Þjóðólfur - 16.01.1903, Síða 4

12
Sjómannaráðningaskrifstofan,
Austurstræti 1 (Gagnvart Hótel ísland).
Meir en hundrað duglegir fiskimenn geta fengið atvinnu á næsta útgerð-
artíma í mjög góðum skiprúmum.
Undirritaður leiðbeinir mönnum og gefur allar nauðsynlegar upplýsingar.
Heiðruðu sjómenn ! Komið til mín, áður en þið ráðið ykkur annarstaðar.
Reykjavík 15. janúar 1903.
Matth. Þórðarson.
Norðlendingar og aðrír!
Á skósmíðavinnustofu minni á Sauðárkrók, fæst nú, sem fyr, allskonar
Itf* Skófatnaður jM
tilbúinn svo sem Vatnsstígvél — BÚSSUP — allskonar herra- og
dömu-slsór — o. fl. o. fl.
Frá 1. janúar hef eg lækkað verð á öllum skófatnaði, sömuleiðis að-
gerðum gegn peningaborgun út í hönd, svo hvergi á Norðurlandi
fæst jafn ódýr skófatnaður eptir gæðum, sem hjá mér.
Allskonar leðursortir fyrirliggjandi fyrir fleiri þÚSUnd
krónur.
Þeir útgerðarmenn út um landið, sem panta hjá mér
— 15—20 pör----------------------
af vatnsstígvélum fá
—♦ mjög mikinn afslátt, ♦*-
Ennfremur panta eg leður bæði fyrir söðlasmiði og skósmiði með
góðum kjörum. — Sömuleiðis allskonar Vasaúr, Klukkur, Har—
monikur, Borðbúnað o. fl. o. fl
Allur skófatnaður sendur fragt-
frítt til þeirra, er pantað hafa,
Skrifið mér og leitið upplýsinga.
Virðingarfyllst.
Sauðárkrók 3. janúar 1903.
Jóh. Jóhannesson.
Smjörsalt
fæst í verzlun
Sturlu Jónssonar.
Á fundi Útgerðarmannafé-
lagsins 28. maí, þegar samþykktir
voru ráðningsskilmálar háseta á þil-
skip, skuldbundu skipaeigendur sigtil,
að greiða fyrir samningsrof 150 kr.
fyrir hvern þann mann, sem þeir réðu
eða létu ráða á skip sín, með öðrum
kjörum en þar eru sett. Þar af átti
helmingur eða 75 kr. að ganga til
uppljóstrarmanns.
Stjórn félagsins.
EGLDÚKUR
♦ ♦♦♦♦♦♦♦
FÆST í VERZLUN
STURLU JÓNSSONAR.
Aðalfundur
Þilskipaábyrgðarfélagsins
við Faxaflóa
verður haldinn á „Hótel ísland“ þriðju-
daginn 3. febr. þ. á. kl. 5. e. h.
Reikningar verða framlagðir, einn
maður kosinn í stjórn og 2 endur-
skoðunarmenn. —
Ennfremur rædd sú lagabreyting á
18. gr., að ábyrgðargjaldið fyrir skip
í vetrarlægi sé hækkað um V20/0, en
þar á móti greiði félagið skaðabætur
undir 300 kr. og fyrir flutning á skip-
um, sem reka.
Tryggvi Gunnarsson.
Sápur:
m a r g a r tegundir
fást góðar og ódýrar í verzlun
Sturlu Jónssonar.
■wTombóla
Frikirkjumanna í Reykjavík verður
haldin í
IÐNAÐARMANNAHÚSINU
laugard. 31. þ- m. og 1. febrúar.
Heiðraðir bæjarbúar eru beðnir að
styrkja tombóluna með gjöfum.
Tombólunefndin,
NAVARA
mj ö g ódýr
fæst í verzlun
Sturlu Jónssonar.
Margt nytt með „Laura“ næst.
Mjög göður
Saltfiskur
O0
H arðfiskur
fæst með vægu verði í
verzluninni
GODTHAAB.
Pramfarafélagið held-
ur aðalfund í húsi kaupm. W. Ó.
Breiðfjörðs sunnud. 18. þ. m. kl. 5 e. h.
Reikningar framlagðir. Stjórn kos-
in. Um lög félagsins verða líklega
umræður.
Félagsmenn beðnir að fjölmenna.
Tryggvi Gunnarsson.
74
úr sæti sínu, ýtti upp hattinum og gekk fáein fet áfram í ganginum milli
bekkjanna. Nú skein ljósið á hann. Hann var á að gizka tuttugu og
fjögra ára gamall, í meðallagi hár og vel vaxinn. Andlitsdrættirnir voru
smágerðir, einkennilegir og fljótir að breytast; ennið var hátt og mjókk-
aði um gagnaugun, eins og opt er um enni söngmanna. Hálsinn var
langur og líktist konuháls og hendurnar hvítar og fingurnir grannir. Allt
þetta benti á, að hann væri að eðlisfari bráðlyndur, áhrifanæmur og geð-
ríkur, væri betur fallinn til að vera listamaður en hermaður. Slík and-
lit eru ekki sjaldsén meðal rússneskra nihilista, jafnvel meðal hinna ó-
eirðarsömustu. Ennfremur hafði hann fögur, grá augu, er leiptruðu undir
löngum augnahárum; þau lýstu ekki fastri ákvörðun né þróttmiklum vilja,
en í þeim mátti sjá ógurlegan augnabliks ofsa, er einkennir bráðlynda
menn.
Hinn ungi maður stappaði fótunum í gólfið, til þess a$ fá vitneskju
um, hversu fast gæzlumenn hans svæfu og starði jafnframt á þá. Þá
hreyfði annar lögregluþjónninn sig, sá, er fyrst hafði sofnað. Hinn ungi
maður leit þá skjóft af honum, og þá er hann hafði litla stund beðið eptir
því, að hann sofnaði aptur, gekk hann að glugganum.
Hann mátti nú ekki eyða tímanum. Héldi hann áfram með vagn-
lestinni, var hann að einni klukkustund liðinni kominn í fangelsi, dimmt
fangelsi, sem hann ef til vill mundi aldrei geta losazt úr, og aldrei séð
dagsbirtuna framar. Hann hafði nefnt sig dularnafni, áður en hann var
tekinn fastur, og lögregluliðið vissi ekkert um, hverhannvar; en í fang-
elsi því, er hann fluttist nú í, var gamall félagi hans, er hann vissi, að
mundi þekkja sig, og það vissi hann líka, að ef hann þekktist, væri
hann glataður maður. Honum kom því til hugar brotalaust, en þó hræði-
legt ráð, hann ætlaði að stökkva út úr vagninum, meðan hann var á
hraðri ferð, og ef þetta áform hans tækist, án þess að hann dræpist eða
fótbrotnaði, ætlaði hann að reyna að koir.ast til borgarinnar og hitta
vini sína þar, treysti þeim til að hjálpa sér og fela sig, þangað til hin-
um svæsnu ofsóknum linnti, þá gæti hann snúið aptur til St. Pétursborg-
ar. Hann hafði verið svo bamingjusamur, að geta falið peninga sína,
75
þeir voru saumaðir inn í föt hans, og hinir heimsku lögregluþjónar gátu
því ekki náð þeim frá honum.
Hann vissi, að báðar vagndyrnar voru læstar, en glugginn var
nógu stór. Hann dró glerrúðuna niður. Þá lét vagnskröltið ógur-
lega í eyrum hans og golan þaut á móti honum. Hvorugur lögreglu-
þjónanna bærði sig. Fanginn teygði fram höfuðið út í myrkrið. Lest-
in fór um skógarlunda, og milli runnanna gat hann hér og hvar eygt
hvíta sendna jörð. „Þetta er kjörinn staður", hugsaði hann. En þegar
hann leit beint niður, kom yfir hann hryllingur, því að vagnlestin þaut
svo hræðilega fljótt yfir jörðina. Plöntur, steinar og allt umhverfis rann
saman fyrir augum hans og æddi af stað án afláts. Og heili hans, sem
var orðinn þreyttur af langvinnum vökum, dró upp lifandi myndafhon-
um sjálfum, fanganum. Hann lá molaður sundur og limlestur, sundur-
tættur af öllum þessum greinum, steinum og trédrumbum. Hann varp-
aði öndinni, líkast því sem hann hefði ekka. Andinn var reiðubúinn, en
holdið kveinkaði sér og bað um vægð og miskun.
En tíminn leið skjótt. „Nú eða aldrei", sagði hann við sjálfan sig.
Hann klifraðist upp á bekkinn, settist því næst í gluggann og lét fæt-
urna dingla niður.
„Hættu! Haldið honum!“ var skyndilega sagt ájjbak við hann.
Hann leit um öxl sér lafhræddur; varð hann þess þá vís, að það
var lögregluþjónninn, er hafði mælt þessi orð í svefni, með óljósri með-
vitund um það sem fram fór.
Nú tafði fanginn ekki lengur. Hann renndi sér niður, studdi sig
með olnbogunum og hékk yfir hinu dimma djúpi. Hann sundlaði og
kolareykurinn þeyttist framan í hann. í þessari svipan sneri lestin til
hliðar og lá honum þá við falli. Það var að því komið, að hann missti
meðvitundina, en hann reyndi af ítrustu kröptum, að koma fram áformi
sínu. Hann leitaði með hægri fætinum eptir fótfestu, gætti vandlega að
stefnunni og sleppti sér allt í einu út í dimma djúpið.
Honum fannst að hann flygi í loptinu og ætlaði aldrei að staðnæm-
ast. Hann var í vafa um, hvort hann hefði stokkið niður, hélt, að þetta