Þjóðólfur - 10.09.1860, Blaðsíða 6

- 142 -
„*ð hið opinbcrn eigi þar sök að áleljn, er það bseði votli
spill bug»rr*r og gángi f hsettulcgt berhögg við eignar-
réttindi m»nna“. Aplr mat ytirdómrinn það lil Ifnkindar,
nð þcir gjörðu þetla ekki „t illu skyni“, eptir þvl scm
þeir lit* á málið, „lieldr alitu þetta mannkierleika og
nauðsynjaverk“, af þeim rökum er fyr var gelið, nefni-
lega til þess að heilbrigðr fjárstofn fengist aplr keyptr
inni héraðifr, og þókti einnig málahót f þvi, að Jón eldri
hafði verið búinn að lofa að eyða þessum kindum, erhann
gat eigi borið af sér, „en hafði svikizt um það“.
Af þessum rökum staðfesti yfirdomrinn héraðsdóminn,
15. jiilf þ. árs, með þeirri linun, að Jón Jónsson (ýngri)
skyldi aðcins siela 20 vandarhöggmn og Atli 10; skyldu
þeir og greiða fyrir sókn og vörn sakar fyrir yfirdómin-
um, málaflntningsmönnunum Ilerm. E. Jóhnssyni og Jóni
Guðmundssyni 6 rd. og b rd., og organsleikara P. Guð-
johnssyni 5 rd.
(Aþsent.).
Eg má þakklátlega vibrkenna, ab þegar eg hefl verií)
staddr í bágbornum kríngumstæi&um, hetir nábarrík drottins
forsjón uppvakib einhverja kærlciksríka menn ab rába bót á
þeim. þeirra á mebal tel eg cinkum einn, hér ónefndan elsk-
aban herra lands vors, sem undir árslokiu 1856, sendi mér
20 rd. í pem'ngum ór eigin sjóíii, er þá í neyí) minni ur'tu
mér ab túluverþri hjálp. þar mér gat ekki annab korniþ til
hngar, en peníngar þessír værl lánabir, sendi eg honum árií)
eptir helming þeirra, en bab umliþingar hins; en mér til mestu
nndrunar, fékk eg þá til baka, meb því elsknlegasta bréfl sem
nokkur ástríkr falbir gat skrifaí) einkabarni sínu, kvalst hann,
í því, ekki hafa ætlaí) þetta,- sem haun kallaiíi lítilræbi -
til borgunar; þarna auglýsti sig, ef annars nokkurstaþar, bæþi
kærleiksríkt og mebaumkunarsamt hjartaþel og gjúful húnd,
og þar) því heldr sem þessi æruríka gáfa, var af mér í all-
an máta óverbskuldub, og hversu sem mig lángar til, þessum
góta herra til verlugs lofstýrs, opinberlega aþ auglýsa nafn
hans, áræþi eg þab ekki, því eg er sannfærþr um, aí) þessi
huldi mannvinr kýs heldr, a% hafa hrósun hjá gu ti en múnn-
um, og lætr sér því nægja í leyndum gott a?) gjúra. Asamt
mínu aubmjúku innilegasta þakklæti fyrir svo húflbínglega gjúf,
óska og bib eg af einlægu hrærbu hjarta, *í> góþr guh, sem
ekkert kærleiksríkt verk lætr ólaunab, eudrgjaldi honum og
hans þaí) opinberlega, samkvæmt Krists nábar fyrirheiti, bæhi
hér í tímanum og um sæhifulla eilífb.
Framar ber mér ab minnast þess hrósvería velgjúrníngs
sem þeir samankomnu geistlegu herrar á Synodns í fyrra auþ-
sýndu mér, fyrir mebmæli míns verþuga sóknarprests; þegar
styrkrinn utanlands frá, mót von, hafþi brugþizt mér, skutu
þeÍT saman 23 rd. mér til styrktar, fyrst og fremst þeirra há-
æruverþugheit herra biskupinn og herra prófessorinn, sem og
aírir prófastar og prestar, máske af litlum efnum nokkrir
þeirrn, sem sá himneski fabir umbuni þeim ætíb ogæönlega,
en einkum þegar þeim mest á liggr.
Skrifati 1 júnímánubi 1860.
P. Jómson.
— Frá ferðum þeirra Shaffners. — l’eir
Sliaffner ofursti, Dr. Rae og lieutenant Zeilau, komu
hér til stabarins árdcgis 29. f. mán., eíir á 15. degi
eptir þab þeir lögím af stab frá Djúpavog, því þaS-
an lögíu þeir upp 15. f. mán. Þeir gáfu frá sér
a& fara suSr óbygbir norban undir Vatnajökii, heldr
fóru þeir vanaveg til Eyjafjarbarsýslu og þaíian
Vatnahjallaveg ofaní Bisknpstiingur; talðist þeim og
hina fyrstu áfánga frá Djiípavog, er þeir vörlu
nokkrum tínra dags á hverjum þeim áfánga til þess
aí) litast um og kynna sér landslagi!) þar umhverfis
o. fl.; þeir fóru 16. f. mán. ab Berufirbi, 17. ab
þíngmúia, 18. ab Vaiþjófstab, 19. ab Brú á Jök-
uldal, 20. ab Möbrudal á Fjöllum, 21. ab Grím-
stöbum á Fjöllum, 22. ab Reykjahlíb, 23., Arndís-
arstaba veg, ab Ilálsi í Fnjóskadal, 24. ab Saur-
bæ í Eyjafirbi, lögbu þeir þaban daginn eptir subr
Vatnahjalla ebr Eyfirbíngaveg, og komu á 3. degi,
27. f. mán. ofan í Biskupstúngur fram hjá Hauka-
dal og Geysi, og fóru ab Laugarvatni nm kvöldib,
28. þaban ab Mibdal í Mosfellssveit, og híngab nm
rnorguninn 29. f. mán. — Reir herra Shaffner, Dr.
Rac, Allen Young og Zeilau eru allir hin mestu
göfugmenni, bæbi í framganngu og vibkynníngu;
þeir létu vel yfir þessari ferb sinni hér, og vibtök-
um af hendi landsmanna, og eins líkabi þeim mœta-
vel vib þá tvo fylgdarmenn er þeir fengu úrMúla-
sýslu rakleibis híngab subr: Gubmund Giibniunds-
son frá Árnhúsiini og Gubbrand Gunnarsson frá
Berufirbi. Var þab leibara, ab þeir skyldi verba ab
sæta svo mikilli óbilgirni og afarkostnm, ab verba
ab kaupa mann frá Jórunarstöbiim í Eyjafirbi fyrir
40 rd. til fylgdar subr Vatnahjallaveg sem þó er
eigi nema 5 eba mest 6 daga hæg ferb fram og aptr.
þeir höfbu meb sér bát úr „Gutta Percha", er þeir
brutn saman, létn í poka og hengdu á klakk,; á
honum ferjubu þeir sig sjálfir yfir vötnin.
Eigi er, enn sem komib er, neitt fastrábib um
þab, hvarhrabfréttarþrábrinn verbi lagbr hér ab landi,
eba hvar yfir land, þetta á allt ab afrába og ákveba
nákvæmar í Lundúnum í vetr, af nefnd félags þess
er gengst fyrir þessu fyrirtæki og kostar til þess,
þegar öllum ransóknum þeirra á Fox og Bnlldog er
lokib í þessum ferbum, og yfirmennirnir eru þar
lieiin koinnir meb mælíngar sínar, ransóknir og á-
ætlanir. peiin Shaffner mun nú hafa virzt hvab vib-
lagilegast og abgengilegast, ab leggja þrábinn ab
úr hafi hjá Djtípavog eba þar í grend, leggja hann
síban á landi norbr eptir Múlasýslunum hina sömu
leib og þeir nú fóru, — ab Brú á Jökuldal, þaban
vestr á Sprengisand, niilli Vatnajökuls og Ódába-
hrauns, og skamt fyrir norban Fiskivötn vestrnorban-
verban Holtamannaafrétt, þá yfir þjórsá þar í ó-
bygb og vestr Ilreppamanna og Flóamannaafrétt of-
aní Biskupstúngur, þaban ura þíngvallasveit híngab