Þjóðólfur - 10.07.1868, Síða 7

— 139 —
sviírnm ,(fi>re til flere hTiist nrimeliege Resnltater0).
í>aÍ5 viríist þannig „úmögnlega“ („nmucligen") at) hafa geta?)
Verií) vili löggjafans, a?) sá maþr, er búinn væri a?) fá afsalsbref
fyrir fasteign nokknrri, búinn aí) borga hana og fá hana
í eignarhald sitt og nmrá?!, skyldi, svona a?) öllnm kanpnm
á henni fnllgjörímm í rfettri rann, ver?)a af missa hana og
láta lansa vií) „persúnnlega,, sknldheimtnmenn seljanda, ein-
úngis fyrir þaþ af) hann (kanpandi) hefþi látií) úr liömln
dragast ab þínglýsa afsalsbréfl sínn, og verba svo þannig ein-
úngis sakir form-yflrsjúnar, ræntr eign sinni, enda (ef til vill)
af) lanngum tíraa liþnum frá því er kanpin fullgjörþost, ein-
nngis til hagsmuna slíknm skuldheimtumönnum, enda þútt
annar (kanpandi) er af) eins heffi náf) afsalsbréfl fyrir fasteign
inni en látif) þínglýsa því kanpi sínn, mætti halda því úrösk-
uím, þú ab hann ætti bæfi kaupverfiS úleyst af hendi og
væri eigi heldr búinn að ná eignarhaldi á kaupinn.
Nifrlag í næsta bl.
(Afcsent).
I grein nokkurri í Jijúþúlfl heflr doktor Jún Hjaltalín
ritaf) nm mig, vifvíkjandi því sem eg hefl ritaf) gegn kandí-
dat Magnúsi Eiríkssyni; og því sem eg ritafi nm „Njúln",
sem skráf) er af yflrkennara Birni Gnnnlaugssyni. I grein-
inni lætr doktorinn þaf) strax ( Ijúsi, sem mest er innifyrir
af, sem er tilflnníngarleysi hans fyrir því, hvernig Magn. Eiríksson
spottandi afneitar Kristi, og hæfist af) hans endrlausn, meí)
meiru nm föímrinn, hinn almáttka gof sem hann einnig hæþir
Doktorinn tekr okkr af) nokkru leyti saman í eitt, en spott-
ar þú mig en ekki hann, fyrir þab af) eg tek mef) fullri ein-
nrf) forsvar sannleikans á múti lygum nafna míns. Doktor-
inn heftr því ekki annaf hendi lengra til af) svívirfa mig
mig mef), en af) spá mér því, af) eg og ritin mín verfi fyrir
spotti enna lærfm, því hann ætlar afira lærfja eptir sér; en
eg spái honnm þvf, aí> liinum gnfræknn gnffræíiíngum þyki
þaf) lítill heifirsskeinkr, sé þeim eigiiuf) spottfýsi; því þaf> á
ekkert ver vif) en brúka spott, þegarmenn rita um gubfræfi-
isefni, því þá kemr svipr satans á þan rit.
Ekki ferst doktornom betr í því, sem hann segir af) s&
þó afial tilefni til ritsins, sem sé, af> taka málstaf) yflrkenn-
arans móti mhr, fyrir þaf) af) eg sýni ofan á ósamhljóban-
ina, og trúarvillurnar í henni „Njúlu“, því ekki ritar doktor-
inn svo skynsamlega, ab sýna mef einn einasta orbi af) eg
hafl rángt fyrir mér, en þaf hélt eg liann væri byggnari en
svo, af) ætla sig geta slitif) í snndr sambandif) sem er milli
ritanna og höfnnda þeirra, þá er honum þykir eg svívirfa
persóun konnarans sjálfs meb riti mínu. því rit hvers höf-
nnds er partT af hans eg; og svona er líka ritif) doktorsins
sjálfs. Eti hvafi vel af) doktornnm ferst af) halda svörum
fyrir skjólstæbíng sinn, sést mefal annars á því, af) hann
leynir því lofsorfi sein eg af> verfugleiknm tillagfi og tillegg
enn höfondi „Njúln“, af) „annar hluti hennar sé sem menja-
gripr þjóf)arinnar“.
Okkr alþýfmmönnum ræflr doktoriun frá, af) gánga í skóla
Krists, sem oss stendr þó æ opinn, og til bofa. J>ví fyrst
veit hann og flnnr þaf líka á sjálfum sér, af> hver sem gjörir
þaf), hann gengr út af hans flokki; en þá sem þaf) gjöra
kallar hann sérvíllínga, og margt fleira. En í 6taf> þess þyk-
ir honnm hægra aí> hafa allt eptir öfrnm, sem sýnir af) hon-
um, gófa manni, er ekki lagif) af hngsa rétt og satt nm
andleg efni; en í þess staf) brúkar hann þaf> sem hann vissn-
1 ega á heilmikifi af, sem eru ýrasir heimstrúarsálmar, sumir
lanngn sóngnir, svo sem hina fornn djöflatrú, sem hann eign-
ar mér, fyrir þaf) af) eg kom vif> kannin, sem honnm þykir
sárast, af) eg leifi í ljús þessara tíma forsvar satans, eins og
þaf) sýnir sig í „Njólu“. En eins og eg hefl sagt, af) þaf)
væri einn hluti úr höfondarins eg, þá er hif) háa, inntakandi
og gufi verfmga í henni „Njú!n“, þó öllu heldr höfundarins
hif) oiginlega eg, því hitt er affengif).
|>af) bætir lítif) hugsunarhátt manna, þó abrar eins grein-
ir og þessi skepna, sé ritafar, og eg get sagt doktornum þaf),
af> hann ávinnr sér enga virfu'ngn hjá þjúfinni fyrir þessa
grein, því menn munn þykjast sjá þaf) á henni, af> doktor-
inn dratti eptir M. Eiríkssyni í trúarefnum. Hann ætti því
aldrei afi láta sjást eptir sig þessháttar rit, svo hann geti
haldií) þeim heifri, og virfiíng, sem þjúfin af) verímgleiknm
ber fyrir honnm, sem yflrlæknínga doktori landsins.
Eg ætla þaf) eigi heima hjá doktornum, sem haft er ept-
ir manninum, af hann segi: „þeir rita og rita, og vita þó
ekki hvafi þeir rita“. Efa hvafa vit heflr doktorinn á þv(
som hann ritar nm skilníng minn á opinbornnarbúkinni? J)ó
hann flnni mef sjálfnm 6er, af hann skilr ekki tvö orf sam-
föst í honni. Eg vildi því geta haldif fyrir mnnninn á þeim
sem kynni af segja, af hann heffi ritaf þá klausu af spott-
fýsi sirini einni saman, því spottfýsin sprettr npp af illfýsinni.
Skáleyjum d. 24. Maí 1868.
M. Einarsson.
— Eins og getið er í fréttabálkinum frá Eng-
Iandi hér að framan og fyrri, þá kom vorið og
vorgróðinn einstaklega snemma um allan norðr-
hluta álfu vorrar, og óvanalegr hiti allt fram yfir
20. f. mán., en þurkr að því skapi einstakr og
úrkomuleysi svo mikið, að gjörvallan Maí og fram
tíl 24. f. mán. kom á Sjálandi eigi deigr dropi úr
lopti nema að eins þá 2 dagana 23. Maí og 24.
Júní; gras brann af slægjulöndum, og leitútfyrir
megnan grasbrest, og kornið skrælnaði upp í axinu.
— Eptir skýrsln stafarmif laranna 5. f. mán. og „Dagblaf-
(nn“ 22. f. mán. héldu seléndr dönsknm rúg í 8 rd. allan f.
m„ en seldíst mjög dræmt, því varla neinn kaupandi fékst
vif því verfi. Bygg seldist þarámúti miklu lifugar á 7 rd,—
7 rd. 32 sk., og leifir þaraf af bánkabygg stóf í enn hærra
verfi af tiltölu, en flnst eigi verflagt í yngstu skýrslnnnm^
sifar en um Maílok, þá var þaf 12 —13 rd., gófar matbannir
10'/i—11 rd. ö. f. mán.
FJÁRMÖRK upptekin:
Páls Eyólfssonar á Fossá í Iíjós, aðfengið:
miðhlutað hægra, stýft og gagnbitað vinstra.
Sira Stefáns Ihorarensens á Kálfatjörn, breitt:
Stúfrifað bæði, gagnbitað bæði
Porkels Porkellssonar á Fit undir Eyafjöllum, erfða-
mark:
Sýlt hægra biti aptan, hángandi fjöðr framan
vinstra.
J>eir, í nærsveitunum er kynni að eiga sam-
merkt eða náið mark, eru beðnir að gjöra mark-
eigendum þessum aðvart sem fyrst.