Þjóðólfur - 26.03.1866, Blaðsíða 6

— 90
oss, að vér gætim liaft þau hér lijá oss, sem
liostnuðarmimt. J»eir sögðu oss, að þar sem svo
stæði á, að bakkar væru liáir, þyrfti ekki annað
en grafa inn í bakkana líkt og bús, en láta dvrn-
ar snúa mót kulda átt, (norðri); hlaða það síðan
vel innan, og sjá svo um að vel lialli frá og úk
úr dyrunum ; inn í þetta bús sögðu þeir oss að
safna ísnum, þegar frosl væri, láta liann þar í
brúgnr, eðr stafla, og þar innan um alt það, sem
við vildum halda nýu, óskemdu fyrir ýldu eða rotntin.
J>eir sögðu oss að bvergi væri hægra að búa til
íshúsin, en bér á íslandi ogíNoregi, vegna kuld-
ans, einúngis gæta þess að liafa þakið svo þvkt,
eðr úr því efni, sem sól og væta verkar minnst í
gegnum, en búast má við að ísinn renni nokkuð
niðr, og því verðr að halia vel út úr liúsinu.
Herra 0. V. G. minnist á hrossakjötsverkun
og niðrburð. »Hér komumst vér í hálfgjörð vand-
ræði; vér vitum sem sé ekki« til þess, að hrossa-
kjöt bafi hér sunnanlands, verið brúkað til beitu
fyrir þorslc né verkað í þeim tilgángi, en það vit-
um vér að Norðmenn brúka það ekki nema í
ncyðarúrræði, þegar ekki er önnur beita lil, og
naá af því ráða að það muni ekki vera sérlega
fiskið, og naumast þess vertað menn kosti miklu
til verkttnar á því, þó viljum vér geta þess, að
það hrossakjöt sem Norðmenn brúka til beitu fyr-
ir þorsk, er ýmist saltað eðr reykt, líkt og hjá
oss tíðkast fyrir hákall.
Með niðrburði meinum vér þegar slori, lirogn-
um, eðr einhvcrju öðru agni, er fleygt í sjóinn á
vissum stöðum, eðr flutt í fiskileitir, og því er
sökt þar niðr, til að hæna fisk að, eðr búa til mið
sem menn kalla. En þó hrogn sáldrist af öngl-
inum þegar því er beitt, þá vitum vér ekki til að
nein tilraun hafi verið gjorð, til að sporna móti
því, en það er ekki sá niðrburör sem vér mein-
um. Margir, vita, að það er víðast hér innfjarða
siðr, að beita fyrir þorsk, ýmist grásleppuhrogn-
um, eða þorskhrognum, og allir sjómenn, sem þessa
beitu brúka, vita líka, að hrognin tolla ekki lengi
á önglinum; því þegar maðr, eptir lilla stund —
frá því maðr rennir — skoðar öngulinn, mun lítið
vera orðið eptiraf hrogninu,þó enginn fiskr snerti
það ; en hvar ætli þau hrognegg lendi, annarstað-
ar en í sjónum, eða á siávarbotninum? en sé svo
að þetfö eigi að heita niðrburðr, þá hefir hann
lengi viðgengizt innanbugtar, og þarf þá líklega
ekki að kvíða því bráðum, að fiskr nemi ekki
staðar nógu grunt, hér hjá oss.
Ef einhver vildi reyna að sjóða net sín í
sdda-valni, þá er aðferðin þessi: tak 1 pnd. af
sóda, og sjóð það í 20 pollum af hreinu vatni,
þángað til sódan er uppleyst. Yatnið verðr að
vera snarpheitt, en má ekki alveg sjóða, nú er
netið látið hér ofan í, svo sem í 2—3 kl.t. síðan
er það tekið upp úr aptr, og þurkað, og þá er
alt búið.
Um sundmagaverkun getum vér ekki gefið
betri npplýsíngar en þær, sem herra Jón Sigurðs-
son gefr í fiskihók sinni, bls. 32—36; og þykir
oss óþarft að fara að laka þær bér upp aptr, því
vér ætlum það vera svo fullkomið, að þar hvorki
þurfi að bæta neinu við, né heldr að það verði
gjört til gagns.
Að þessu sinni látum vér hér staöar nema,
þar til eigin reynsla fræðir oss betr, því það er
meining vor, að bún geti verið eins affaradrjúg
og annara sögusögn, en einkum virðist oss það
geta verið aðgæzluvert við skipasmíði, og skipa-
útbúnað, að vísa á þá nýbreytni, sem menn af
eigin reynslu ekki geta dæmt um, því mörgum
þykir mikið komið undir, að hafa skipin góð og
allan útbúnað til þeirra; oss skilst að skipasmiðr-
inn ætli fyrst að reyna þá nýbreytni á skipalögun,
sem hann sér annarstaðar, og vita hvernig hún
gefst, og síðan segja mönnum álit sitt þar um.
En sé svo að ávextirnir af ferð vorri til ltjörgvin-
ar eigi eingaungu að koma fram í margbrotnum
ritum og ræðum, bygðum á annara sögusögn, án
nokkurrar sjálfsþekkíngar eða reynslu, þá er auð-
vitað, að við sem fórum ferðina, vorum í alla staði
óhæfilegir, til að gefa út slíkar ritgjörðir, og þá
hefir ferðin, eða réttara sagt mannavalið til ferð-
arinnar, ekki heppnast sem skyldi.
Að lyktum viljum vér geta þess, að bæði varpa
sú og síldarnet, samt fleiri hlutir, er sjómenskti
viðvíkja, og sem vér fluttum með oss frá Noregi
híngað, eru til sýnis í Reykjavík, eins og vér líka
viljum á sínum tíma, þegar reynsla er fengin, skýra
frá meðferð og árángri af brúkun þessara hluta.
Guðmundr Guðmundsson. Geir Zöcga. Kristinn
Magniisson.
— KIRIKR RADÐI. — Hií) danska blab „Kædrelamjet"
17. nóv. getr þess at) Ilr. Taylor, sem hingaþ kom í sumar
á gnfuskipinti Eiríki Ranþa, hnfi hvergi getaí) komizt a?) landi
á Austrbyg?) Grænlands, og haldií) síían• vestr um landib og
inn í „Davissnnd“ og lent vib eyna Cnmberland, Amerikn-
megin vib snndib og gagnvart Godthaab á Græulandi. par
haíl Taylor látib fyrirberast fyrst um sinn, Dg ætli nú í vot
a?> halda skipinu úfi til hvalaveiba; en talib sem víst aí) menn
sé orímir afhuga óllu landnámi á austrströnd Grænlands.