Þjóðólfur - 10.05.1889, Side 3

83
Flutningar eru eigi alllitlir um Faxa-
flóa og Yestfirði og mundu að líkindum
aukast stórum, ef innlend. gufuskipsferðir
kæmust þar á, og gufuskip færi inn á þær
víkur og voga, sem unnt væri, því að
það mundi eigi að eins gera vöruflutn-
ing sjávarmanna hægri, heldur og ýmissa
sveitamanna, o. s. frv. Miklar líkur eru
því til, að þetta fyrirtæki geti borgað
sig, ef skynsamlega er að farið. Að vísu
vantar innlenda reynslu fyrir því, en ef
ætti að biða eptir henni, mætti lengi
bíða. Þetta reynsluleysi ætti því ekki
að fæla neinn frá að styrkja þetta fyrir-
tæki eptir megni, enda vonum vjer, að
fyrirtæki þetta fái almennt góðar undir-
tektir.
Samsöngur. Laugardaginn h. 4. þ. m.
var haldinn samsöngur til hagnaðar fyr-
ir hina fyrirhuguðu kirkju á Eyrarbakka.
Samsöngurinn var mjög vel sóttur, en
þó eigi húsfyllir. Það er efalaust sá
besti söngur, sem menn hjer á landi hafa
haft tækifæri til að heyra, enda var sung-
ið af milli 60—70 manns, þar á meðal
konum. Lögin voru yfir höfuð að tala
vel valin, eins og við var að búast, þar
sem söngurinn fór fram undir forustu
herra Stgr. Johnsens. Tannlæknir Nicko-
lin söng solo, þrjú lög, og fórst það á-
gætlega, en Björn Blöndal stud. med.
spilaði undir á harmonium. Björn Blön-
dal leikur mjög vel á harmonium, en
engu síður áfortepiano; og það eitt fund-
um vjer að samsöngnum, að pianoið vant-
aði, og er það vonandi, að það verði við-
haft, verði sungið aptur, sem vjer telj-
um víst. Herra Steingr. Johnsen, sem
veitti söngnum forustu, á hinar mestu
þakkir skilið fyrir þá skemmtun og un-
un, sem hann veitti Bvíkurbúum það
kveld, og er vonandi, að þar sem svo
vel hefur tekist í þetta skipti, að það
verði upphaf þess, að Beykjavíkurbúar
fái næsta vetur marga samsönga, þar
sem vjer í vetur höfum orðið að láta oss
nægja með þennan eina „sumarconcert“,
því skemmtanir er sá hlutur, sem B,eyk-
víkingar ekki hafa ofgnægð af. K. J.
Prestvígsla. Sunnudaginn 5. þ. m. vígði
biskup Pjetur Pjetursson prestaskólakandí-
dat Ólaf Petersen til Svalbarðs í Þistil-
firði.
Vetrarvertfðiu, sera endar á morgun, liefur ver-
ið harla misjöfn við Faxaflða; með besta móti í
Garði og Leiru; hlutir þar allt að 900; en á Inn-
nesjum er vertíðin talin rýr hjá öllum, sem eigi
hafa sótt suður í Garð, einkum af því fiskurinn er
horaður; hlutirá Innnesjum almennast 300—400, hjá
sumum minua og sumum aptur meira.
Húshruninn í Xesi. Auk timburhússins, sem
getið var í siðasta blaði, höfðu þar brunnið þrjú
önnur bæjarhús. Heyið, sem brann, var við fjárhús
nokkuð langt (120 faðma) frá bænum. Allt hafði
verið ótryggt fyrir eldsvoða og skaðinn talinn mjög
mikill, milli 10 og 20 þúsund kr.
Frakkneska lierskipið Chateau Benault kom
hingað 6. þ. m.
Skipakomur. 3. þ. m. Anna (Rasmussen). 6.
Elise (Friis), bæði frá Khöfn til kaupmanns Eyþórs
Felixsonur. — S. d. Anna Walker (Witter) til
Knudtzonsverslunar hjer og í Hafnaríirði.
Auglýsingar.
aamfeldu máli með smáletri kosta 2 a. (þakkaráv. 3 a.)
hvert orð 15 stafa frekast; með öðru letri eða setning,
1 kr. fyrir þumlung dálks-lengdar Borgun át i hönd.
selur eptirfylgjandi vörur raeð svo vægu
verði sem unnt. er;
Alí'atnað, mjög vandaðan.
Hatta, liúfur, saumavjelar.
Margs konar vefnaðarvöru mjög vel
valda og tlestar vörur, sem fólk almennt
þarfnast 156
FUNDUR í STÚDBNTAFJELAGINU laugardag-
11. þ. m. á venjulegum stað og stundu, Ný blöð
lögð fram. 157
84
Saga frá Ameríku.
Brúðgumi á móti vilja sínum. — Ein nófct í járnbrautarvagni. —
Tveir feður. — Blað, sem veit, hvað gerist.
I.
Sjera Hyde, velæruverðugur prestur í söfnuði ein-
um með tuttugu sálum, er að ganga um gólf í litlu skrif-
stofunni sinni. Hann andvarpar nokkrum sinnum, fær
sjer drjúgan sopa af brennivíni og ætlar að fara að
slökkva ljósið. Klukkan var orðin 12 um nóttina. En
allt i einu er barið að dyrum.
Sjera Hyde: „Hver skrambinn er þetta? Mjer
heyrðist ekki betur en einhver berði að dyrum. Hver
ansinn! Það ber ekki á öðru. Ó, guð gæfi, að það
væru einhver hjónaefnin, sem vildu láta mig gipta sig!
Jeg á ekki svo mikið, sem einn eyri, sem ekki er lield-
ur furða, þegar ekki eru nema einar tuttugu sálir í öll-
um söfnuðinum. Huss! Það er barið. enn harðara.
Þegar memi koma svona í kolniðamyrkri, er venjulega
ekki allt með feldu, og ef maður er tilleiðanlegur, er
vant að lirjóta að manni rúmlega eyrisvirði í staðinn.
Það er því best að vita, hverjir komnir eru . . .
81
íjell á knje fyrir Stanley, tók um fætur honum og bað,
að mega fá hinn helminginn.
Tárin komu fram í augun á Stanley og hann sagði:
„Uledi er dæmdur af yður sjálfum, en fyrst Schumari
og Saywa taka hegninguna á sig, þá veiti jeg Uledi
frelsi — og náða Schaumari og Saywa“.
Nú var Uledi gefið frelsið, og hljóp hann þá til
Stanleys og sagöi: „Herra, lierra! Það er ekki Uiedi,
sem liefur stolið. Það var djöfullinn, sem hljóp í mig.
Uledi skal framvegis vera góður“.
Daginn eptir komu landsmenn. Þeir höfðu þann
vana, að fara allt í einu að nísta tönnum framan í mann,
eins og þeir væru óðir af reiði, en þeir gerðu þetta að
gamni sínu og voru hinir bestu. Þegar þeir sáu Stan-
ley skrifa í vasabók sína, liorfðu þeir fyrst á það lengi
en ruku svo allir í burtu. Um eptirmiðdaginn komu
þeir aptur með alvæpni og ljetu óíriðlega.
Stanley geKk á móti þeim og spurði þá, hvað þeir
hefðu með liöndum.
Þá tók einn til orða og mælti: „Vorir menn hafa
sjeð þig mála alls konar merki í bók. Það veit á illt.
Landið okkar eyðileggst, geiturnar deyja, ávextirnir
rotna. Hvað höfum vjer gjört þjer, að þú skulir vilja
gjöra oss svo illt? Ef þú eigi þegar brennir bókina