Þjóðólfur - 03.12.1897, Blaðsíða 3

229
sumar. Þetta þurfti ekki að takast fram
í blaðinu, því að hver maður með
óbrjálaðri skynsemi gat séð, að það var
gengið beinlínis út frá því, að þingroí
yrði ekki á þessu ári. Leysi koa-
ungur þingið upp t. d. 2. jan. 1898, þá
getur ekki þing komið saman fyr en 1899.
En ísafoldar-lögspekingnum er ekki ofgott
að hanga á þeim snaga, að eigi var gert
ráð fyrir því í Þjóðólii, að konungur
mundi leysa upp alþingi fyrir árslok.
Það er náttúrlega ekki óhugsandi, að svo
verði, eu‘ sennilegt er það naumast, því
að hefði stjórninni verið áhugamál að hafa
þing að sumri, er engia sjáanleg ástæða
fyrir hana að draga uppieysiag þingsins
fram að jólum. Nú er eptir að vita, hvort
verður getspakara: Þjóðólfur, er eigi spá-
ir þingroíi nú fyrir nýár, og þar af leið-
andiengu aukaþingi aðsumrs, eða „ísafold“,
er spáir þingrofi nú fyrir nýár og þar af
leiðandi þiugi að sumri. Það sézt nú með
janúarferðinni. Hver vill veðja?
„ÍJt reri ein á báti“. Það mun
koma ýmsum nokkuð kynlega fyrir, að
skýrsla „ísafoldar“ í fyrra dag um það,
sem fram fór á stúdentasamkundunui í
Höfn 6. nóv., er álveg þveröfug viS það,
sem öllum öðrum Uöðum hér í bænum hef-
ur verið skrifað um samlcomu þessa. Und-
arlegt má það vera, ef þessi eini fregn-
riti segir satt, en hinir ailir rangherma.
Skyldi ekki hitt vera fremur sennilegra,
að „ísafold“ væri nú sem optar þar
við heygarðshornið, sem sannleikurinn
snýr bakinu sð. Það getur stundum ver-
ið óþægiiegt að horfa beint framan i hann,
og „ísafold" er þá sjaldan ráðalaus að
víkja honum dálítið við. Annars væri
nógu íróðlegt að vita, úr hverri verk-
smiðju blaðið hefur fengið þessa einstæðu
fundarskýrslu. Það eru sumir svo ósvífn
ir, að eigna hana sjálfum þingmanni Vest-
manneyinga, sem er kunnur að því að
þykjast standa. þótt hann falii. Eins og
hann rær nú hér um bil einn á báti úti
í Höfn með pólitíkina sína, eins hefur
hann séð um, að „ísafold" skyldi gera
það hér heima með fundarskýrsluna aína.
Látinn er 5. okt. séra Stefán Hall-
dörsson, íyrrum prestur að Hofteigi. Varð
bráðkvaddur að heimili sínu Hallgeirsstóð-
um í Jökulsárhlíð. Hann var fæddur
á Eyjólfsstöðum á Völlum 1. okt. 1845,
sonur Halldórs stúdents Sigfússonar, er
ári síðar drukknaði í Lagarfljóti, og Þór-
unnar Páisdóttur sýslumanns á Hallfreð-
arstöðum Quðmuudssoaar í Krossavík. —
Hanu var útskrifaður úr skóla 1872, og
og aí prestaskólanum 1874, prestvígður
að Dvergastoini 1875, fékk Hofteíg 1880,
en sagði af sér einbætti 1890, og bjó
síðan á Halígehsstöðuai. Hann var kvænt-
ur Jönínu Björnsdóttur úr Hróarstungu,
og eru 3 börn þeirra á lífi. Séra Stef-
án var hjáipiús maður, hjartagóður og
gestrisinn.
Presthólamálið. Eitt Eeykjavíknrblaðið
hefur nú flutt lítt fróðlega og leiðinlega langa
leiðara um málaferli hins fyrv. prófaets og prests
að Prestkólum, ritaða af honum sjálfum. Virðist
tilgangur þessarar langloku meðfram sá, að saka
héraðsdómarann Benedikt Sveinsson um hlutdr egni
í málinu. En þeir eem haía enzt tii að ieia þessi
málBskjöl prófastsins ofan í kjölinn, munu einmitt
sannfærast um, að þessi aðdróttun á við alls eng-
in rök að styðjast, og mun það verða almennt
j álit manna, að guðsmaðurinn í Presthólnm hafi
gert sjálfum sér og sínum málstað lítinn greiða
með því að láta þetta „á þrykk út ganga".
Harðfiskur, saltíiskur og
allskonar tros
fæst í vcrzlun
Sturlu Jónssonar.
56
3—4 8Ínnum í þokkabót, er hún stóð í búð mannsins
síns. Eu póstmeistarinn gat sannað, að hann hefði
eigi verið lengur en 3 mínútur í búðinni. Um leið og
dómarinn stakk upp í sig stórri munntóbakstnggu,
mælti hann: „Að því slepptu, að 3 mínútur er nokk-
uð naumur iími tii að kyssa kvennmann 50 sinnum,
vildieg leyfa mér að spyrja frúna hvorthún hafi sættnokkr-
um verulegum líkamlegum meiðslum við þessi faðmlög".
Hún roðuaði við, og játaði, að hún hefði sloppið óskemmd
úr þeirii klípu, og að því búnu vísaði dómarinn málinu
frá> „því að í þessu máli dæmist það rétt, að það get-
ur eigí verið að ræða ura ofbeldisfulla árás, þegar sá
sem ráðizt er á, verður eigi fýrir ueinum meiðslum, en
sjálfur hef eg 0pt fundið mig suortinn af rafmagni,
þá er eg hef lcysst stúlku. Þér getið íarið hr. Boweu,
og guð sé með yður“. Svo hló hinn gráskeggjaði dóm-
ari að sinum eigin orðum, og stýfði nýja tóbakstuggu
úr hnefa sínum. En lögfræðingarnír þar vestra yppta
öxlum yfir þessum úrskurði, og segja, að samkvæmt
því sé leyfilegt að kyssa hverja stúlku sem er, svo
framariega sem hún hlýtur engin meiðsli af þyí. —
Þannig skýra amerísk blöð frá þessu kossamáli, en
hvort það er satí eða ósatt, mun bezt að láta liggja
milli hluta.
53
hefði mætt frú Dumoise, hún hefði lypt blæjunni og
beðið sig fyrir þá orðsendingu til Dumoise, sem hann
hefði skilað orðrétt. Þjócninn breytti þessari sögusögn
í engu, hvernig sem á hann var gengið. Hann vissi
ekki, hvar Nuddea v&r, og bjóst ekki við að komast
þangað, jafnvsl þó hann lifði svo lengi, að lauii hans
yrðu tvöfölduð.
Eu það er af Nuddea að segja, að þaö er bær í
Bengalen, 1200 mílum sunnar en Meridki.
Dumoise fór sem leið iiggur gegnum Simla og hafði
þar enga dvöl, heldur sneri heim til Meridki og bjóst
að taka við störfum sínum aptur af þeim, sem gegut
hafði þeim fyrir hans hönd í fjarveru hans. Þeir lækn-
arnir þurftu að skrafa uni ýms efni og afger’a reikn-
inga, • svo að heiil dagur gekk til þess. Um kvöldið
sagði Dumoiae hinum lækninum, sem var fornvinur hans,
hvað fyrir þjón sinn hefði borið á ferðinni í Bagi. Yini
hans varð ekki annað að orði en &ð hann gæti ekki
skiiið, hvers vegua þjónniun hefði ekki eins vei tilnefnt
Tuticoriu til móts þeirra hjóna, því að sá st&ður væri
þó nær.
í sama vetfangi kom m&ður inn í herbergið með
hraðskeyti frá Simla; Dnmoise v&r þar fyrirskipað að
taka ekki við embætii sínu í Meridki, heldur skyldi