Þjóðólfur - 19.01.1874, Blaðsíða 1
S6. ár.
12.—13.
Reykjavík, Mánudag 19. Janúar 1874.
MINNISVÍSUR UM ÍSLAND
(kveðnar erlendis).
Heim stefndi sálarsjón,
Sjá vildi jökulfrón;
Skjótt varð hún skygn ;
Ilúmblæan færðist frá,
Fannkrýnd i norðursjá
Skín eyfold björt og blá
í blíðri tign.
Iilasir und björgum sveit,
Barnið þar sól fyrst leit
Faðm móður frá;
Ekkert er breytt i bygð,
Blika þar vötnin skygð
Ásthrein og tær af trygð
Und tindum há.
Syngur enn lækur sá,
Er söng i grænni lág
Vor vögguljóð ;
Enn breiða út arma fjöll
Altrygg und kaldri mjöll,
Fegin oss faðma öll
Á feðra slóð.
Enn gyllir sama sðl
Saklausrar æsku ból,
Dimm fjöll og dal;
Ástar þar bergmál býr,
Beljandi fossinn gnýr,
Landvættur hlær við hýr
í hamrasal.
Allir í anda vér
Erum á skauti þér,
Ljósheiða láð!
Sí og æ sé þín mynd
Samrunnin hjartalind,
Hefist á hæsta tind
I>ín heill og dáð.
Stgr. Tli.
— LANDSHÖFÐINGJASKRIFARINN. Eins og
er kunnugt, var með konungsúrskurði 4.
dag Maímánaðar 1872 skipaðr iandshöfðingi hér
á íslandi frá 1. degi Aprílmánaðar 1873.
Vér ætlum oss als eigi að þessu sinni að
fjölyrða um stofnun þessa embætlis; það var eigi
tilgangr vor; en þaA var annað atriði, sem þó á
skylt við það, er vér viljum gjöra hér að umtals-
efni, og það er það, að með þeim hinum sama
konungsúrskurði, sem vér þegar nefndum, var jafn-
framt stofnun landshöfðingjaembættisins skipaðr
skrifari við embætti þetla, með 800 rd. launum,
er vaxa skyldi um 100 rd. annaðhvort ár, uns
þau væri orðin 1200rd, Oss kemr eigi til hugar
að segja, að laun þessi sé of há, ef annars em-
bættið er nauðsynlegt, en það er það, sem oss
virðist geta verið spurning um. Vér þurfum eigi
að minna á, að land vort er fátækt, strjálbygt og
héc er við marga örðugleika að berjast, og lands-
búar geta því eigi lagt fé til almennra eða opin-
berra þarfa, nema af skornum skamti, og engan
veginn svo sem þyrfti til þess, að nokkuð það
verði gjört, sem til verulegra framfara landsins
mætti horfa, og því margt það ógjört, sem þó nauð-
syn ber til að gjöra, ef framfarirnar eiga nokkrar
verulegar að verða. Af þessu leiðir þá, að brýn-
ustu nauðsyn ber til, að fara svo spart með fe
landsins, og verja þvi svo haganlega, sem framast
má verða, og eigi verja svo að segja einum skild-
ing til neins þess, scm óþarft er, eða sem eigi
miðar landinu til framfara-eflingar.
Vér drögum engan efa á, og höfum heldr
enga ástæðu til þcss, að landshöfðingi Finsen so
oss með öllu samdóma í þessu atriði, og meira
að segja: vér erum sannfærðir um, að hann hafi
ávalt, síðan hann kom hingað til landsins, viljað
haga gjörðum sínum og tillögum þessu samkvæmt,
og þótt sumum kunni að virðast, að út af þvi
hafi borið einstöku sinnum, þá geta verið ýmsar
skoðanir um slíkt, og þegar því landshöfðinginn
hefir lagt það til, að konunglegr embættismaðr
yrði skipaðr sem skrifari við landshöfðingja-em-
bæltið, jafnframt og það yrði stofnsett, þá getr
oss eigi annað til hugar komið, en að hann hafi
gjört það af þeirri ástæðu, að hann hafi ætlað
nauðsyn bera til þess, og það sökum þes9, að
45 —