Þjóðólfur - 23.04.1853, Qupperneq 5

65
og nlymli ekki elska hann síftur enn föður
hans, ef honuni auðnaðist að veita lancli voru
|iíið gott, sein við vitum hann liefir vilja til;
og }>að vitum við, að }>að er ekki honum að
kenna, liehlur ráðgjöíuin hans, ef Islendíngar
fá ekki verzlunarfrclsi eða aðrar »>skir sínar
uppfylltar; en óskum vorum verður aldrei
framgengt eða fram fylgt með skynsemi, fyr
en íslenzkir menn verða ráðaneyti konúngs í
íslenzkum málum; og höfum við seinna haft
tækifæri til að láta i Ijósi við stjórnina, með
hréfum þeim, er við höfum ritað henni með
bænarskrám frá íslandi, að þetta sé bæði álit
almenníngs á íslandi, eins og bænarskrárnar
sýni, og svo sjálfra vor. Konúngur lofaði
svari «pp á ávarpið, en ítrekaði að vér yrðuni
að hafa fmlinmæði, því hér væri í margthorn
að líta; hann lét og í Ijósi að sig lángaði til
að koma út til íslands, og vonaði hann að ís-
lendíngar sínir myndi skilja sig, og liann þá,
ef þeir talaði saman; það myndi og verða ef
svo hæri að, því hreinskilni og tryggð eiga
ætíð hægt með að skilj'a hvor aðra.
Með þessu var þá hið eiginlega aðalmið
farinnar náð svo sem auðið varð; það hefði
getað náðzt fenn betur, ef Briem sýslumaður
hefði getað komið, og ef stjórnin lieíði viljað
nota okkur til að styrkja til einhvers góðs í
landsins þarfir; en henni hefir ekki þóknazt
það, og geta þar til reyndar verið fleiri enn
ein orsök; þar á meðal það, að hin íslenzka
stjórnardeild hefir ekki verið í vetur á full-
komlega föstum fæti fyr enn nú; en nú von-
um við líka, að sá maður, sem hefir fengið
hana til forstöðu og er í ílestuin greinum á-
gætlega til þess kjörinn, heri auðnu til að
styrkja mál lands vors, og koma því marga í
lag, sem lagfæríngar þarf; en það er skylda
vor að styrk ja haiis góðan vilja og viðleitni,
því þar með að eins verður lionum auðið að
fá fullt það atkvæði í vorum málum sem hann
þarf og á að hafa, ef hann á að geta gjört
íullt gagn.
Bænarskrár þær, sem okkur hafa verið
sendar úr flestum héröðum á íslandi, höfuin
við sent með dönskum útleggíngum til stjórn-
arráðs-skrifstofu Hans Hátignar konúngsins,
svo þær kæmu honum sjálfum í hendur; en
svar upp á þær er enn ekki komið, og inun
það bíða málanna úrgreiðslu, og er góð biðin
ef til góðs er beðið, sem við vonum að verði.
Múlasýsluhúar hafa gengið á undan öðrum með
þessar bænarskrár, og hafa þær án efa sýnt
stjórninni að hér er ekki að tefla um álit fá-
einna manna, heldur að það er eindreginn vilji
allra þeirra meðal þjóðarinnar, sem nokkuð
hugsa eður þora að hugsa, og tala máli þjóð-
ernís síns, og réttinda og velferðar landsins.
Frá Múla-sýslum hefir okkur og verið sent á-
varp til þjóðfundarrnanna, og aðrar fleiri rit-
gjörðir um þetta efni, sem allar votta innilega
ást til föðurlands vors, og einlægan vilja til að
styrkja til að máleíhi vor geti fengið happa-
legan framgáng.
Nú mun það og vera ætlun stjórnarinnar,
sem lögin sjálf og gera ráð fyrir, að alþíng
veröi að sumri, en þá á að kjósa i haust eð
kemur eptir alþíngistilskipuninni, og á stipt-
amtmaður að gæta þess. Við þurfum ekki að
segja yður, hversu áríðandi þessar kosníngar
eru, því heldur sem færri verða þá þíngmenn
enn seinast, og þingið fyrir því í mörguveik-
ara. Hitt leiðum við ekki í getgátur, að stipt-
amtmaður muni gæta skyldu sinnar eptirlög-
unum, þó hann yrði ekki ámintur um það.
Við látum hlaði þessu fylgja reikníng,
sem sýnir livað goldið er af samskotum þeiin,
sem þíngmenn gerðu í fyrra, og hversu þeim
hefir verið varið. Við álítum réttast að öll
tillögin verði goldin, og að síðan verði á kveðið
afþeim, sein saman hafa skotið, hvernig með
skuli fara það sem af gengur. Væri þíngvalla-
fundur vel til þess fallinn, ef þjóðfundarhald
drægist, og mætti þar gera uppástúngur um
högunina og leita síðan skriflegra atkvæða
þeirra, sem ekki kæmu. 3>að virðist auðsætt
að þessu fé verði ekki varið til annars enn
þess, sem sé í alls landsins þarfir.
Við leyfum okkur að benda til nokkurra
atriða, sein við ætlum nú helzt áríðandi í bráð
að hugsa uin:
1. að þingmenn haldi samheldi með sér, og
og leitist við að upplýsa alla hina beztu
nienn og alla alþýðu um það, hversu nauð-
synlegt samheldi og þolgæði er á hættu-
sönium tíðum.
2. að þíngmenn láti sér ekki siður ant um,
að skýra fyrir sér og öðrum huginyndirn-