Þjóðólfur - 20.08.1853, Síða 3

119
ef ræltist J)a5, sem konúnj^sfulltrúimi sa<>M
i ræí'Suiini, „að hann nú ah líkimlum ávarp-
a?>i þíngmenn i síftasta sinni frá þessum staft“
(konúngsfulltrúa- stólnum).
En það var ekki einúngis konúngsfull-
trúinn, þó vér verðum að eigna lionuin það
fremst af ölliun, sem þannig efldi miðlun og
eindrægni á þessu þíngi, heldur voru og nokk-
urn veginn samtaka í því ekki að eins hinir
pjóðhjörnu þíngmenn, heldur einnig allir hinir
konúnffkjörnu, sem mest kveður að. í>ó einn
þeirra sýndist optar að fara aðra leið, oghvort
sem það nú kom af geðbresti, eða virðíngar-
skorti fyrir þínginu, þá er slíkur einn aldrei
nema einn.
$að var ekki nema i einum 3 máluin —
en þeirra muniini ver miunast siðar, — sem
konúiigsfulltrúaiin greindi nokkuð á við jiíng-
nienn, einkum liina þjóðkjörnu. En þetta
voru engau veginn iiin almennustu eða inerki-
legustu málin. 1 lielztu niálunum og svo öll
um öðruin, en þessum þremur, mátti liesta að
allir þíngmenn og koiiúngsfulltrúi legðist á
eitt, að fylgja þeiin fram, með sem skipuleg-
ustum og- aðgengilegustum frágángi.
Fyrir þessa almeimu tiihliðruii og ein-
drægni á þessu alþíngi, seni þó var engan !
Veginn svo eiubundin, að þjóðfulltrúunum
gleymdist fyrir jiað, „að standa á réttinum“
jió að þeir „lyti tigninni“, þegar jiví var að
skipta, eins og t. a. m. í inálinu u.m undir-
skript konúngs sjálfs undir lagaboðin á ís-
lenzku o. fl., — þá vannst þessu þíngi, svo
fámennt sein það jió var, að levsa af hendi
bæði mörg mál og merkileg.
í þessuin efnurn sem öörum er jafnan
einkar mikið koinið undir kuimáttu og rétt-
læti þess, sem á að sfjórna, og þvi almeniia
trausti, sein jiírigmenn bera til hans. Og það
niun hafa sannazt optar enn í eitt skipti á
þessu þíngi, aft þó það sýnist. ísjárvert með j
fyrsta, að verða að taka til forseta þaun
ft'anninn, sem færastur er mn að ræða flest
•nál og rita um jiau á þíngmaniiabekkjunum,
jtá megi engan vegiim liorfa í það, ef ekki
á öðrum völ sem er jafn vel til þess fall-
'»n. Jiíngmeiin telja það vafalaust gæfu sína,
að þeir kusu herra Jón Siffurðsson sér til
forseta í þetta siim, og vér leljum vafalaust,
að vorum heiðruðu lescndum þyki ekki of-
aukið, að vér prentum hér kveðju-ræðu hans,
með því hún lýsir ogglögglega málefnuin og
störfuin jiessa aljiíngis!
Góðir herrar og alþíngismenn!
J>egar mi er að því komiS að vér sknluni skilja,
að aflokmim störfuin þeim, scm liafa verið alþingi
fyrirlögð í þetta sirm, þá er það eðlilegt, þó vér
berum sainan hugmyntlir vorar og vonir og óskir,
þegar vér gengmn til þíngs þessa, við það sein vér
höfmn nú séð og reynt, og fram komið er á þinginu.
Eg aetla að eg muni ekki herma mjög rángt, þó eg
segi að injög fáir, hvorki af þíngmönnum rié öðrmn
út í frá, muni liafa lillð sérlegum vonaraugmn lil
þessa þings i neinu tilliti, heldur muni ekki allfáir
bafa hugsað, að það væri freinur fyrir siðasakir hald-
ið, og það heila, sem það gæti afrekað va>ri jiað,
ef það gæti verið saman fjórar vikur og skilið svo
sknplega. En þetla liefir, ef til vi!I, ékki sakað i
neitiu tilliti, því af litlum er tíl lítils að ætla, og tak-
ist lionum eitthvað betur eða fimlegar, en við var bú-
izt, þá þykir það lieldur frainar vomim; en hvað ó-
limlega kynni að fara virðist lieldur tii vorkunar.
Eg veit nú að vísu ekki hverir dómar felldir verða
uin þelta þíng, og eg vil heldur ekki segja uin þnð
neinar spér, en það veit eg, að i einlægum vllja og
viðleilni til að vinna I sameiningu með eindrægni,
kappj og skynsemd, (il þess, sem landi og lýð maetti
reynast hezt og höllasl, liefir þetta þíng ekkl slaðið
á haki hlnna fyrirfaratuli, og jiað er sannarlegl gleði
efni, að hinar alþýðlegu raddir, eplir minui eptirlekt,
koina sifellt meir og meir fram méð vaxanda kjarki
og greitid, og sannfæra meir og meir alla hina góðu
og sanngjörnu menn, ba’ði æðri og lægri, en hinir
fara alltaf sí fækkandl, sein vilja virða lítiis þjóð-
raddirnar, og eyða þeim og kæfa niður með makt
sinni og iniklu veldi, ekki gætandi þess, að hið ytra
vald er mjór og veigalítill reyrsproli, sem hreslur i
liendi hinmi voldugu og hinna dramblátu, þegar
inihnst varir. jáað er því gleðílegra fyrir oss, þegar
alllr, æðri og lsegri, geta ineð eindrægni stefnt að
sama takmarki, sem þjóð vor cr fáiiientiari, kraptarnir
veikari, og vaninn ríkari að eiga alll undir öðrum,
en ekkert undir sjálfnm sér. „
Mál þau, sem fyrir þetta þing hafa komið, hafa
engan veginn verið litiivæg þegar á allt er litið. Af
konúngs liendi hala reyndar ekki verið fleiri mál til
meðferðar, en 5 (IS17 og 1849 voru þau 6 í hvort
sinn); en þessi mal liafa öll verið þíngiuu fremur
örðug viðureignar; málið mn lögleiðslu danskra laga-
boða hefir í sér fleiri en eina harðla merkllega réttar-
hót, sem er prenllögln, og lögiu um eplirlaun, en
rnálið um jarðamatið eru án efa allir samdóma um,
að sé eitlhvert það mnl’ángsmesfa vandamái, sem
rædt hefir verið hér é þíngum. Öl! þessi konúng-
legu mél eru leídd til lykta á þínginu. Fré lands'