Þjóðólfur - 30.10.1867, Side 4

— 192 —
út sem menn búizt við einhverjum stórtíðindum.
Svo mikið er og víst, að meginþorra frakknesku
þjóðarinnar lángar til að bekkjast til við Prússa,
og óskar einskis fremr en að fá að reyna sig við
þá. Frakkar hafa lengi verið herskáir og frægð-
argjarnir, enda hefir og engin þjóð þótt standa
þeim jafnfætis í hernaði síðan um aldamótin, að
minsta kosti eigi á meginlandi Norðrálfunnar. Na-
poleon 3. hefir og haft þá stjórnaraðferð að halda
þessari frægðartilfinnfngu lifandi hjá þjóðinni, og
hefirhonum þótt það hollara fyrir sitt vald að láta
þegna sína hugsa um að berja á blámönnum, þeg-
ar ekki hafa verið aðrir til, heldren að fá rýmkun
á ýmsu ófrjálslegu fyrirkomulagi heima hjá sér.
En það hefir farið fyrir Frökkum eins og stendr
í vísunni: «Hann gat engan á himni vitað» o. s.
frv. í fyrra sumar urðu þau tíðindi í þýzkalandi
i viðskiptum Prússa og Austrríkismanna, aðFrakk-
ar efast um, að þeir sé álitnir mestir hermenn og
eru þeir hræddir um, að margir munu álíta Prússa
sér jafnsnjalla eptir þær orustur, sem þá urðu.
Fyrir því liafa Frakkar altaf síðan verið að
finna sér ýmist til, til að vita hvort Prússarmundi
þora að teljast sér jafnsnjallir. þessi var undir-
rót Luxemborgarsamninganna, en Frakkar eru engu
ánægðari eptir en áðr, þótt Prússar færi þaðan^
og þykir þeim jafn óútkljáð um, hvor *snjallari»
sé. Nú hafa þeir fengið sér fyrir átyllu samn-
ingana milli Prússa og Dana um Norðr-Slesvík;
þó er allt á huldu enn, hvað lángt Frakkastjórn
muni fara í það mál. það þykir óvíst, hvað því
veldr, að Prússar hala þar svo ódrengilega gengið
á bak orðum sínum og gjörðum samníngum í fyrra
sumar, sumir ætla að Prússar vili ekki láta að orð-
um Frakka með þetta lítilræði, aptr aðrir, að það
sé einúngis ágengni við Dani, þar eð ekki sé að
óttast, hvort þeim líki betr eða verr. En hvernig
sem það er, þá er þetta kærkomin átylla fyrir
Frakka, enda væri og vel þólt Prússum héldist
eigi allr ójafnaðr uppi.
En þótt frakkneska þjóðin, eðr meginhluti hennar
hafi eigi á neinu svo mikinn áhuga sem að reyna
sig við Prússa, þá þykir óvíst, hvað keisaranum
er sá lcikr ljúfr, því að honum dylst eigi, að það
þarf meira en orðin ein til að bæla þýzkaland, en
hinsvegar sér hann, að það muni ekki auka vin-
sældir sínar eða virðingu hjá þegnum sínum ef ó-
friðr er hafinn og ekkert verðr ágengt, eðr ef
hann jafnvel biði lægra hlut. En það er annað
sem knýr hann áfram, og það er að megn óánægja
er í Frakklandi með stjórnina nú sem stendr, svo
keisarinn sér, að annaðhvort verðr hann að blekkja
þegna sína með sigrvinningum erlendis, eðr hann
verðr að fullnægja kröfum frelsisvinanna, og rýmka
eigi alllítið um ýmislegar stjórnarskipanir. En
menn þykjast vita, að keisarinn sé eigi síðr hræddr
við þetta úrræðí en við orrustur, svo það virðist
að vera undir því komið, hvor óttinn verðr rík-
ari, hvort ófriðr verðr eða ekki. Margar eru get-
ur manna hér um, hverir muni veita hvorum,
Frökkum eða Prússum, ef ófriðr verðr, en þær
getgátur eru eins og eðlilegt er eigi síðr útí loptið
en um það, hvort ófriðr verði eðr ekki; en hvern-
ig sem fer, þá segja Englendingar, að þeir muni
láta sér þetta mál alveg óviðkomandi og veita hvor-
ugum; þeir hafa á síðari árum eigi verið hlutsam-
ir, þar sem til handalögmáls hefir komið, og halda
þeir fast við þá stefnu enn.
En þrátt fyrir allt þetta er engin vissa fyrir
því, að nokkr ófriðr verði fyrst um sinn. En það
er engum efa bundið að Frakkar æskja ákaft eptir
ófriði og búa sig að vopnum og hergögnum í
mesta ákafa, og eins gjöra Prússar og lítr því svo
út sem þeim þyki ekki ugglaust um, að eigi þurfi
að taka til vopnanna þegar minnst varir.
J>að er sagt, að Krítaruppreistin sé nú bæld
að fullu, en jafnframt er sagt, að Kríteyingar sé
að flytja sig í hópatali yfir til Grikklands og suðr-
hluta Ítalíu.
— Bls. llShér aí) framan er niinnst andláts hdsfrdr Krist-
ínar (Torfaddttnr) Sæmundsen, er andafcist her í stalbn-
um 19. Maí þ. á. á 26. ári; hdn var jarísett 25. s. máu.,
og hafíú skáidib sira Mattliias Jochumsson sett henni
grafletrer var prentab. Af því niíírlagsstefln eru almennrar
hugsunar og þjkja skáldleg eins og flest er sira M. J. lætr
frá ser koma, setjum vér þau hér.
Hjólið er valt,
hjartað vort brennheitt er strax orðið kalt;
mundu það faðir og móðir,
maki og bróðir!
Lífið er fljótt:
líkt er það eldíng, sem glampar um nótt,
Ijósi, sem tindrar á tárum,
titrar á bárum.
J>ér sé vel þó
þú, sem nú sefur í heilagri ró!
Látinn ei lífsstunda saknar,
Ijósinu vaknar.
Ilitt er svo þúngt,
að liorfa’ á hið elskaða deyja svo úngt;
trygðanna tár eru nöpur,
trúin vor döpur!