Þjóðólfur - 26.05.1893, Blaðsíða 3

95
að þau fluttu búferlum að Sauðanesi. Þar bjuggu
þau 15 ár, til þess hann dó, 1857. Hélt Sigríður
áfram óbreyttum búskap þar í 6 ár. Árið 1863
flutti hún búferlum að Torfalæk og bjó þar í 12
ár. Hætti hún síðan búskap, og dvaldi til skiptis
hjá börnum sínum, þar til hún dó 18. april 1892.
£>au hreppstj. Jón sál. Sveinsson og Sigríður sál.
Jónsdóttir eignuðust 10 börn, hvar af 7 dóu i æsku
en 3 lifa: Jónas óðalsbóndi i Finnstungu, Sigurlaug
húsfreyja á Torfalæk og Guðrún, gipt hreppstjóra
Jóhanni Fr. Sigvaldasyni í Mjóadal. Öll eru þau
systkini talin í fremstu röð bændastéttar.
Sigríður Jónsdóttir var í stöðu sinni ein af
dugnaðarmestu konum, og þvi vel samboðin manni
aínum. Vegna þessa og annara góðra hæfilcgleika
græddist þeim hjónum mikið fé. Ekkert var að
erfðum fengið. Höfðingslund þoirra hjóna var svo
mikil, að ekkert var sparað til að veita hjúum og
gesturn, né gjafir fátækum. Sem eiginkona, móðir
og húsmóðir var Sigríður beztu kvennkostum búin.
Samfara því var guðhræðsla, siðprýði og að öllu
leyti dyggðaríkt framferði. Á seinustu æfiárum
hennar fór heilsu hennar hnignandi; missti hún og
smámsaman sjón, og varð að síðustu blind. Þennan
mótlætiskross bar hún, sem aðrar raunir, er hún
hafði orðið fyrir, með fágætu jafnaðargeði og undir-
gefni undir drottins vilja. Með þakklátsemi með-
tók hún hverja aðhjúkrun og hvað annað, er henni
var látið i té, hversu lítilfjörlegt sem það var. —
Þannig leið líf Sigríðar sál. til hinnstu stundar, er
hún gaf upp sinn anda i sönnum friði og ró. Áf
öllum, er til hennar þekktu, er hennar að makleg-
leikum minnzt með þakklátsemi og virðingu.
J. Fr.
Nýdáinn er Sigurður ívarsson bóndi á Gegnis-
hólaparti í Flóa, „valinkunnur sómamaður, nær
hálfsjötugur; hafði lengi verið hreppsnefndaroddviti
i Gaulverjarbæjarhreppi, en legið 3 síðustu árin
rúmfastur í brjóstveiki. Eitt barna hans er ívar
borgari á Stokkseyri11.
Gufuskipið „Solide“, sem Björn kaupm.
Kristjánsson hefur útvegað til flutninga með suður-
strönd landsins austur að Vik, kom hingað frá
Hamborg á hvítasunnumorgun.
Gufubáturinn „Elín“, eign Fr. Fischers
stórkaupmanns, sem ætlaður er til flutninga á Faxa-
flóa, kom hingað 22. þ. m.
Strandferðaskipið „Thyra“ (skipstj.
ÁlphonBe Garde) kom hingað í gær. Með þvi komu
fáeinir farþegar. Fréttir engar markverðar. Veður-
átta hin bezta um allt land, að því er spurzt hef-
ur. — Málið nafnkunna gegn Skúla sýslum. Thor-
oddsen loks höfðað með stefnu dags. 20. þ. m. og
þykir sumum allliklegt, að dómur verði ekki felld-
ur svo snemma, að Sk. Th. geti komizt á þing í
sumar.
Prófasturinn í Viðvík, sem í síðasta tölubl.
„ísafoldar" (24. þ. m.) þenur hina andlegu verndar-
vængi sína út yflr allan Skagafjörð, skákar eflaust
i því hróksvaldi, að vér svörum honum ekki, og
það er honum óhætt, þvi að vér teljum oss það
ósæmilegt að eiga i illdeilum við hann. Vér ætl-
um að lofa honum að hafa heiðurinn af framkomu
sinni gagnvart oss. Að eins skulum vér geta þess,
að niðurlagsorð greinarinnar eru miður heppileg
hjá prófastinum á þeim stað og i því sambandi,
sem hann talar um, því að þau ummæli (sem tek-
in eru eptir oss) eiga að eins vel við samskonar
óþverragreinar, sem þau voru upphafiega stýluð til
(sbr. grein „gamla þingmannsins11 í 15. tbl. „ísaf.“
þ. á.), en geta alls ekki átt við fregnbréfið skag-
firzka, sem ritað er af lærðum gáfumanni þar í
héraði, og getur engan veginn talizt í flokki slíkra
greina, þótt það sé nokkuð harðort, eins og vér
einnig höfum tekið fram i blaði voru. Prófastur-
inn þekkir sjálfsagt orðtakið: „þótt kraptana skorti
er viljinn samt loflegur11. Það er auðséð, hvað haun
er að bisa við í grein sinni. En betur má, ef
duga skal.
Páll Einarsson
málaflutningsmaður
flytur mál fyrir undir- og yfirrétti, semur
samninga. innheimtir skuldir, útvegar
mönnum lán í bankanum og öðrum pen-
ingastofnunum í Reykjavík o. fl. 189
RÚmteppÍ af ýmsum
tegundum fást í verzluu
190 verzlun Sturlu Jónssonar.
Sumarsltór og ýmis-
legur skófatnaður nýkominn í
191 verzlun Sturlu Jónssonar.
Allskonar kramvara nýkomin í
192 verzlun Sturlu Jónssonar.
56
En Jón Hálfdánarson var beygður og skjálfandi —
hann tinaði höfðinu, hendurnar skulfu, og hnén skullu sam-
an af óstyrk. Hann leit eklti upp á nokkurn mann —
hann þorði það ekki — hann gaut að eins hornauga í
ýmsar áttir — en því hann fylgdi — það vissi hann ekki
— hanu gerði það nauðugur — eu liann réð ekki við
sig — hann varð að gera það.
vm.
Jón Hálfdanarson lagðist nú í rúmið frá þessum
degi, og leit eigi upp. Lá hann svo til jóla; úr því fór
hann að klæðast, og hresstist nokkuð.
Þrisvar sinnum voru próf haldin í máli þessu til
jóla, og vitnaðist lítið annað en það, að enginn annar
en Jón Hálfdanarson hefði getað komið síðhempunni
að Úlfá þessa ákveðnu nótt. Við eitt af þeim prófum
bar Magnús Benediktsson fram bréf með sinni hendi, og
handsöluðu nafni Jóns Hálfdanarsonar undir; bar hann
fram í því bréfi, að liann hefði verið í síðhempunni á
föstudagskveldið, en hvernig hún hefði komizt um nótt-
ina fram á Úlfártún, megi þeir vita bezt, er hafi látið
hana þar, því að þar hefði hann þá hvergi nærri komið.
„Er það snöggt að segja“, segir hann, „í áheyrn guðs, er
mín sannleiks játuu, að eg afsaka mig, að eg aldrei
53
helzt það sé nú eitthvað annað verra“, og hann hljóp
af stað og Jón reið á eptir hónum.
„Nú hvað er þetta— kvennmaður ?“ spurði Jón í fáti.
„Eg sé ekki betur en það sé hún Gunna, sem hjá
mér er, hún hefur ekki sézt síðan í fyrri nótt; hvaða
ósköp eru þetta?“
Jón ætlaði að fara að draga hana upp, en Þorsteinn
baunaði honum að snerta við henui. Hann sá þar í
nándinni ýmsa, sem voru í kindasýsli, Árna og Bjarna,
feðga frá Tjörnum, Ólaf Jónsson í Leyningi, Þorlák
í Hólakoti, Jón Helgason í Hólsgerði og Jón Jónsson á
Halldórsstöðum; þar voru þær og nærri, Þuríður á Úlfá
og Helga Sigurðardóttir í Hólsgerði kona Jóns. Köil-
uðu þeir nú á alla þessa, og skipaðist þessi hópur allur
á eyrina hjá líkinu. — Allt í einu fann einn þeirra litla
brennivínstunnu, tappalausa, og var dálítið eptir í henni;
lá hún uppi undir bakkanum efst á eyrinni. Gekk nú
tunnan á milli, og þekkir fólk þegar, að það var tunna
Guðrúnar.
Líkið lá þannig, að það vatnaði yfir andlitið upp
að eyrum, annan handlegginn og brjóstið, en hnakkinn
og bakið var upp úr. Tóku þeir nú líkið, og drógu
það á þurt, og skoðuðu það vandlega. Allt bar það á sér
merki þess, að dauðdagi hennar hefði ekki orðið með
eðlilegu móti. Húfan lá þar á eyriuni, rétt hjá fótum