Þjóðólfur - 10.01.1890, Blaðsíða 3

7
-vjer að fá vitneskju áreiðanlega um á-
lyktanir Norðlendinga (Húnvetn. o. fl.?),
er til kemur“.
* *
*
Aths. Það er enn mjög svo óvíst, að
Norðlendingar, t. d. Húnvetningar, breyti
nokkuð til með rjettir eða fjallgöngur á
næsta hausti. En skyldu Húnvetningar
þó gera það, þarf ekki að efast um, að
sýslumaðurinn í Húnavatnssýslu skrifi
um það sýslumanni Árnesinga, jafnskjótt
sem breytingin hefur verið afráðin, en
vissara væri þó, að sýslumaður Árnesinga
skrifaði sýslumanni Húnvetninga um þetta
með næstu póstferð og bæði um upplýs-
ingar um, hvað sýslunefnd Húnvetninga
gerði í þessu máli, en gæfi aptur á móti
sýslumanni Húnvetninga skýrslu um,
hvað sýslunefnd Árnesinga afræður, jafn-
skjótt sem því verður við komið. Ritstj.
Rangárvallasýslu (Holtum), 31. desber.
„Árið, sem er að kveðja í dag, má teljast eitt bið
mesta gullár þessarar útlíðandi aldar, því flestir
munu á sama máli um það, að núlifandi menn
muni ekki jatnara gððæri um land allt, heldur en
þetta ár befur átt að færa oss. — Slátturinn hjer
í sýslu var hinn aflabesti með heyföng, þó að vísu
hey reynist mjög ljett til fóðurs, helst af mýrlendi.
Yeturinn, sem af honum er, hefur verið mjög hrak-
Bamur vegna fjarskalegra vinda og úrkomu, en sjer-
lega mildur að frostum, og hagar fram að jólurn
viðast nægir; fjenaður er því orðinn mjög hrakinn
og má búast við, að ekki megi spara gjöf, þegar
út á liður, ef vel á að fara. — Heilsufar manna
er yfir höfuð að tala gott, þó höfum við hjer í
sýslu átt að sjá á bak einum okkar besta manni,
Boga P. Pjeturssyni lækni á Kirkjubæ, sem er ný-
sálaður; hann var sannkallaður hjeraðshöfðingi; er
hans hjer því að maklegleikum sárt saknað. — Heð
langmesta móti var hjer sem annars staðar i haust
og sumar selt af fjenaði til Bnglands, og þó al-
menningur bafi nú selt með besta móti, hvað verð-
ið snertir, þá virðist mjer fjenaðarsalan i svona
stórum stýl, vera mjög aðgæsluverð fyrir landbú-
skap vorn“
Iiangárvallasýslu (Landi), 30. des. . . .
„Fjárpestin gerir hjer vart við sig, og á einum
bæ hjer í sveit hafa drepist 30 kindur. — 9. þ.
m. um miðjan dag varð vart við jarðskjálptakipp
nokkuð mikinn. — Til samskota hefur verið stofnað
til orgelkaupa í Skarðskirkju, og hefur það mætt
góðum undirtektum. Sömuleiðis er stofnun lestrar-
fjelags 4 prjónunum, sem jeg hef einnig bestu von-
ir um, þvi að menn eru hjer almennt framfaramenn
og fjelagslegir“.
Eyrarbakka, 5. jan. „Stormar og umhleyp-
ingar hafa gengið um langan tíma, mest var þó
veðrið nóttina milli 15. og 16. des. f. á.; gekk sjór
þá svo hátt, að mikið var hærri en um stórstraum;
allviða skemmdust sjógarðar og tún og sums stað-
ar sópuðust grjótgarðar alveg burtu, brýr skemmd-
ust og af sjógangi, svo sem brúin yfir Hraunsá,
skammt fyrir austan Eyrarbakka. Fá höpp færði
veður þetta með sjer; þó má geta þess, að trje all-
mikið, yflr 20 álna langt, rak á Háeyrarlóð og lá
það um morguninn fyrir innan sjógarðinn; hafði
sjórinn lypt því svo hátt yfir garðinn, að hvergi
hafði hinn minnsti steinn hrærst í garðinum. Nú
er hjer talsverður snjór á jörð og fjenaður alstað-
ar tekinn á gjöf. Á Stokkseyri aflaðist 28. f. m.
6—12 í hlut af ýsu; síðan ekki róið“.
Bæjarstjórnarkosning. 6. þ. m. voru
kosnir tveir menn i bæjarstjórnina í
íteykjavík til 1 árs; annar í stað alþm.
Jóns Ólafssonar, sem eptir beiðni hafði
fengið lausn úr bæjarstjórninni, en hinn
í stað Páls Þorkeissonar gullsmiðs, sem
fór til útlanda í haust og dvelurþar. I
bæjarstjórnina voru kosnir: fátækraf'ull-
trúi G-unnlaugur Pjetursson með 149 atkv.
og yfirrjettarmálfærslumaður Gruðiaugur
Guðmundsson með 98 atkv.
Ailabrögð. Um nýársleytið varð afla-
laust í Garðssjó og nú því hvergi afli
við Faxaflóa. Aptur á móti varð vel
vart í Grindavík um helgina var af ný-
gengnum stútungi og þyrsklingi.
Svofelld auglýsing stóð fyrir skömmu í stór-
blaðinu Times: „Fimm pund sterling skal sá mað-
ur fá. sem getur gefið J. Wilson upplýsingar um,
hvað orðið er af konunni hans, ef hún er enn á
lifi. Tíu pund sterling fær sá, sem getur löglega
sannað, að kona J. Wilsons sje dáin.
Peningar, sem enginn gerir tilkall til. 1
bönkunum á Bretlandi hinu mikla eru 900 miljón-
4
sænsku, ensku, frakknesku og þýsku. Það, sem hjer
fer á eptir, er að mestu leyti tekið úr þessari bók hans
en að nokkru leyti eptir söguágripi, sem hann ritaði í
lllustreret Tidende for Börn; og látum vjer hann sjálf-
an segja frá.
II. kapítull.
Binar Þambarskelfir. — Drottning- Suðurlanda. — Hæstu trj e heimsins.— Hvað
mun eiga fyrir mjer að liggja i Queenslandi? — Berserkjafjall — Sleipnir.
Hinu 24. maí 1880 lagði jeg af stað á barkskipinu
Einari Þambarskelti, sem fór frá Kristjaníu með hefl-
aðan viðarfarm til Adelaide í Ástralíu. Jeg hafði með-
al annars með mjer ýms veiðarfæri, bissur og skotfæri.
Á ferðinni bar lítið merkilegt við nema 17. ágúst feng-
um við ofsastorm, sjórinn gekk hvítfyssandi yíir skipið-
optar en einu sinni; vatn komst niður í káetuna, svo
að allt komst þar á sund; stígvjel, sokkar, bækur o. s.
frv. syntu livað innan um annað. 30. ágúst komum
við til Port-Ádelaide; þar er besta höfn í Suður-Astralíu.
Umhverfls Adelaide er fagurt mjög; þar er skemmti-
skógur stór. í bænum eru víða lestrarstofur, þar sem
hver sem vill getur farið inn og lesið blöðin; þar er
jafnan fullt fyrri liluta dagsins, einkum af verkampnn-
um. Þaðan fór jeg til Melbourne, höfuðstaðarins í Vikt-
oríu nýlendunni. Það er stór borg með 300,000 íbúum
Hjá mannætum.
Ferðasaga úr Ástralíu.
Eptir Carl Lumholtz.
I. kapítuli.
Ástralía. — 138000 óbótamenn. — 80 miljónir sauðfjár. — 8 milj. nautgripa.
— 100 ára hátíð. — Allt öfugt. — Carl Lumholtz.
Ástralía er hin flmmta og minnsta heimsálfa þó
ekki miklu minni en Evrópa. Ástralía er sú heimsálfa,
sem síðast varð kunn Evrópumönnum, og það ekki fyr
en á 17. öld. Árið 1788 fóru Englendingar að flytja
þangað óbótamenn, sem útlægir voru gjörðir, og köst-
uðu eign sinni á heimsálfu þessa. Það var 26. jan.
1788, sem skipstjóri Arthur Philip lenti þar með liinn
fyrsta fangafarm, sem þangað var sendur frá Englandi.
Eptir það var allra mesti sægur af óbótamönnum send-
ur þangað frá Englandi, í fyrstu nýlenduna 60,000 ó-
bótamenn; en þar var því hætt 1839; í aðra nýlenduna