Þjóðólfur - 23.12.1867, Blaðsíða 5

— 29 —
hins íslenzka d(5msmálasj<5l&s á <5riiskní> a% standa. Máls-
^ostnaSr -vií) undirrkttinn, aí> því leyti málinn heflr verií) á-
f'ýa?>, og allr vit) yflrréttinn, hvar á meþal til sóknara og
svaratnanns, málsfærslnmannanna P. Melsteds og J. Gnþmnnds-
aonar 6 rd. (sex ríkisdali) r. m. til hvors nm sig, borgist úr
opinbernm sj<5í>i. Dóminnm, hva% sektina snertir, ab full-
Oaigja innan 8 vikna frá dámsins lliglegn birtíngu, nndir a'b-
f5r a?) lognm“.
II. í málinu sameigendr jarðanna Holts og Álpta-
grófar í Mýrdal, gegn prestinum til Fells (sic)
og Sólheima.
(Dppkveþinn 7. Oktáber 1867. — Málib dæmt í heraíii meí)
meí)dómsmr»nnnm af settum dómara Hermanni Jónsyni,
sýslnmanni í Rángárvallasýslu, því hera()sdómarinn sjálfr,
Árni sýslumabr Gíslason á part í jórfcinni Holti í Mýrdal.
— Kand. Lárns Blóndal sókti fyrir yfirdómi af hendi Ilolts
og Alptagrófarmanna (Jón Guí)mundsson gaf fríviljuglega npp
rðtt sinn til 6Óknar og varnar í þessu máli), en Páll Mel-
steb helt uppi vórninni af hendi prestsetrsins Fells. —
Prestrinn var sækjandi sakar í h^ra^bi, og fekk hann gjaf-
sókn veitta bæ?)i fyrir herabsretti og yfirdómi, en fyrir
hans hónd, ebr prestsetrsins helt nppi sókriinni í lierabi
alþíngismaftr Sighvatr Arnason í Eyvindarholti).
„í máli því sem her um ræbir, og hófc)ab er í hfcraí)i
af prostinum til Fells og Sólheima í Vestr-Skaptafellssýslu
lítaf landamerkjum prestssetrsins Fells at) austanverbu á hendr
Rameigendum jarbanna Holts og Álptagrófar, er liggja næst
fyrir austan þessa jórbu, hafa hinir síí)arnefndu, sem meb
landsyfirrettarstefnu dags. 18 Marz þ. á hafa áfrýaft til lands-
yfirrettarins herabsdóminum í málinu, kve()num upp fyrir
aukaretti Skaptafellssýslu 20. dag Septembor f. á, er fer í
þá stefnu, ab þrætulandib, eptir hinu framlagba afstóbumál-
Verki milli Fells ab vestan og Ilolts og Álptagrófar ab aust-
an, innan órnefnanna: sjónhendíng úr Stórnkrínglu nibrúr
Holtsgili mibju í Landadý, og þaban eins í Raut)alækjar-
Hiynni frá noríiri til suíbrs austanvert, og aptr Rauí)ilækr,
8vo lángt sem hann nær, og úr botni Raubalækjar (fyrir
framan Hógnavóll) beina stefnu í Stórukrínglu frá subri til
horbrs vestanvert, skuli tilheyra prestsetrinu Felli, —kraf-
fet þess hór fyrir rettinum, ab þessi dómr verbi úr gildi
feldr og þannig breytt, ab landamerki milli ofangroindra jarba,
^örbi ákvebin eptir teftum órnefnum þrætulandsins ab vest-
ahverí)u , hvar á móti hinn stefndi hefir gjórt þá rettarkrófu
undirrettardómrinn veibi, hvab landamerkin milli Ilolts
a8 Alptagrófar og Fells snertir, staíifestr. Svo hafa og á-
fryendrnir krafizt aí) hinn stefndi verbi skyldabr til aí) greiba
fd. í málskostnab fyrir nndir og yflriétti, en ab óí)rum
kosti hib opinbera, eins og líka innstefndi heflr gjórt réttar-
kr,,fu um skaftlausa málskostnabargreií)slu frá áfrýcndanna
hálfu“.
)il>egar nú meta á réttarþrætu þá, er hér um ræftir, ber
þess fyrst 0g fremst geta, aí) húu eigi snertir brúkunar
C^r ^fnotarétt þrætulandsins, heldr eignarrétt yfir því eptir-
leií>isfc.
er þar næst skal ákveba um þab, hvort málsabilliun í
f)érabi hafl fyrjr hond prestsetrsins Fells lóglega sannaí), ab
a sé réttr eigandi hins ofangreinda þrætulands, þá hlýtr
aödsyflrréttrinn ab álíta, aí> einsog hann, sem sækjandi sakar,
6kki ^9®1, komiþ fram me?) þan giigu og skilríki, sem eptir
landslögnm geti heimilaþ honnm eigriard<5m yflr því, gagn-
vart áfrýcndnnnm, þannig heflr hann og eigi heldr fært
sönnur fyrir stóþngum og <5s!itnum afnotnm og brúknn á þrætu-
landinn, í tnttngn vetr eþa lengr, sem eptir landslögnnnm á
aí> takast til greina, nema eignarskjöl eíia önnur fnllkomin
eignar sönnnn komi fram frá mútpartsins, áfrýendanna hálfn,
þarsem frambnrþr vitna þeirra sem áfrýendrnir hafa leitt í
málinn, samanborinn viþ skýrsln vitna hins stefnda, a'b því
er virílist, miklu fremr lýtr aþ því, aí> þrætnlandií) hafl veriþ
álitií) a?> tilheyra sameignarjörþnnni Holti og Álpta-
gr<5f og haft aí> minnsta kosti öllu heldr veriþ notaþ frá
henni, en frá prestsetrinn FeIIi“,
„þegar nú hinn stefndi þannig ekki heflr komi?) fram
meþ neina löglega sönnnn fyrir því, aþ prestsetriþ Fell eigi
hiþ nmþrætta land, verír eigi hjá því komizt a'b dæma á-
frýendrna fría fyrir kærnm og kröfnm hins stefnda, í máli
þessu, án þess þ<5 ab rettarkrafa þeirra, sem áíir er getií)
verþi aþ öþrn leyti til greina tekin, þegar af þeirri ástæín,
aí> þeir eigi hafa framfylgt gagnsokn í málinu.
Eptir þannig lögnbum málavöxtnm virþist málskostnaír
fyrir báímm rettum eiga ab falla niþr. Laun hins skipaþa
talsmanns hins stefnda í hörabi sem hæfliega virbast ákveþ-
in til 10 rdl, og málsvarnarlann til málsfærslnmanns hans
hör vi% röttinn, sem ákveþast til 15rdl. greiþist úr opin-
bernm sj<5í)i“.
„Meþferb, rekstr og silkn málsins í hérabi, heflr, aS því
leyti sem þaí) heflr verií) gjafsóknarmál veriþ vítalans, og
s<5kn og vörn hér vib réttinn lögmæt“.
„þ>ví dæmist rétt aþ vera“:
„Áfrýendrnir í þessn máli, sameigendr Holts og Alpta-
grófar í Vestr-Skaptafellsýsln, eiga fyrir kærnm og kröfnm
hins stefnda prostsins til Fells og Súlheima í sömn sýslu frí-
ir a<> vera. Málskostnaþr fyrir báílum réttnm falli niþr.
Svaramanni hins stefnda í hérabi bera 10 rd. í málsfærslu-
lann, málsfærslumanni hans hér viþ réttinn málaflutníngs-
marini Páli Melsteþ sömnleiþis 15 rd. sem greiílist úr op-
inberum sjút>i“.
ÚTLENDAR FRÉTTIR
frú fréttaritara vorum í Lundúnum herra kandíd.
J. A. Hjaltalín, dags. 14. Nóvbr. 1867.
{>að er nú næstum komið heilt ár, er menn
liafa verið að spá ófriði og styrjöld um megin-
hluta Norðrálfunnar; hefir svo mikið kveðið að
þessum orðasveim, að töluverðr aptr kippr hefir
verið í allri verzlun og viðskiptum mannaámeðat
einkum á hinum stóru marköðum í London og
París. En það var ekki fyrri en í mánuðinum
sem leið, að blaðran sprakk, og var það þá þar,
er menn ætluðu jafnvel sízt, enda varð og eigí
mikið úr, þegar til kom.
Síðan frelsishreifíngarnar byrjuðu á Ítalíu hefir
það allt af verið mark og mið Garibaldis og ann-
ara frelsisvina að nema eigi staðar, fyr en öll Ítalía
væri orðin eitt konúngsríki og Róm væri orðin
höfuðhorg þess ríkis. Að vísu tókst þeim að sam-
eina Ítalíu að mestu, og þókti þeim því sárara,