Þjóðólfur - 18.05.1870, Qupperneq 3

— 115 —
var svo óvinveittr Guðbrandi, að mér þess vegna
ekki gat líkað hún.
Eg hefi ekki fyrr hreift þessu máli við landa
mína, og mér hefði, ef til vill, ekki þólt ástæða til
að gjöra það, hefði ekki Guðbrandr sjálfr í 27.—
28. bl. Þjóðólfs þ. á. vakið máls á því í fréttum
sínum frá Oxford; en sú grein er svo löguð, að
eg álít ekki rétt, að láta mál þetta liggja lengr f
þagnargildi, ekki af því að greinin hafi nokkra á-
stæðu við að styðjast, heldr af því að hún er skrif-
uð með gífurlegri djörfung, sem kann að œgja
einhverjum fáfróðum og íslöðulitlum, þar sem
hann meðal annars segir, að Island hafi verið bi-
flíulaust nú nærfelt 60 ár. Eg er viss um, að
á þessu tímabili hafa ótal íslendingar, lærðir og
leikmenn lesið heilaga ritningu sér til sáluhjálp-
arnota, og verið fult eins vel, ef eigi betr að
sér í henni en herra Guðbrandr. llann segir enn
fremr, að Magnús Stephensen hafi komið á fót
einhverjum biílíutexta í byrjun þessarar aldar, sem
sé verri en ekkert. En eg þekki engan biflíutexta,
sem M. Stephensen hefir komið á fót, og eg held
enginn þekki hann nema herra Guðbrandr; en þegar
hann skirrist ekki við að bjóða slikt löndum sín-
um, sem þekkja til, hvernig má þá búast við að
liann hlíflst við að telja útlendum og ókunnugum
mönnum trú jafnvel um ótrúlega hluti? Víst er
það satt, sem hra. G. segir, að í byrjun þessarar
aldar voru menn veilir í trú sinni; en livað kemr
það þessu máli við? Ilann á eptir að sýna, að
þessi trúarveiki hafl haft nokluir álirif á liina ís-
lenzku biflíuþýðingu, eða að hún hafl valdið því,
að nokkrum trúarlærdómi liafi verið haggað í út-
leggingunni. l’etta getur hann ekki sýnt og það
mesla, sem hann í samanburðinum heflr sýnt, er
óverulegr orðamunr, t. d. eg býð yður, að þer
elskið óvini yðar, fyrir : eg segi yður: clskið ó-
vini yðra. Þetta er þvt sannarlega að gjöra úlf-
alda úr mýflugu.« (Niðrl. í næsta bl.).
♦
T
SigTÍÖr Hr. Símonardóttir JollllSCU1.
(fædd llansen).
Ei munar stórt, þá einum fækkar —
enn hylr jörðin lík á ný —
en vér finnum, að alt af lækkar
aldanna sunna björt og hlý,
áðr sem hvert við farið fet
fagran kvennblóma rísa lét.
Hve þessar sólir fáar finnast,
1) Dáin 9. Agúst 1869; þjútnSlfr XXI 16á.
sem fegra og prýða manna sveim!
því finnst oss vert á þær að minnast,
þegar þær Drottinn kallar heim,
eptir að þeirra lyst og líf
linaði margra þraut og kíf.
Ei stendr nafn á skærum skildi
skrifað með bjartri frægðar-rún;
en ef að nokkur eygja vildi
eilífðar lilju : þar er hún
máluð með fegra og skærra skraut,
en skörungr kvenna margr hlaut.
þó ekki heimr hennar lofi
hulda manndygð, ei skaðar neitt ;
margt trúi’ eg fræ í moldu sofi,
sem mun við sólar skinið heitt
rísa úr jörð á réttri tíð
og reisa lauf og blómin fríð.
því hverju hrósar þessi heimur ?
þrárrar fordildar morknum auð I
hrekkir og sætr hræsnis-eymr
hans er geðfeldast daglegt brauð;
en hreinlynd sál og hjartans dygð
honum er raunar viðrstygð.
Hve opt var ei með hræsni hlaðið
heiðri varmenni utan á I
vér þegjum heldr, — við það staðið
vér munum langtum betr fá;
því hver hún var, það skilst og skín
skírlega gegnum versin mín.
Sofðu í friði sæi um aldir,
snjófgum ísfoldar hulin væng!
þar sofa hópar þúsundfaldir,
þegjandi lík á dauðans sæng,
og segulljósa silírbrá
sveipaði Guð um alla þá.fj
f>egar að eptir ár og daga
einhver lítr á þetta biað,
þá mun hann llka sjá, að saga
Sigríðar rituð er á það,
þó ei um prjál, er þóknast sér —
þess var ei neins að minnast hér.
X.
— Eundr sá, 14. þ. mán., sem bæarfógetinu
hafði kvadt til alla formenn skipa og báta í um-
dæmi bæarins, með auglýsingu 29. f. mán. (er
kom út hér í blaðinu daginn eptir), til þess að þeir
allir í nærveru bæarstjórnarinnar teldi fram afla
sinn af þorski, ísu, steinbít, háfi og lýsi á árs-
hringnum frá 12. Mai 1869, til sama dags 1870,