Þjóðólfur - 06.07.1853, Síða 3

111
futidarmenn víst, a?) fyrir heppilega kosna for-
gaunguinenn inyndi nægilegt fé nást saman
meft fríviljugum samskotum uin allt land, [>ar
ch þegar heffii tveir hreppar í Árnes - sýslu
skotifi saman rúmum 30 rbd., úfiar en þessu
•náli var hreift í blöflunum, en Borgartjaröar-
sýsla hefÖi heitið fé af) réttri tiltölu vift ðnmir
héruft, og einn maftur einstakur heitið að gefa
til 100 rbd.
Málið, um félagslap oy samfiik til jarða-
og búnaðarbóta, var j>vi næst. rædt, og var
lesin upp ályktan Árnes-sýslu fundarins um
fyrirkomulag búnaðarfélaganna þar í sýslu,
eptir j»ví sem menn höfi'iu komif) sér niftur á
þeim þar; — skyldi félagsnefnd, ýmist 3 efia
5 manna, vera i hverjum hreppi eptir stærö
þeirra, en j>ær nefndir áhángandi sýslunefnd-
inni og í sambandi við hana, bæði til þess
að leita lifisinnis hennar og ráðaneytis, skrif-
ast á vif> hana, og standa fyrir henni reikn-
ingskap af fyrirtækjum sínum og framkvæmd-
urn. Gat og fundarstjóri þess. og fleiri Borg-
firðingar, að á hinum siðasta fundi j>ar í sýslu
heffii nienn hundizt heityrftum um, af) stofna
þar búmiftarfélög í hverri sveit, og treystu
iúndarmeiin því, af> fyrir forgaungu og tilstilli
gófira manna myndi fleiri héruf) feta í fótspor
Árnesínga og Borgfirðinga með slík nlmenn
•samtök; var af> sífiustu vakiÖ máls á, afi séf>
yrði um af> skýra frá í blöðunum, hæfii stofn-
unum slikra félaga og framkvænulum þeirra,
sem þegar væri stofnuð, og einkum, afi getift
yrði jafnframt í þeim skýrslum allra þeirra
lánardrottna, sem styrkti á einbvern veg til
endurbóta á þeim jðrðum er þeir ætti, eða
heíhi til umráða.
3>ar næst var nokkuð rædt málefnið um
barnaskóla. Voru allir fnndarmenn fastlr á
þvi, að naúðsyn væri að koma upp þess kon-
ar skóluin í öllum fjölliyggðum sjóplázuifi, og
því bæri og að leggja lið barnaskóla jieiin,
Hem þegar væri stofnaður á Eyrarbakka,
e>Tis og nú var ljóst, að ahnennt hefði verið
^jörður að góður rómur, hæði á sýslufundin-
u,n i Árnes-og Rángárvalla-sýslu í vor. En
haeði sakir þess, að engir Vestfirðíngar voru
a fundinum, svo ekki gat neinn skýrt frá,
hvað liöi skólastofnun jieirri, sem ráðgerð var
• þar í fyrra á 2 fundurn þeirra, og af því lík-
legt þókti, að koma mætti við nokkurri nm-
ræðu og uppástúngum um, hvar hér á landi
væri helzt nauðsyn á barnaskólum, jafnframt
og barnaskólamálið Reykjavíkurkaupstaðar
yrði rædt á alþingi í sumar, þá slepptu inenn
frekari umræðum um það mál.
Hið síðasta mál sem var rædt, vnruppástúnga
frá einum fundarmanni, sú, nð Jjíngvallafundur-
inn skoraði á alþíng um, að sjá einhvem veg til,
að afyrði léttpcimmikla oy almcnna prvinya-
skorti, sem hér væri i laridi, og væri til ennar
mestu fyrirstöðu bæði hagfeldri verzlun, við
skiptum manna i milli, og ótal framkvæmdum
til húnaðar- og jarðabóta m. fl., og var 5 inanna
nefnd þeirri, sem fyrst. var kosin, falið á hend-
ur, að semja um þetta mál ávarp til alþingis,
sem hún og gjörði, og var það samþykkt á
fundi og fengið síðan fundarstjóra.
Menn urðu og til að lireifa því, að nauð-
syn væri, að jieir húendur, sem næstir væri,
tæki sig saman framvegis til að standa fund-
armönnum fyrir mat og kaffe, og hóflegum
drykk til matar; þókti suinum, sem nú og i
fyrra hefði einstakir menn ekki kunnað sem
bezt, hóf á neyzlu ölfánga, síðan veitingamað
ur úr Reykjavík hefði sókt fundinn í þesst
tvö skipti, til þess að hafa munngát á boð-
stólum*. Urðu menn því til að skora á þá:
séra Símon Becli, Haldór hreppstjóra í Hraun-
túni og Jón Kristjánsson í Skógarkoti um,
bvort þeir niyndi vilja vera við búnir fram-
vegis að standa fundarmönnuin fytir hóflegum
og einföldum beina, og hétu þeir því.
Enn var það, sem fyrri, að Jnngvatlafundi
þessum heppriaðist hið bezta veður, þvi svo
mátti það og kalla nú, þókt kuldahrct gerði
um morguninn liins siðara dagsins, 29. f. ni.,
sein fundurinn stóð. Á þeim degi mn nónbil
‘) þaft hefir i þessi 2 ár, nú og í fyrrn, orðið lil
þess maður úr Reykjavik, itð fara lil þlngvallafundar
og selja þeim, sem vildi, ölfauug og kafle, nú i ár, einuin
mat. Vér liermn ekki f nuiti, að fyrir [>etia hiifi má ske
einstökum inönnuin orðiö á að kaupa sér einu staupinu
fleira, en þeir þurftu eða betur gegtidi. En oss ininnir
ekki betur, en monn hafi hæði séit ölfaðir á fyrri fuud-
unum, þegar enginn var veitingamaðurinn, og að þeír
fáu, sem hafa haft við mest diykkjulætin bæði á þess-
um 2 fundnm og hinuin fyrrí, sér og stétt sinni til vansa,
og fundannðnnnm öðruin til óuieðis og leiðinda, hafi
k o m i 0 s v o n a t i 1 i e i k a a Ö á þ í n g v ö 11.