Þjóðólfur - 29.02.1856, Blaðsíða 3

— 47 —
íngu Jóns á klaustrinu, — f>ó er uppsögn Ól-
sens aö álíta einúngis sem „foreiöbig iDtfpeti*
fion" (þ. e. lcyslur frá um stundnrsaUir) —, en hins
vegar getur rábgjafinn ekki annab en „míébíUígrt"
(álitið rángar) tiltektir amtmanns, meö því hann
hefir ekki skotiö málinu til úrskurÖar
ráögjafans, sem ætíö hefir þó áÖurver*
i& vani meÖ uppsögn umboÖsmannabæ&i í norÖ-
uramtinu og eins í hinum ömtunum, þegar líkt
hefir hagaÖ til og nú, enda virÖist nú engin
brýn nauösyn hafa veriö fyrir hendi, svo þaÖ
gæti réttlætt þá aöferö amtmanns, aÖ taka sér hib
sérstaka leyfi er honum er heimilaö í erindisbréf-
inu, „þforfor ntan maatte þaoe 2tntíittanben an=
ittobetom t fremttbfn at bruge en bebre £on&uiíe",
(þ. e. og verður því að leggja ríkt á við amtmaun um,
að hann framvcgis gæti sín betur, eða: fari ekki með
s íluiiu a fgl a |> a h æ 11i) ef annab eins kynni aö
l.öndum bera"1.
þessi klausa úr stjórnarbréfinu skulum vér á-
bvrgjast aÖ er rétt aö öllum atriÖisorbatiltækjunum,
og eru nú einir tveir kostir fyrir þá „Noröra" og
amtmann, þó hvorugur kosturinn kunni aö þykja
góöur, — annaÖhvort aö amtmaöur brjóti odd af
ofiæti sínu, gángi á heit sín og gjörist nú nauÖug-
ur viljugur „svaragíkkur“ „Þjóðólfsmeö því'aö
auglýsa allt stjórnarbréfiö orðrett, eÖa þá aö öörum
kosti aö játa og samþykkja þegjandi, aö þetta á-
grip af bréfinu, sem vér höfum hér auglýst, sé rétt,
og láti sér þaÖ smakkast svo vel, sem verÖa má.
J>aö er haft fyrir sanna sögu, aö þegar Stein-
grímur biskup „vísiteraöi" hér á árunum, og spurÖi
í einum söfnuöinum sem íleirum aö því, hvort menn
heföi nokkuö aÖ kæra um prestinn, þá haíi ein-
feldíngs bóndi einn óÖar golliö viÖ og sagt: „ekki
drekkur hann „séra ... minn", góöi mann! ekki drekk-
ur Iiann !“„Noröra“ fer sannarlega líkt þessum manni;
án þess neinn sé aö bera amtmanni Ilavstein opin-
berlega á brýn neina beinlínis óréttvísi, óstjórnseini
eöa ofstopaskap, þá er „Noröri" aptur og aptur aÖ
úthrópa á gatnamótum, aö amtm. II. sé „h ógvœrt“
„stjórnsamt“, „rettvíst“ og „gott“ yfirvald“. Nú
vel „NorÖri" góöur! þaÖ getur veriÖ, aö þér segiÖ
satt, þó þaö komi svona hjá yÖur eins og úr hálopti,
innan nm allan þenna óþverra yÖar og ómelta beina-
bruölíng, — veröi amtm. aö góöu allar þessar yÖar
dýrindiskrásir, — og þaö getur veriÖ aö ykkur amt-
manninum finnist, aÖ þetta skíri og fegri fyrir al-
menníngi þessa „stöku" hógværö hans og stjórnsemi,
*) Vér liöluni sjálíir auðkennt öll þau orð sem auð-
kennd eru hér. Abm.
réttvísi hans og gæÖi. En hitt er víst, aö honum
„séra“. .. mínum varö ekki aö því, þegar bóndinn gall
viö ótilkvaddur: „ekki drekkur hann „séra“... minn,
góÖi mann því þaÖ reyndist, aÖ bóndinn iaug
þessu, og varö þaö svo enn berara fyrir þetta gjall
hans, aö hann „séra“... minn var mesta fyllisvín.
»
(Aðsent).
Svar til herra „W,“ um prestaskólann.
Yiö veröum þá aö leggja af staÖ í annab, eöa
réttara sagt í 3. sinni1, því sumpart finnst mönn-
um aö þessi herra „Z“, sem hefir svaraÖ ritgjörö okkar
um prestaskóiann á viöaukabl. viö „þjóöólf" 1. —2.
hafi ekki komiÖ meÖ fullar ástæöur til þess aö gera
okkur gersakir um „ýkjur og ósannindi", eöa aö hún
sé eins ástæöulaus, eins og þessum talsmanni presta-
skóians þóknast aö dænia hana, og sumpart sýnist
mönnum, aö hann hafi ekki veriö eins sannoröar
og grundaÖar alstaÖar í svari sínu, eins og menn
heföi getaÖ vænt sér, og mál þetta sýnist eiga skiliÖ.
þaÖ er samt ekki meiníngin, aö viö ætlum okkur
aö sundurliöa svariö „2-unnar‘v orö fyrir orö, því
til hvers væri þaö? hann má eiga seinasta oröiö,
ef honum þykir þaö mest vert. En menn geta ekki
variö, aÖ hann veröur stundum nærri því smáskrít-
inn út af allri viökvæmni sinni fyrir prestaskólanum,
t. d. þar sem liann segir þaö séu „hrein og klár
ósannindi“, aÖ kennararnir hafi komiÖ á kennslu-
stofuna til aö halda fyrirlestra Cn þá hafi enginn
veriÖ fyrir“; — þó játar hann sjálfur fánm línum
seinna í sama dálkinum: „aÖ pað hafi borið við
tvisvar eða prisvar, aÖ stúdentana hafi vantaÖ í
tíma, án þess kennararnir hafi vitaÖ af“; en miinn-
um finnst minna vert aö keppa viÖ „Z.“ um þetta;
því þó menn veröi aÖ álíta þaÖ of kunnugt Eeykja-
víkurbúum, sem viö sögöum í haust, aö inargur
tíminn hafi veriö brúkaöur af stúdentunum viÖ
prestask. bæÖi til óþarfa og alls annars, en lesa
þarf og skipaö er aÖ lesa, þá verÖa menn aÖ ímynda
sér aÖ þetta mundi lagast af sjálfu sér, ef alltværi
kennt viÖ prestaskólann, scm er fyrirskipaö aö kenna,
og ef embættisprófiö væri þýöíngarfyllra og snarp-
ara og dómurinn vn) þaÖ ekki eins linur, eins og
veriö hefir. þetta tvennt fannst mönnum vera hiö
markveröasta afþví, sem okkur ber á milli viö hr.
„Z“, og aÖ betri sönnun þuríi aö færa fyrir, meÖ
eöa mót, heldur en búiö er.
Herra „Z“ segir: „aö þaÖ sé má ske bezt af
því öllu saman hjá okkur, þegar viÖ förum aö á-
*) Hér mun bent til, að höf. sendi oss um nýársleytið
annað svar, sem oss fannst of lángt í blaðið. Abm.