Þjóðólfur - 25.07.1854, Side 7

253
— jbaft er þcg<lr orftið alkiinnn,"t, art „l>eneficíaríiis“
HreiðabóIstaðar prestakalls íVesturlió|ii,herra Jón
Sigurðsson, liefir nú á 5. ár látið ssekja inál á
liendur mér, um reka tilkall á þeim svo kallaða
S i gr í ð a r s t a ða - sandi; þetla þurfli mér {iví siður að
koina óvart, sein mér ekki var ölðúngis ókunnugt, aö
lireiðahólstaðar-kirkja hafði nokkra átillu til þessarar
málshöfðunar, sem ylir höfuð lielir verið frain fylgt
ineð allri kurteysi og vinveittri álúð mér lil lianda frá
velnefnds sóknarpresls hálfu. En þvi get eg ekki
neitað, að það dalt lieldur en ekki ofan yfir mig, þegar
amtmaðnr herra J. P. Ilavstein seint í næstl. niai-
mániiði, eplir að liafa lálið lierra sýslumann A. Arne-
sen i prívat hréfi hoða mig á sinn fund út a Skaga-
slrönd, lióf inunnlegt tilkall — án þess að lianu hali
koinið áður fram ineð nokkurt tilkall þessa eðlis í
ir.álinti inilli inin og séra Jóiis iiiii rekann á Sigríðar-
staðasndi, — ekki einiingis til téðs reka, lieldur og svo
til ýmsra aiinara rekaparta, sem tíggja fyrir jjíngeyra og
eignarjarðar ininnar Geiraslaða óskiplu heimalandi, og
töluvert lengur, en i núverandi mannaminnuin, liala
álölu- og eptirgjaldslaust notaðir verið af jálngeyra
klaustiirs heimajarðar áhúendum; en herra amlniaðurinn
lét ekki hér með húið, lieldnr heimlaði J>á lika nl' mér
í sáiua sinn selstöðu handa SjÖ k I a u s t u r j ö r ð u m
í Sveinsslaðahreppi úr heililandi 5‘nSeyril> auslanvert
i Viðidalsljalli— en svo má að orði kveða, að Jiingeyrar
eigi ekki annað heitiland,— án Jiess liann segðist hafa
skipun til að fara Jiessuin kröfuin frain frá stjórnarráð-
iiniiin eða að til hans væri komin nokktir iiinkvöi tun
lit af notkum minni á téðu heitilandi eða fyr greind-
iim rekapörtuin.
J>ó mér nú Iiefði komið Jiað betur, og J>að að öðru
leyti í formlegu tillili hefði, ef til vill, átt hetur við,
að lierra amtmaðurinn hefði gjört þessa kröfu siua til
mín skriflega, og lalið um leið ástæður þær, sem hann
hyggir liana á, lieldur en að hann svona munnlega úr
liindar liljóði, skyldi láta liana dynja yfir mig öldúngis
óviðhúinn, má þó nærri geta, að eg geli mig fánginn und-
ir trúna, og að mér komi ekki aunað til liugar, en að
eg l'ari villt i þessari skoðun minni. En á liinn hóginn
má þó engan furða á því, þó eg ekki hali skap til að
láta inér þetta lynda svona að öllu óreyndu, enda þó
eg ætti að vita og lála mér skiljast „að liátt er lierra-
h o ð i ð“; og þannig á eg þá von á þvf, að herra amt-
maðurinn láti höfða málssókn á heniliir mér útaf þess-
ari Iregðu minni.
ðlér þykír þá, þegar svona slendur á, eiga vel i
við, að skora á alla þá, sein kynim að þykjast eíga
lilkall til itaka í jþíngeyra-landi, (og sízt cr fyrir að
synja að svo kunni að vera), að láta þessa kröfu sina
vcrða samferða herra amtmannsins innan næsta sumars,
því þá gjöri eg ráð fyrir, að herra amtmaðurinn láti
hyrja á málssókninni gegn mér, undir eins og eg er
farinn frá umboðinu, sem honum, um leið og hann
bóf árángiirslaust gegn mér þá frainangreindu kröfu,
þókuaðist að segja inér upp frá næstu fardög-
um, líklega af þeirri ástæðu, að honum liefir þókf, að
þegar svona stæði á, mætli eg ekki lengur ráðsniennsku
i liafa. Að öðru leyti ætla eg mér að bera þessa upp-
sögn hans við mig á umboðinu undir stjórnina, og læt
mér lynda þann úrskurð, sein hún leggur á þctta mál,
þvi hjá hcnni get eg búizt við þvi, að liiin liti einúngis
á málið en ekki inanninn.
jþingeyraklaustri, á Pélnrsinessu 1854.
R. M. Ólsen.
Fr titti r.
Póstskipið hafði nú að færa bæði nokkurt timbur
og ymisleg efni til húsasmíða, einkum til aðgjörðar
dómkirkjunni; cinnig haföi það að færa dálítið af korn-
vöru, nálægt 305 tunnur, og flcira, Kornið var fallið f
verði í Daumörku; í miðjum júní var það selt í Iiöfn á
7J—8 rdd. og seldist það dræntt því verði, en um mán-
aðarlokin var það aptur heldur hækkað í verði og
orðið 8—8Jrdd.; har það til þess, að kornstaungin hafði
bælzt nokkuð á ökrunum, en að því frá teknu horfði
til hins bezta kornárs uin alla Danmörku, og þess
vegna hefir kornið fallið svo mjög í verði síðan í vor.
— Um gjörvalla Danmörku voru fjölmenn samsætiog
stórvcizlur 5. júní (daginn sein Grundvallarlögin cru
dagsett) ; hafði lögstjórnar-ráðgjafinn skrifað til áður öll—
uin amtmönuum og lögreglustjórum í ríkinu, að hafa
gát á, hvað gerðist í sainsætum þessum, og að þau færi
fram með siðsemi og róstulaust, en sumslaðar var bann-
að að halda þau undir berum himni. Urðu og engin
nýmæli í þessum samsætum, en i mörguin þeirra var
mælt bæði einarðlega og alvarlega og beryrt fyrir
minni grundvallarlaganna. Nefnd ein hefir mindazt til
að gángast fyrir að vernda grundvallarlögin, og samið
um það stuttorða og gagnorða yfirlýsíngu, sem er út
dreifð uin allt rikið, og boðið til hverjum manni að rita
undir nafn sitt.
— Káðhcrrarnir sita enn að völdum, og cr Tillisch
fyrir innanríkismálunum og íslands-málum. Ekkert var
gjört út uin hin almennu mál Íslendínga. Mikinn við-
búnað hafa þeir haft til varnar í sumar þar um eyjarnar,
í kríng um Höfn, og beggja megin beltanna, og hafa
fjölgað og tryggt setuliðið á ymsan veg, og kostað til
alls þess ærnu fé.
— Af striðinu milli Rússa og Tyrkja og vestur-þjóð-
anna, cr það helzt að frétta, að i Eystrasalti hafði fítið
sem ekkert í skorizt, þegar síðast spurðist. Engilsmenn
höfðu lagt herskipum sínum hér og hvar að landi í
Kirjálabotnum (Finnska-flóa), og gert þar strandhögg
nokkur og brcnnt upp fyrir Rússa-stjórninni talsvert af
tjöru, liampi, skipacfnum og öðru, sem álti að vera til
útbúnaðar flota Nikulásar. Engilsmenn og Frakkar hlífa
eignum einstakra manna á Iandi, tneðan þeir geta, en
þarna urðu þó einstakir menn fyrir nokkru tjóni, m«ð
því eldurinn las sig úr tjörunni í hús og fleira í þorpun-
unum þar f grennd. Ekki getur herra Carf Napier unnið
Rússa til atlögu við sig með neinu móti; hann sendi
mcignflotann frá sér, í júní, f ymsar áttir og hélt eptir