Norðri - 01.10.1856, Blaðsíða 1

N » R D ft I.
4. ár. Oktíiber. 10.—20.
Brjef i sveitlna.
Qvid dem qvid non dem,
líenuis qvod tu, jubet alter1,
f>at) var vel gjört af þjer Sölmundur niinn, göml-
um manni, ab fara ab skrifa mjer langt brjef og
skorinort um Norbra; þa& eru ekki svo margir
sem verba ti! þess. £>eir hafa reyndar sumir
sagt mjer hitt og þetta undir fjögur augu um
hann, en þab hafa nú ckki verib ncina fá orb í
fullri meiningu. þeir sem hafa verib mjer meb-
mæltir, hafa sagt, ab þab væri annar blær á
honum. Jeg hefi skilib þab svo, ab þeir ættu vib
betri blær, því þcss konar getur mabur sjeb á því,
hvernig þab er sagt; ab jeg stílfærbi vel —hvab
sem á nú ab leggja í þab —, ab yfirlitib yfir út-
lcndu frjettimar væri greinilegt, og ab þeim sýnd-
ist jeg rita ldutdrægnislaust, o. s. frv. Ilinirliafa
aptur bebib mig ab hafa hann mergjaban — en
mjer hefur þá stundum orbib ab segja þeim, ab
þab þurfi ab brjóta legginn til ab ná mergnum,
ab skilja þab sem skrifab er, til þess ab gcta fund-
ib, hvab feitt cr á stykkinu —, þeir liafa sagt ab
innlendu frjettirnar væru ofstuttar, og einkum
vanti í mannalátin, og jeg ættfæri ekki nógu vel
þá sem deyji — og þab er nú von, ab þeir segi
þetta —, ab jeg sje ab kenna Bbrum mebferb á
börnum, og eigi þú engin börnin sjálfur, ab jeg
geti ekki um nein náttúru-undur «g hafi oílitlar smá-
sögur; jeg sje ágjarn og hafi fært Norbra upp
um fjóra skildinga, og taki peninga af mönnum
fyrir hrossalýsingar og þakklætisauglýsingar fyr-
ir hunda, og annab þess konar. þessar athuga-
semdir meb og mót voru nú svo cinstaklegar ab
jeg gat ekki vel tekib þær til greina. þessú er
nú allt öbru vísi varib meb brjefib þitt, góba gam-
almcnni. Jeg sje þab á því, ab þú hefur lesib
Norbra ofan í kjölinn, og skrifar mjer til í þeim
‘) Um hvab á jeg ab skrifa, og hverjn á jeg ab sleppa ?
þab sem jní ekki vilt, þess beibist annar.
tilgangi ab jeg skuli geta lært af því ab minnsta
kosti, hvernig blabib eigi ekki ab vera. Jegvarb
hugsjúkur, þegar jeg las brjefib þitt og sá ab þú
varst mjer ekki mebmæltur, því jeg sá á öllu, hve
annt þjer var um mig og blabib mitt, eins og
góbum landa á ab vera. þú ert hræddur um, ab
jeg atli mjer óvinsælda; og þab er nú hætt vib,
ab þú hafir rjett í því, þegar gætt er aÖ táls-
hættinum „enginn gjörir svo öllum Iíki“ o. s. frv.
En jeg ætla þó ab svara aöfinningum þínum, ef
verÖa mætti, ab þú og þeir, er líkt hugsa, kynnu
þó ab sannfærast um, ab þab, sem þú finnur aÖ,
sje þó ekki svo ijarstætt, og lialdi áfram ab kaupa
NorÖra.
j>ab fyrsta og helzta, sem þú finnur ab, er
júlíbrjefib, og þar í líkar þjer verst þab, sem jeg
segi um kaffiö og brennuvíniÖ í sveitinni; þú
segir, aÖ jeg megi búast viÖ, aÖ konurnar stygg-
ist vi& þaÖ, því þessi greibi sje þó handhæg-
astur, og þaÖ standi sjaldan svo á, aÖ konan hafi
spón eba bita á reiÖum höndum. þú segir, ab
þetta sje nú orÖin landsvenja, og sje því ekki
vert aÖ hreifa viÖ henni, Jeg veit nú ab hib fyr
talda er satt, en jeg hefi aldrei sagt a& konan
þyrfti ab standa frammi fyrir hverjum, sem aÖ
garbi kemur meb góÖgjörbir; hún á ekki aÖ gjöra
þab, og umfarendur eiga ekki ab vænta þess.
Hin ástæÖan þín ab lircifa ekki viÖ því sökum
þess þab sje oröin landsvenja er engu nýt. þar
sem þú segir, ab fólk firrtist viö þess konar ab-
finningar, þá scgi jeg þjer satt, ab jeg get ekki
farib eptir því, og enginn sannur blaÖamabur.
Kaupendur blabanna verba ab geta þolab sann-
leikann. jþú laumar því reyndar ab mjer „ab
þaÖ væri kanske ekki öholiara ab hrósa ykkur
bændanefnunuminnanum og saman vib“, ogjeg sje,
ab þú gjörir þab í góbu skyni. þab er heldur eng-
inn fúsari til ab viburkenna kosti íslenzku bænda-
stjcttarinnar en jeg. Bændur vorir eru velflestir