Þjóðólfur - 09.01.1864, Blaðsíða 7

— 39
ráí) í hng, sem hann þegar nota%i ser. Ilann lagþist fyrir í
næþi á árbakkannm, tók færih á milli tannanna, og ætlaþi
þannig a& taka sér dúr, og sag&i um leih, eins og ekkert
li efþi í skorizt, vií> sjálfau sig: „ef liann kippir í á me&an
eg sef, þá held eg aþ eg nái honum nú“, þegar hann var
búinn aþ sofa í þrjár klukkustundir. þá vaknaþi hann viþ,
a?) ákaflega var kipt í færiþ. Hann var mí biíinn aþ fá
góba hvíld, og fylgdi því flskinum, sem fór meí) geysihra&a
undan stranm. þaþ voru liþliar réttar tólf stundir frá því,
ab laxinn tók aungulinn, þegar hann dróg meí) ífæru upp
úr ánni kostulegan flsk, sem vóg 54 pd.
þab er annars mikil reynslustund, þegar verib er aí)
bera í laxinn'. V&r hófum opt si'b þá, sem ekki eru lag-
hentir, missa af honum vio þai) tækifœri; hinn veglegi flskr
er laus á svipstundu, eu veibimabrinn stendr agndofa. þogar
svo ber nndir, þá er gott ab muna eplir því, sem liurton
segir: „þó veibimabrinn nái eugum flskinum, þá heflr hann
samt fengib hressandi skemtigaungu. og notit) inndællar for-
sælu á bökkuimm vib hinar silfrskærn ár“, þar sem, eins og
Loigh Hunt kemst aí> orbi, hinar uggabónu hjarbír lifa „kiildu,
en inndælu, silfrklæddu lífl, vafbar í Unnar iirmum, og flýa
eins orskot, þegar ótti kemr ab þeim“.
— Mannalát. — 23. f. mán. andaðist her í
staðnum, eptir lánga og þúnga legu, merkiskonan
madme Margret Höskuldsdóttir, mánuði eldri en
63 ára, ekkja (í annað sinn) eptir dugnaðar- og
merkismanninn Torfa söðlasmið Steinsson. Hún
var fædd hér í Seltjarnarneshreppi 22.Nóvbr. 1800,
giptist fyr 3. Okt. 1824 merkismanninum Einari
Jónassyni, er síðar varð borgari og kaupmaðr hér
í Reykjavík og andaðist á bezta aldri öndverðlega
ársins 1835, en í síðara skipti 20. Okt. 1836 téð-
um seinni manni sínum T. Steinssyni; í fyrra
hjónabandinu varð henni 5 barna auðið og eru 4
á Itfl, eitt þeirra er Jónas Jónassen verzlunarstjóri
fyrir ensku verzluninni hér í Reykjavík; — en með
síðara mannfnum átti hún 4 börn, lifa að eins 2
þeirra, og er annað sira Steinn Steinsen á Iljalta-
bakka. MadmC Margrét sál. var merk kona og vel
metin alla æfi sína, og merkiskona, eigi að eins að
háttprýði og reglusemi og stjórnsemi innanhúss,
beldr einnig að því, að hún hafði úr mestu fátækt,
er hún uppólst við, og án þess að hún væri náms-
Safum gfgjd eðr fríðleik og fegrð fremr en fólk
hest, áunnið sér hvern ráðahaginn öðrurn álillegri,
eptir stöðn sínni, og jafuframt virðíngú og ástsæld
hjá öllnm er hana þektu, og ávann hún þetta frá
upphafi að eins með einstakri vandvirkni sinni,
þrifnaði og reglusemi og annari húsbóndahollustu
í vinnukonustétt, og það á heimilí hér í Reykja-
v'k, þar sem fyrir engu var að gángast, en þar á
móti fremrviösjáll vistarslaðr úngúm stúlkum og npp-
vaxandi. Á þessu sama heimili, og.hún vistaðist á
fyrir innan tvítugt, dvaldi hún í 6-7 ár þartil hún
giptist hið fyrra sinn, og lagði þar með undir-
stöðuna til þeirrar mannhylli, álits og tiitrúar, er
hún hélt alla æfi hjá öllum, er við hana kyntust.
— (Aðsent) 9. Júní f. á. andaðist á 67. aldrs-
ári merkisbóndinn Guðmundr Einarsson, sem lengi
hafði búið á þverárdal i Húnavatnssýslu: kona hans
Margrét Jónasdóttir vardáin tæpu áriáundan hon-
um, og er hennar getið í 33.—34. nr. þjóðólfs
1862. Guðmundr sál. var fæddr 1796 í þverár-
dal, þar sem hann því lifði mest allan aldr sinn.
Ilann var í stöðu sinni hófs- og reglumaðr og
búnaðist vel; smiðr var hann góðr einkum ájárn;
í viðbúð var hann jafnlyndr og sí gamansamr; {
viðmóti hans og svip lýsti sér hreinskilni og hjarta-
gæzka, svo að jafnvel ókunnngir, sem sáu hann í
fyrsta sinni, ekki gátu annað eu fengið á honum
traust og velvilja. Sanngmaðr var hann hinn bezti
og þókti jafnan hin mesta ánægja að heyra hann
syngja og fagnaðarauki að hafa hann rneð í öllum
samkvæmum. Á síðustu árum hans hnignaði heilsu
hans svo mjög með aflleysi, að hann ekki gat haft
fótavist nema með hjálp, og drógu þau veikindi
hann til dauða; hans mun lengi minnst sern hins
mesta sómamanns ogvalmennis afþeim sem þektu
hann«.
Árferði, fjárkláðinn, o. fl.
Yer skýrbmn frá árferbi og tíWfari fram til Nóvbrloka,
og hafa ekki síban borizt neinar fregnir af norbrlandi, eigi
heldr lengra ab austan ni) aí> vestan riema úr Dalasýslu. En
yflr iill þuu herub sem fregnirnar ná, hafa gengií) mestu harb-
indi meb byljum og frostum, og svo dag og dag meb umhleyp-
íiiguin og krapa, eti brá strax aptr til frosts; jarbskart mjiig
alstabar og víba jarblaust, og þar til ýmist iunistöíindagar
eba verst.a ástöbiivebr, svo ab víba komst allr útifenabr á
gjöf um jólaföstu. Var því á suinum bæum í Arnes- og
Borgarfjar&arsýslu farib a% skera af heyum þegar fyrir jól, en
sterklega rábgjört vít.ast 'hvar, ef ekki batuaþi útúr hátíbirini.
Vib brábasótt í fénabi heflr óvífca orbií) vart, aí) sagt er. _
Mesta gæftaleysi allan f. máu. her um i'ill nes og næstaíiski-
lítib hör inn frá, en nægr flskr og góbr talinn snbr nm Garb
og þaí) framá nýár heflr verib afli. — Fjárklábinn er
enn í fulluin blóma á einstöku bæum um Mosfellssveit og
Kjós; hjá prestinnm á Reynivöllum fanst kláþi fyrir hátíí) og
var sent eptir baþmetulum; og önnur fregn segir kláfea, einn-
ig á Grjóteyri þar í sveit, þó aí> onn skorti um þab fulla
vissu. Guími bóndi á Keldnm kærhi ujn þessa daga fyrir
amtiiin, ah hann hel'bi síbast 2,- þ. mán. hitt 16 kindr frá
Keynisvatni í smnm bufjárhögum Og helbi 3 þeirra verib þá
nieí) miklum klába og eiu útsteypt; því hvergi varb úr liinni
almennu böbun, nm mánabamótin Nóvbr. —Desbr., sem anitib
lagbi fyrir í Október-umburbarbri'funum. Skólakennari H,
Kr. Fribrikssou varb og var vib klába í fáeinum af heima-
kiudum sínuin nú um hátíbiua, og bababi svo allt sitt fé.