Þjóðólfur - 22.05.1858, Blaðsíða 4

- 96 -
t
ERLENÐR sýslumaðr ÞORARINSSON,
druknabi á Isafjarbardjúpi á heimleii), úr kynnisför til unnustu sinnar 29. desbrm. 1857.
1.
þjótandi ský,
skjálfandi bergraddir, dunandi tindar,
loptsölum í
lýðum opt boða, að hraðfleygir vindar
hægviðrin hlý
hreki í burtu á ný;
farmenn samt feigðin opt blindar.
2.
því skyldi’ ei þá,
þegar að hvítfáguð skýrósa-greinum.
1.
Hann féli þar í helkaldan bylgjunnar barm,
og breiddi mót hyldýpi máttfarinn arm;
hann sofnadi marar á sefgrænum beb,
en sálin þeim skotfráu vindunum meíi
flaug örskjót til óddáins-landa.
2.
l>ar hvarf oss hans bjarta og barnglafea sál,
hans blíblyndi, gó&lyndi’ og vibfeldna mál,
kurteysin, hógværíiin, ágætib allt
E r 1 e n d a r látins, — þa& harma þú skalt,
er þektir hans lífsskei&i& ljósa.
3.
Og vitir þú, ma&r! hvaö veröld er flá,
hve vinina’ er fallvalt a& treysta þar á,
og hafir þú reynt þar a& hrekjast um stund,
vi& hjálpina skilinn og vinanna fund,
þú sást aldrei Erlend né kendir;
4.
Hjá vinum í gle&i og gráti hann sást,
og gó&vinum aldrei í neinu liann brást;
og fengir þú vinsæld þér óvörum á
og elsku þeim manni, er fyr þig ei sá!
þú leizt þar þá E r 1 e n d hinn ljúfa!
(Aðscnt).
— Menn segja: „Allt fæst fyrir gjaldið11; nei, nei,
svo hregðast krosstré sem önnur tré, segir annar orðs-
háttr.
Tvcir ferðainenn er synjað var nætrgistíngar á gilda-
skálanum í Reykjavík.
— Fundizt hefir suðr á Vogastapa vaðmálsskyrta,
mcrkt með Bv“, nokkuð borin, og iná réttr cigandi vitja
hennar til mín, að Krísivík.
Benjamín Olafsson.
sáu þeir senn,
að sjáfar og loptsöflin tvenn
i vctfángi vildu þeim granda; —
4.
Rán herti rót,
reis nú upp fjallháa bylgjan ótrauða,
strönd starði mót,
og stundi að bergmála hrópanir nauða ;
hjálpaði’ ei hót
að hasta á óveðrin Ijót; —
Erlendr — allt var í dauða!
*
5.
Hún, sem þér lángheitast Erlendr! ann,
hún alldreigi bættan fær missirinn þann.
Hún kvaddi þig vonglöö med broshýra brá,
og bjóst vi& a& hitta þíg aptr og sjá.
Ilverful er gle&in, — hún grætr!
6.
Hún margan lét fylgja þér kærleikans koss
og kveiÖ ekki’ a& misti sitt ástkæra hnoss;
hún star&i og horf&i’ á hinn stórláta sjá
er storminn hún róta upp bárnnum sá.
Hún gengr me& ströndinni’ og grætr!
7.
Svo ver&r opt fjörtjón þá varir mann sízt,
í vetfángi dau&inn mót lífinu snýst.
f>a& huggar þó alla, aö hann, sem a& á
á himni og jör&u einn rá&in, hann sá,
a& „allt var þa& gott, sem hann gjör&i".
8.
Dúnmjúkri Erlendr sefr á sæng,
sjáfar á botni und öldunnar væng.
Sárt er þa& vinr! a& sakna þín nú,
en samt er þa& huggun a& vita, a& þú
ljósanna lifir á hæ&um!
Þ. Blöndahl.
Prestaköll:
Urauðaskipti. 8. .þ. mán. samþyktu stiptsyfir-
völdin, að þeir hefði nú brauðaskipti frá þ. árs fardögum:
séra Bened. Iíristjánsson á Görðum á Akranesi, og séra
Jón þorvarðarson á Hvammi i Norðrárdal.
þessu hlaði fylgir viðaukablað (ókeypis áskrif-
endunum), er kemr út miðvikud. 26. þ. mán.
Útgef. og ábyrg&armaftr: Jón Guðmundsio//.
Prenta&r í preutsmi&ju íslands, hjá E. þór&arsyni.
hvelfíngin blá
i hægviðri brosir, og árgeislum hreinum
röðull sér frá
rennir um grafkyrran sjá,
menn geta’: „hann grandar ei
n ei n u m !“
3.
Svo var það enn,
að sízt þegar varði — í logni skínanda —
bát tóku menn
og barnglaðir réru til kyrrlátra stranda;
því