Lanztíðindi - 01.11.1850, Blaðsíða 6

182
þjóðstjórn í sinámálefnum þeim, sem lítið eða
ekkert væri í varið, Jað væri synd að segja,
að sú þjóð væri drottnunargjörn, sem ekki
vildi vinna til að gefa J>jóð. nógan prent-
pappir á fæturnar alla hans æfi fyrir prjedik-
un hans, ef hún gæti áorkað þessu. Höf. get-
ur nú fyrst og freinst ekki ætlað, eptir því,
sem Danir hafa litið á viðskipti vor og þeirra
að undanförnu, að þeir sækist svo nijög ept-
ir að hafa fjelagsbú með oss eptirleiðis; og
í annan stað veit hann að flestir Islendingar
munu kunna þessi fornu spakmæli, og vera
sannfærðir um sannleika þeirra: fáirlofaein-
býli sem vert er, og djarfur er hver um
deildan verð. Höf. er því ekki svo hrædd-
ur um að kenning j&jóð. geti leitt menn i
villu, og það því síður, sem J>jóð. sjálfur
mun smásaman fara að kanriast við sig og
sjá hvert hann stefnir; og þjer hafið víst það
traust á honum ^jóðólfi yðar Islendingar! að
hann muni ekki verða seinn til apturhvarfs-
ins, þegar hann á annaðborð getur sjeð það,
að yðran hans geti orðið til þess að efla þjóð-
heillina. Höf. sjálfur ber það .traust til J>jóð.
að hann snúí nú við blaðinu og beiti allri
sinni skarpskygni tii að leita að ástæðnm og
meðölum til að öðlast það fyrir Islands hönd,
sern frelsi þess er mest undirkomið; ogvirð-
ist ekki 5jóð. það vera í fám orðuin hjerumbil
þetta; Að pað verði skýrt ákveðið í yrund-
vallarlöyum Islands, hvað mikið pað eiyi að
leyyja á konunys horð oy til annara sam-
eiyinleyra rikisnauðsynja; sem beinlínis vœru
að einhverjuleyti í Isands parfir. Að Island
hafi öll aðalmálefni sín út af fyrir siy, oy
allan tilkostnað málefna sinna sjálft, svo
liaysmunir pess komist ekki í báya við
haysmuni Danmerkur, oy peyar Island hefur
panniy fenyið málefni sin út af fyrir siy, að
alpinyi þá hafi hið sama vald rnóts við kon-
ung í hinum aðskildu málefnum oy stjórn
peirra, sem rikisfundurinn hefur í Dan-
mörku ídönskum málefnum oy peirra sjórn?
Eins og Höf. er nú sannfæröur um að
3>jóð. hljóti að sjá það og muni þess vegna
ekki kynoka sjer við að játa þáð, að hið
frestandi neitunarvald konungs, sjerstaklega
fyrir Island, geti ekki átt sjer stað eða kom-
ið Islandi að liði, í þeim málefnum sem svo
væru sameiginleg íslandi og Danmörku að
hagur þeirra beggja kæmist í bága 'hver við
annan; þannig væri Höf þess fús, að biðja
um hið frestandi neitunarvald með 5jóð. í
liinum aðskildu málefnum Islands, ef liann
Jijóðólfur eða hann Hljóðólfur eða einhver
annar gæti sannfært Höf. um, með skynsöm-
um og sanngjörnum ástæðum, að í þessum
málefnum væri Islandi nauðsyn á frestandi
neitunarvaldi, til að komasthjá harðstjórn kon-
ungs og illvilja Dana. Jví þótt Höf. geti ekki
sjálfur fundið skynsamar og sanngjarnarástæð-
ur fyrir þessari nauðsyn, þá þykir honum engi
lineisa i þvi, að meðtaka þessar ástæður frá öðr-
um, sjeu þærannarstil, ogbera afþeim ríkugleg-
an ávöxtí bænarskrá til konungs frá þjóðfundin-
um aðsumri. Enþaðer ekkiaðsjá,aðeinusinni
5jóð. sjálfum komi til hugar að ætla dönsk-
um konungi eða danskri þjóð svo mannhat-
urslega ósanngirni, að þau kosti kapps um,
að hepta þær ákvarðanir vorar, sem vjer er-
um sjálfir sannfærðir um og getum fært á-
stæður fyrir að oss og málefnum vorum eru
fyrir beztu, þegar þessar ákvarðanir eru ein-
mitt um þau málefni, sem að í engu snerta
hag eða óhag Dana; eins og það væri lika
hart aðgöngu að ætla Dani eöa nokkra þjóð
svo heimska og illgjarna, að þeir vildu ekki
heldur að Islandi liði vel en illa, þegar vel-
liðan þess væri þeim i alla staði að meina-
lausu, en gæti auðsjáanlega orðið þeim að
notum, þótt ekki væri nema þá, er þeir kæmu
hingað ásamt öðrum þjóðum til að verzla
við oss. 4 + 5.
----------------
Reglugj örð
um kennsluna oy lcerdórnsprófin í hinum
lærða skóla í Reykjavík.
6. yrcin.
(Framkatld). Ilvernig skipta skuli lestrar-
tímum í hverri viku niður á vísindagreinirn-
ar, það skal á kveða hvert ár með lestrartöflu;
skal senda töflu þessa yfirumsjónarmönnum
skólans til samþykktar. Einungis er það lijer
sett sem almenn regla, að kennslutímar fyr-
ir hvern lærisvein í lærdómsgreinuin öllum
til samans, að fimleikakennslu einni uridan-
skildri, skulu í mesta lagi vera þrjátiu og
sex á hverri viku, en mega með engu móti