Þjóðólfur - 29.08.1872, Qupperneq 2

— 162 —
skip það eina, að Cand. philos. Steingrímr Thor-
steinson, hið góðkunna snilliskáld vort, sé settr
kennari (adjunct) hér við latínuskólann (í stað sira
Jónasar Guðmundssonar), og að póstskips-af-
greiðslumaðr Oli P. I'insen sé veitt póstmeistara-
embættið yfir gjörvöllu íslandi.
— P r e 8 t v í g s 1 a í dómkirkjunni 11. þ. rn., þá biskup
landsins víg?)i hr. Jónas Gubmnndsson, er fyr var kenn-
ari her vib lærba-skólann, til prests ab llýtardal.
— f Sannspnrt er a?) látizt hafl í f. mán. þær 2 háold-
rubu en þjóbkunnu fyrirtakskonur, frú Valgerbr Arna-
dóttir, ekkja eptir kammerráb sýslurnann í Eyafjarbarsýsln
Gunnlaug Gnbbrandsson Briem, nál. 94 ára ab aldri, og
húsfrú Gnbrún Vernharbsdúttir nál. 82 ára er fyr átti
Kunúlf prest, Erlends.-on á Brjáuslæk, en síí)ar Hálfdán prest
Einarsson til Eyrar vib Skntulsfjorb. — 9. þ. mán her í
stabnum Júnas Hendrik Einarsson Jónasseu, er síbast var
factor fyrir „Glasgow-verzluninnl, 50 óra ab aldri en mátti
heita gjórþrotinn ab heilsu hin síbustu 3 ár.
— Samkvæmt nppástungu á almennum sýslu-
fundi að StóTólfshvoJi 21. Maí þ. á. bið eg yðr,
liáttvirti ritstjóri, að Ijá rúm í blaði yðar eptirfylgj-
andi ÁSKOUUN.
Eins og kunnugt er, hafa innbúar Rangárvalla-
sýslu bundizt þeim samtökum, af ótta fyrir út-
breiðslu fjárkláðans í Gullbringusýslu, að láta enga
sauðkind af hendi, hvorki til lífs né skurðar, inn
á hið sjúka og grunaða kláðasvæði, þangað til hon-
um yrði útrýmt. Árnesingar og Borgfirðingar hafa
af sömu ástæðum bundizt sömu samtökum, og
þar hjá sett vörð í kringum kláðasvæðið, sem hlýtr
að hafa ærinn kostnað í för með sér, en sem þó
ekki heldr verðr efazt um að sé þarflegr, þvíþeim
hlýtr að vera vel kunnugt um ástand kláðans.
Tilgangr vor, og líka eflaust hinna, með þessum
samtökum, sem hér gjöra fjáreigendum mikinn
baga, var sá, að gjöra það sem í voru valdi stæði,
til þess að gjöra innbúum kláðasvæðisins algjörð-
an niðrskurð á næsta hausti sem minst tilfinnan-
legan, þar sem fult verð hlýtr að standa þeim til
boða fyrir féð, þegar engi kind verðr föl nema úr
þeirra eigin héraði, og í öðru lagi að stuðia til
þess að kláðinn næði ekki frekari útbreiðslu á ný,
og að mögulegt gæti orðið að taka algjörlega fyrir
kverkar honum á næstkomandi hausti.
í tilefni af þessu leyfi eg mér hérmeð, í nafni
og umboði fundarins, að skora á alla innbúa hinna
sjúku og grunuðu héraða í Gullbringu- og Árnes-
sýslum, bæði æðri og lægri, að ganga nú einart
að því, að farga öllu sjúku og grunuðu fé á næst-
komandi hausti; eg dirfist einnig í nafni og um-
boði fundarins, að skora á stiptamtmann vorn og
yfirstjórn landsins, og krefst þess hérmeð í nafní
og umboði innbúa Rangárvallasýslu, að láta ekki
þessi samtök um málið liggja sér í léttu rúmi,
heldr þar í móti taka nú í þenna sama streng í
krapti landslaga vorra, þessu máli viðvíkjandi, og
í krapti almennrar-nauðsynjar, til að fá þetta mál
á enda kljáð, sem um undaníarin ár, og enn í dag
hefir bakað mönnum ómetanlegan skaða, útgjöld
og áþján; eg skora að endingu á alla, æðri og
lægri, nær og fjær, sem hér eiga hlut að máli,
til alvarlegrar eindrægni og rólegra samtaka, eptir
því sem í hvers eins valdi stendr, til að fram-
fylgja þessu augnamiði, sem margra undanfarinna
ára reynsla hefir sýnt og sannað að vera það eina
einhlíta til að fá þetta mál útkljáð.
Að endingu vil eg geta þess, að menn hafa
alment látið hér í Ijósi, ef þessu yrði framgengt,
að láta ekki á sínu reipi standa með fjárstofn í
skarðið, með sanngjörnum kostum.
Eyvindarholti, d. 4. Ágúst 1872.
Sighv. Árnason.
SKÚLA-SKEIÐ (hestavísa),
þeir eltu’ hann á átta hófa hrinnm
Og aðra tvenna höfðu þeir til reiðar;
En Skúli karlinn sat á Sörla einum,
Svoað heldr þókti gott til veiðar.
Meðan allar voru götur greiðar
Gekk ei sundr með þeim og ei saman;
En er tóku holtin við og heiðar,
Heldr fór að kárna reiðar gaman.
Henti Sörli sig á hurða stökki,
Hvergi sinnti’ hann gjótum, hvergi grjóli,
Óð svo fram í þykkum moldarmekki,
Mylsnu hrauns og dökku sanda róti.
þynnast bráðum gjörði fjanda fiokkr
Fimm á Tröllahálsi klárar sprungu,
Og í Yíðirkerum var ei nokkur
Vel fær, nema Rauðr Sveins í Tungu.
Leiddist Skúla, leikinn vildi’ hann skakka,
Ljóp við Ok úr söðli’ og fastar gyrti,
strauk hann Sörla um stinnan háls og makka
Sté á bak, og svo á klárinn yrti:
<tSörli minn! þig hef eg ungan alið,
«Og aldrei valið nema bezta fóðr;
«Nú er líf mitt þlnum fótum falið,
«Forðaðu mér nú undan, klárinn góðr!»
|>að var eins og blessuð skepnan skildi
Skúla bæn, því háls og eyru’ hann reysti,