Þjóðólfur - 23.11.1872, Síða 3

kominn liingað aftr á 14. degi þ. e. að kveldi 28.
þ. mán., til þess að ná í póstskipið með utanlands-
bref af gjörvöllu Auslrlandi.
Nei, svona óskiljanleg, svona vanhugsuð,
svonaafieit var þessi póstafgreiðsla, hin næst síð-
asta póslsending og póstafgreiðsla amtmannsins í
Suðramtinu; svona alsendi tillitslaust um það, á
allan veg, hvað publico (almenningi) hér í Suðr-
amtinu og yfir allt land mætt verða til gagns, og
til hagsmuna. þóað maðr legði sig allan fram
til að vinna almenningi sem mest ógagn og ama,
að póstferð kæmi sem fæstum að liði hvort heldr
fjær eða nær, þá ællum vér ekki hægt, að vinna
öðruvísi eða betr að þ e s s u eðr í þá átt sem
öllum málti til ills gegna, heldr en hér var gjört.
|>að verðr eigi séð, að herra stiftamtmannin-
iim liafi getað gengið eitt né neitt til þessarar ó-
skiljanlegu aðferðar. Qið eina serri sýnilegt er, er
þetta: að það hafi hér ráðið mestu eðr öllu á af-
greiðslu stofu stiftamtsins eða hjá skrifaranum, að
komast hjá póstafgreiðslu, ef beðið hefði verið
póstskipsbréfanna og úr hinum fjórðungunum, og
að hægð sú eðr afgreiðslu léltir er þar með á-
ynnist, hafi svo verið haft í fyrirrúmi fyrir hags-
munum og sjálfsögðum rélti alls almennings.
— Af manntjóni á Berufirði, 22. dag
Septembermán. 1872, góðfúslega iátið í té af
herra dýralæknir Snorra Jónssyni, úr bréfi frá
Austfjörðum, er hann nú fekk með póstskipinu
Skotlands-leið, dags. Papey 29. Sept. 1872.
— Suunudaginn 22. þ. m. varð sá sorgarlegi
atburðr, að bátr með 10 manns á, fórst hér á
Berufirði. Voru þar á 5 börn hins góðfræga verzl-
unarfulltrúa á Djúpavogi, kammerassessors Wey-
tvadts, nefnilega: Niels Emií, cand. juris (var hann
ráðinn «fullmektugur» tii landfógeta Á. Thorstein-
sonar, og ætlaði hvern daginn af öðrum að byrja
ferð sína suðr til Reykjavíkr), Frederikke (elzta,
harn þeirra hjóna, 26? ára), Johan Feter, Hend-
fiette og Valdemar, (hin þrjú síðustu hér um bil
frá fermingaraldri og til 6 ára). llinir, sem á bátn-
um fórust voru: Anton Aleilbye, «assistent» á
Aiúpavogi, sonr Meilbye sál., er fyr var verzlun-
örfulltrúl á Vopnafirði, háttprúðr efnismaðr; danskir
^énn 2 : Frederiksen (beykir bjá Weywadt) og
1-innert (beykir hjá kapt. Hammer), Jón, sonr Jóns
bónda ( Borgargerði, efnilcgr unglingspiltr, og
Jakobína dóltir Jakobs vinnumanns, Weywadts,
Unglings slúlka. — f>eir fóru frá bújörð assessors
Weywadts, Teygarhorni, er liggr viku sjáar fyrir
innan Djúpavog, og ætluðu að sigla út í kaup-
staðinn. Var bægr norðanvindr og gott leiði út-
eftir firðinum; þegar þeir voru komnir nokkuð út
með ströndinni, sáu menn af landi, að bátrinn
— lítið fjögramanna far — sökk allt í einu að
framan, og stóð það ekki á svipstundu, að hann
var allr sokkinn. Ekkert hefir annað fundizt enn
þá af mönnunum og bátnum, nema nokkrar húfr,
segl, möstr og árar; hund, er verið hafði með t
bátnum, hefir rekið dauðan á land.1
„I byrjnn þ m. dó bitndinn Anteníus Jínsson
:í Berunesi á Benifjaríiarstrónd, ór tyfnskendri lungnabólgn,
eftir hHlfsm4nabar legn. Ilann var mabr á bezta aldri, morkis
bóndi, rábvandr og búhóldr góbr.“
„Dagana ltí. og 17. þ. m. var hér á Austfjnrbum ofsa
vebr 6vo mikib á austan, ab gamlir menn muna eigí annab
eins, af þeirri átt. Sjórinn umhverfbist og rauk allr sem þnr
mjoll. Misstu rnargir hjalla sína meb ollura sumarafla í, v(í)a
tók og hey manna og báta í loft upp, og 6ást nálega ekkert
af síban. — Meb tftta og kvíba bíbu menn eftir ab frétta af
hákarlaskipunnm (sem nú ern 4 á Beruflrbi, 3 eign þeirrv
kapt. Hammers og stórkanpm. Melchiors í Khófn, og 1 eign
assessors Weywadts), er þá voru nll úti; en nú eru þan óll
komin til skila, meir eba minna brotin. Hafbi þremr þeirra
reitt mjóg illa af í ofvibrinu. Eitt þeirra, „El?e“, skipstjóri
Kristján Jónsson — brúbir Jóns þess, er fórst 22 þ m. og
getib er nm hér ab framan, — missti einn marm útbyrbis,
A r n b J ó r n nokkurn K ó g n v a I d s s o n, og nábist hann
eigi aftr. HafM seglfestan (Ballasten) og allr farmrinn losast
í ..Elsea og kastazt í abra hlibina, svo skipinn sló flóto og
lá þannig lengl, nns þab reisti sig vib aftr. Eins var þab
og meb hin tvó skipin, flIngolfu — er hinn alþekti dngnabar
og heppnis mabr Jóhann Malmqvíst stýrir — og „þ>órdísiu,
6kipstjúri Keyser, ab allr farmrinn losnabi í þeim og kastabist
til, svo þaa vorn f miklum háska stódd. Af „|)úrdÍ6Í“ hafbi
2 eba 3 menn tekib út, en varb náb aftr. Skip þessi hafa
óll brotuab mjóg ofansjáar; og nálega ollu þvf, sem á þilfar-
inu var, hæbi laosu og fóstu, hafbi sjúrinn súpab burt; þau
munu J>ví naumast verba gjórb almennilega sjófær, fyr en
efni-vibr kemr frá Khóln til ab bæta áfóllin. — Fjúrba skipib,
„Bonnesen44, skipstjóri Einar Júnsson, — þab er eign asses-
6ors Weywadt', — varb bezt reibfara og skemdist lítib.
FI\Á KLÁÐAFUNDINUM í HAFNARFIRÐI 7.
NÓV. 1872. (Shr. 293.-294. 4. bls. næstl. írs).
■þann 7. þ. m. var, eptir áskorun frá Árnes-
sýslu haldinn fundr í Hafnarfirði til að ræða um
að útríma kláðasýkinni með niðrskurði. Á fund-
inn komu 2 menn, sendir úr Árnessýslu. Fundr-
inn hafði verið boðaðr í Iíjósar- og Gullbringu-
sýslu og mættu nokkrir menn úr Kjósarhreppi og
Seltjarnarneshreppi og margir úr Álftarneshreppi.
Bréf komu úr Mosfellssveit, Rosmhvalaneshrepp
og Hafnahrepp, en frá Kjalarneshrepp, Strandar-
l) Nú moi notþaupÓBti fréttist, aþ nokkm síbar tiefí) fnnd-
izt rekiu elzta systiriu Frederikke? eu eigl fleira af fólkiua.