi hann frjálst að vanrækja það;
fienna lærdóm kennir j)ó peðhnokki þessi í greininni. En
honum inun tainara að skrifa rángt eptir öðrum, en
hugsa rétt og skynsamlega sjálfur. Ekki gat hann t.
a. m. halt rétt eptir niðurlags klausuna úr Félagsritun-
uin, sem þó lá fyrir honum mcð, skýru prenli.
Abyryðarm.
*) F.g hefi boðizt til, bæði að útvcga pcningalán
og taka að mér mál o. s. frv.; þaðcrsatt. En hvorki
liefi eg boðizi til að stela peningum, né taka að mér
neitt það mál, sem eg álít öldúngis rángt. þó eg
hafi haft hvorugt þetta í beinu skilyrði, vona cg öllum
vöniluðum mönnum skiljist það. En svona var um
mál það sem Gísli fiá Saurum lét biðja mig fyrir; eg
sagói umboðsinanni hans optar enn einu siuni að eg á-
liti málið óvinnandi og rángt. því lofaði eg aldrei
að ta\a það, en þótt 15 rbd., eða meira, væri í boði.
Hefði eg lofað því, þá þurlti „Saur’höfðínginn11 aldrci að
koma suður sjálfur „eptir 3. mánaða iimhugsHnartíma“,
til þess að þrábiðja mig, að taka málið að mér,
En þeir sýslubúar hans, munu fara næst um það, þvórt
þessuin hölðíngja ferst það ckki viðlíka að prédika
föðurlandsást, eins og fjandanum að prédika siði
og sóma. J. G.
endur os; aftva landsbúa, en „aft ansa hverj-
urn dáranum upp á sitt. tal“ orfti til orfts, og
fylla svo dálka þ/óðó/fv meft hártoguftum orfta-
glósum, ránghermi og þeim einstaklegmn smá-
munaslettum, sem hver alyáður maftur, hvaft
ómentaftur sem er, kann aft fyrirverfta sig um.
I n y ó l f u r.
Vér höfum þegar áftur lýst |>ví yfír af-
dráttarlaust,, aft vér öllum fremur óskuftum að
„Ný Tíft.* * mætti haldast og standast meft vin-
sældum. Golt hlaft af hendi enna æftstu yfir-
maiína vorra, sein heffti að færa greinileg
skil og skýrslur um alla þá ráftsmensku, senx
háyfirvöldin liafa á hendi yfir ýmsnm sjóftum
og opinberum stofnunum þessa lands,—sem
ætti aft auglýsa öll lagaboö sem sett, verfta,
allar úrlausnir, og úrskurfti stjórnarinnar um
almenn mál og sem allan almenníng varfta,
iná ske einnig sanna og greinilega skýrslu
um afdrif mála þeirra sem skotið er til yfir-
dóinsins, — og sem þar aft auki vekti máls
á Jieim tilbreytíngum og nýmælum, sem miklu
skipta,. og heffti stöftugt, og skynsandegt ept-
irlit meft [ivi, sem blaðið lýðsins, á meftan
þaft getur haldizt, fer fram, — hlaft, segjuin
vér, sem bindur sig slikum ætlimarverkum
og fylgir þeiin fram meft verftugleika, skyn-
semi og kunnáttu, er ekki aft eiiis góft eign
fyrir landsmenn og fýsileg, heldur og öldúng-
is nauftsynleg.
Tilraunir tií aft halda úti sliku blafti hóf-
ust, 1849. Lanztíðmdiu hófust undir merkj-
um eins liins lærftasta og merkilegasta ern-
bættismanns vors, sem þar til var og er eins
kunimr aft varfærrii eins og aft vandvirkni; það
varritstjóri sem að öllu var samboftinn háyfír-
völdum landsins, sem stofnuðu blaftift. Lanz-
tíftindin runnu xit fyrsta árift, en mæturnar á
þeim rénuftu brátt, niiklu fretnur og liklega ein-
gaurigu af því, hverjar hreifingar þá voru hér,
sem annarstaftar, — af því blaftift íullnægfti ekki
þvi, sem flestir hinir skynsamari menn ætl-
uðust til: að færa greinilegar skýrslur um hina
margvislegu ráðsmensku háyfirvaldanna yfir
ýmsunr opinberum stiptunum o. s. frv.; en
þetta var peim að kenna, en ekki ritstjóran-
um, — og af því ffþjóðólfur” var þá upp-