Þjóðólfur - 25.10.1866, Blaðsíða 5

189 —
ber að greiða málsfærslulaun til sóknara og svara-
manns hér við réttinn með 5 rd. til hvors um sig.
Rekstr og meðferð málsins í héraði hefir verið
vítalaus og sókn og vörn hér við réttinn lögmæt«.
»því dæmist rétt að vera:«
»Hinn ákærði Jón Jónsson á að borga 8 rd.
til hlutaðeigandi fátækrasjóðs. Að öðru leyti á
undirréttarins dómr óraskaðr að standa. Sóknara
hér við réttinn málsfærslumanni Jóni Guðmunds-
syni og verjanda málsfærslumanni P. Melsteð borgi
hinn ákærði 5 rd. hvorum fyrir sig«.
"Dóminum ber að fullnægja innan 8 vikna
frá lögbirtíngu hans undir aðför að lögum«.
(Aílseiit).
er ekki allt satt sem sagt er“.
„Jiab mun reyndar víst, sem sagt or, a?) stiptamt-
„maíir haft mí fyrst um simi imdaii þegit) Hafnamenn frí
„þessari aimennu reglu, meti því sagt or, at) þar í hrepp
„haft ekki komiþ fram neinar kindr ntansveitar #í)a úr grun-
„u?)n sveitunum þar umhvorfts, en allt fk sagt aiheilt þar
„innanhrepps". þessi ort) má lesa í þjóVdfl 18. þ. m. bls.
182 netanmáls, en „róglan“, sem þau nefna, sest á síimu bls.
ofar undir tiilui. 1. þossi tllfærþu ort) gefa oss tilefni til
eptirfylgjaiidi spurnfnga, som viir vonnm at) ekki verþi uudan
skorazt at> svara sem fyrst.
1. Er þaf) satt þó þat) sfe sagt, ai> stiptamtmabr hafl
gefl?) siíkar utidanþágur? Og þat) af þvi, sem honum eta
einhverjum heflr verit) sagtum samgóugnr fjár í Hafnahropp
et)r heilbrigbisástand fjáiins þar? Vér fnlltreystum því, aí)
hann sé hér halhr fyrir ósönnu. Hann er of merkr og gæt-
inn embættismahr til þess, a?> haga sér f slíkum efnum eptir
munnmælum og sögusögnum.
2. Hver er svo djarfr og ósvíflnn, a?> hafa „sagt“, a’b í
Hafnahrepp hafl ekki koiriií) fram neinar kindr utansveitar eþa
úr gnitiuþu svoitunum umhverfls'1 2? þessi piltr þyrfti aí) koma
í dagsbirtuna og standa þar sem ósannindamaíír; því slíkt er
ósatt. En þó þaí) væri nú satt, þá er ekki þar meí) sagt aþ
fé Hafnamanna hafl ekki utansveitar komi?) samari vib
viþ kláþakindr. Og þaí) hafa þær gjört fyrir skömmn. En
kannske þaþ loþi engi klábamaur vií) þær, nema þær maur-
ist í sjálfum Hafnahreppi? Og kannske þaþ sé ósatt, ab
sýslumahr sjálfr hafl nú í haust komizt í, aí) gjöra rábstafanir
um klá%akind frá Hafnahreppi, sem kom fram f Nj-irtvfkuinl.
þa?) heflr líklega verií) sólbiuni í skepnntini! Hver þorir a'b
efa þaí)?
3. Hver hoflr „sagt“ allt fé „alheilt þar innanhrepps“J?
1) tí’taf þetsari getgátu skal þess getií), ab 23. þ. mán.,
hafbifábm. þjóþólfs tal af Pétri hreppst. Bjarnasyni í Hákoti
og fullvissahi hann um, aí) þaí) hann framast vissi, hefþi engi
kind af Hafnafé komlí) fram meb kláþa í haust í Njarþvíkr-
réttuin ei)r Njarþvíkrfé heldr í vor ein ær, er heffci verib á-
litin meþ kláþa; þarámóti hefþi nú, aflíþandi söfnunum, kom-
iN úr Höfnum ásamt öbru úrgángsfé og verib rekil) um í
Njarhvíkum og hýst þar, svart lamb, er átti heima suílrí Garhi
eþr Miþnesi, mjög útsteypt í klába. Abm.
2) í skýrslu hreppstjórans til sýslumanns dags. 22. Sept. þ.
á. er allt fé þar í hrepp sagt heilbrigt.
Vér ósknm þess ab sögumal)rinn gefl sig fram! En hversom
hann er, þá er auhséí) aþ honum heflr þótt litlu skipta hvort
hann fór meí) ósannindi eha ekki. því enn sem komií) er,
getr engi maþr, þó hann skoþi hverja sauþkind í Hafna-
lirepp og sjái engan kláha, ábyrgzt aíi þar sé a!t fé heil-
brigt, því sú kind, sem kláþi kemr upp í fyrir samgaung-
ur viþ kláhafé, er þegar vanheil frá þeim degi, er sam-
samgaungur verþa, eins fyrir þaí) þó kláhinn komi ekki ber-
sýniloga út fyren laungn seinna; til þess ern því miísr ofmörg
dæmi. En ekki er lángt libií) frá réttum f haust, og þá voru
kindr úr Hafnalirepp reknar til rétta me?) mjög klábngu fé
úr Vatnsleysustrandarhrepp og því réttaþ saman. En hvenær
verbr grunlaust fé þeirra — hverir sem eru — er, í óþokka
vií) svo a?) segja alla þjóh sína, og alla nábúa sína, sem skera
niþr til þess ab eyþa tjárkláþanum, láta sitt grnnaba félifa?
Verhr þaþ grunlaust, ef einn skoþunarniaþr eptir nokkrar
skoþanir flnnr ekki kláha í því, og kemst ekki yflr ah skoí)a
helmíng þess aþ nokkru gagni, síst þær kindrnar, sem í laumi
kunna a?) verha skornar milli skoþananna ? En hvort sem þab
vorílr álitiþ grniuif) eþa griinlanst, þá muniim vér upp frá
þeim degi, som vér höfiiin gjörfellt vorn grunaha fjárstofn,
til þess sem fyrst, er hættnlaust þykir, aþ fá heilbrigt fé,
beita öllum þeim mehölum, sem vér hyggjum lög framast
leyfa til þess aþ kindr þeirra, sem þá kafa ekki fellt fé sitt,
komi ekki í vora landareign, sízt o p t.
Vér eruiii óhræddir, enda treystnm vér því en sem kom-
ib er, a?) öll sú vernd ver?)i oss í té látin af valdstjórninni,
sem oss var af fjárklábanefndinni í Reykjavík heitin á fnndinum
þar 29. f. mán. Vér treystum því og, aþ þessi vernd komi
á allan hátt fram eins og hinn hoiþrabi nefndarmaíir hra A.
Thorsteinson tók þar svo glöggt fram, og sem lesa má f inn-
gángsumræísu fundarins og á 3. bls. í vihaukabl. viíi þjóþólf
6. Okt. 186«.
þe9snm línnm biþjnm vér y?r herra ábyrg?)arma?ir þjób-
ólfs aí) veita viþtökn sem allra fyrst í blah yhar.
Búendr innan Gullbríngusýslu.
þAKKARÁVARP.
— Eg flnn mér skylt ab geta þeirra manna meíi þaklt-
læti sem í mi'num bágbornu kríngumstæ?)um hafa rétt mér
hjálparhönd einkum í undanfarin 8 ár, þar sem eg á níræí)-
isaldri er meþ uppgeflnni konn og blindiim syni míniim aí)
verjast sveitinni me?) mínnm fátæklega bóskap, og nefni eg
sér í lagi, í Fljótshlíþ jústizráh M. Stephonsen — jafnvel þó
hann hafl bannaþ mér sem öhrurn aþ geta velgjörþa sinna,
því vandi hans er aí> gjöra slíkt okki sér til hróss — og þau
höfþíngs hjón, sem hafa svo höfþínglega stutt mig meb stór-
gjöfum aptr og aptr. þar næst bóndann sgr. Sigurb ísleifs-
son á Barkastöbum og konn hans Ingibjörgu Sæmundsdóttur
sem hafa mörgum sinnum rétt mér hjálparhönd, og þaí) höfb-
ínglega, sömnleibis þeir náúngar tnínir óþalsbóudi Jón þórh-
arson á Eyvindarmúla og hans kona sem hafa stórum hjálpaí)
mér ár frá ári, og fyr alþíngisma'&r Páll Sigurþsson á Árkvörn
og þau hjón, sein hafa auþsýut mér tnargfaldar velgjörþir.
Hér a?) auki hafa ýmsir aþrir í Innhlíbinni rétt mér drjúga
hjálparhönd, og enn í Breiþabólstabarsókn einn höfbíngsmabr
gaf mér góban styrk. Enn hér undir Eyafjöllum nefni eg
einknm þau hjónin alþíngismaun Sighvat Arnason og Stein-
uni ísleifsdóttur i Eyvindarholti sem hafa hjálpab mér og
stubt mig á ým6an hátt, mér munadrægt; og svo margir
fleiri hér í sveit, er hafa rétt mér hjálparhönd meir og minna.