Þjóðólfur - 31.10.1859, Qupperneq 4

- líiO -
Dótnar yfirdómsins.
I. ísokinni: niálsfærslumabr II. E. Johnsson skip-
abr sóknari, gegn Jóni Jónssyni og Atla Jóns-
syni lír Ra'ngárvallasysln.
(Kveöinn upp 29. ái'iist I8á9).
„I ináli þessu hiilá að vón hinir ákærðu Jón Jónsson
os Alli Jónsson, sem með diuiii genununi við aukn-
rétt i Rángárvallasýslu 2. mai þ. á., eru dæmdir hiiin lyrri
í 30, hinn síðari í 20 vandarhagjjarclsingu, lyrir, að liala
kyrkt nokkrar sauðkindr, tilheyrandi öðriim inanni. látið f
Ijósi við birtíngu dómsins að þeir óskuðu honum skotið
til landsyiirrétlarins, oc undiraomarinn þessu samkvieiiit,
liinn 26. maí þ. á , ritað á domsgjóiðirnar það lögboöna
fyrirkall, og það síðan verið birt hinuin ákærðu; en þar-
eð stiplamlið. eptir að málið var þángað komið, með á-
teiknun 14. jnnf þ. á., cinnig helir áfrýjað dóminum afhálfu
liins opinhera, en þetta framhalds fyrirkall stiptamlsins
einúngis helir verið hirt uiidtrdómaiaiiiini, en ekki hiniim
ákærðu, leiðir þar af, að rnálið að svo stöddu eigi getr
komið nndir dóm, heldr ber þvi að frá visa til þess að
fyrirkall stiptamtsins verði löglega birt hlutaðeigenduin“.
rþví dæmist rélt að vera:“
r>láli þessn frá vísast til sliptamts-fyrirkallsins lög-
legu birtíngar fyrír hlutaðeigcndum".
II. í sökinni: nnianiíensis Jón Arnason skipa%r
sóknari gegn Gublangi þórbarsyni tir Gull-
bríngusýslu.
(Kveðinn upp s. d.)
„Mái þetta cr svo vaxið. að ákærði tíuðlangr þórðar-
»on, þá vcrandt vinniimaðr cða sjómaðr hjá bóndanum
Stefáui Sveinssyni á Kalmannstjörn i (lullbríngusýslu, tók
i marzinánuði árið 1855, scint á dcgi ofan af hyllu þar i
baðstoliinni, silfrbúínn bauk, virtan 8 rd., sem húsbóndí
lians átti, og fór svo sama kvöldið algjörlaga burtu og
réði sig i annað skiprúm inn á Utskálum; baukrinn er ó-
skcmdr aptr heiintr rcttiim eiganda. Að öðru leyti hcfir
ákærði skýrt svo frá, að hann hafi lckið bankinn af þeirri
ástæðu, að liann hafi ekki getnð fcngið hjá Stefáni það
kaup, sem liann hafi ætlazt til og samið liafi verið um
inilli þcirra, en það hafi veriö auk fæðis, luisnæðis og
skinnklæða, annaðhvort 30rd. fyrir allá vetrarvertíðina,
eða 4 rd. af liverju stnrtliundraði, sem fengist i hlut, en
af þvi ákærði að eins liafi verið btiinn að fá 10 rd. af
þessu knupi, iiali sér dottið í hug, til þess að geta fengið
sitt, að taka citthvaö nndir sig, sem Slefán ætti, og fara
•vo i burtu, og þannig hafi það atvikazt, að hann haii
lekið baukinn, sem þctta niál cr risið útaf“.
„það eiu komnar fram taisverðar likur fyrir þvi, að
ákærði hafi hn t nokkra ástæðu til að halda, að lionum
bæri meira f knup, en hann var búinn að fá hjá Stefáni,
og þnð eru jafnfraint komnar fram vitnaskýrslnr um það,
»ð ákærði ekki liafi fariö neitt leynilega mcö baukinn,sem
þar að auki var alþektr, og það vcrðr þannig ekki álit-
ið, að ákærði liafi ætlað að stela bauknum, heldr liggr
næst við að álíta, að hann hafi tekið liann f því skyni,
■em bann liefir sagt. Að vísu var nokkur timi liðinn, frá
því liann tók baukinn og þángað til linnn sást hjá honutn,
og skýrði frá hvernig á honum stæði, en f þessu atriði
virðist ckki nægileg ástæða til, að vefengja linns stöðuga
framburð'um verknaðarins tilgáng og hvatir. Eplir þess-
um málavöxtum verðr þvi ekki álitið, að akærði, sem kom-
inn er yfir lögaldr sakamanna, og ineð domi gcngnnm við
Reykjavikr bæjar aukarétt 26. febrúar þ. á. er dæmdr f
2X5 'atns og brauðs hcgníngu fyrir einfaldan þjófnað f
fyrsta sinni, sé sannr að gcfinni sök, og lilýtr hann þvl
að dæmast sikn af soknarans ákæruin, en þarsem hann
þó með aöferð sinni hcfir gefið réttvisinni nægilegt tllefni
til málshöfðunar, getr liann ekki komizt hjá að borga þann
af lögsókninni leidda kostnað, og þar á meðal til sóknara
og svaramanns hér við réltinn 5 rd. til hvers um sfg“.
„Hvað nieðfcrð málsins i hcraði snertir, hefir á rekstri
þess orðið injög lángr dráttr ogsérílagi hcfir staðið fjarska
lengi á þvi itarlegra prófi, sem héraðsdómarinn eptir á-
Ijktun landsyfirréttarins frá 24. águst 1857 átti að taka
málinu til ýlarlegri skýringar; cn eptir kringumstæöunum
virðist þó ekki öldúngis næg ástæða til þess, að láta
þcnna drátt verða héraðsdóniaranuni til ábyrgðar, og því
vitnast, að rekstr og mcðlerð málsins i héraði, hafi ekki
verið slik, að það geti valdið ábyrgðar. Yið landsyfirrctt-
inn hefir sókn og vörn verið lögmæl“.
„því dæmist rétt að vera:“
„Ákærði Guðlaugr þórðarson á af ákæru sóknarans í
sök þcssari sýkn að vera, þó ber honuiii að borga þana
af málinu löglega lcidila kortnað, og þnr á meðal til verj-
anda í hérnði málsfærslumanus J Giiðmundssonar 3 rd. og
til sóknara og svnramanns bér við rétlinn, stúdents Jóns
Árnasonar og mnlsfærslumanns J. Giiðmundssonar 5 rd.
til hvors iiin sig i málsfærslulaun; dóminum að fullnægja
undir aðlör að lögum“.
— Dómr var kvefúnn upp í yftrdóminum 24. þ.
mán., í ltinu svo nefnda „Steinsholtsmáli“ í Ar-
nessýslu, ntilli þórðar bórida Olafssonar á Steins-
holti, er áfrýjabi (málafl. mabr H. E. Johnsson)
gegn prestsekkjunni Sezelju ísleifsdóttur, út af því,
hvort hann væri skyldr aö standa upp frá henni
af kirkjujörÖinni Steinshoiti. Ileraðsdómrinn skyldabi
t>órb til að víhja burt af jörðinni í fardögum er
liðu, 1859, ab vib iagbri 2 rd. sekt fyrir hvern þann
dag er hann óhlýbnabist dóminum. Dómsástæbur
yfirdómsins skulu koma í næsta bl. en nibrlagbi
hljóbar þannig:
„t>ví dæmíst rétt ab vera".
„Undirréttarin3 dómr á óraskabr ab standa.
í málskostnab vib landsyfirréttinn greibi áfrýjand-
inn hinni innstefndu 30 rd. Málsfærslumanni II.
E. Johnsson bera 10 rd. í málsfærslulaun, sem
borgist úr opinberum sjóbi. Dóminum ab fullnægja
undir abför ab lögurn".
— Borgfirbíngar fyrir ofan Andakýlsá og Skorra-
dalsvatn hafa nú aliir, ab undanteknum 2 búend-
um gjört samtök meb sér um þab, ab hreinsa í haust
af klábafénu allan þenna efri hluta hérabsins og
farga nú þegar öllu því fé er sýkzt hefir, hvort