Norðri - 30.11.1857, Blaðsíða 2

122
hjeruinbil cinhlítar, og f)e<rar niáliii k*m frá þing-
inu viítokií) meí> niikluin atkvætafjfílila, ab stjbrnin
skuli þá ganga beinlínis fram hjá alþingis frum-
▼arpinu, cn sctja þann mann cinrátan rfir þctta
á Sutmrlandi — þar sem mest rcib á —, cr Is-
lcmlingar hafa aldrei liaft ásta'bu til aí> bera
gott traust til, og scm — þá ab hann vildi vel -—
ekki gctur liaft vit á hvcrnig hjer hagar til,
eins og hinir bcrtu mcnn á aljnngi, og svnir
þctta ab sljdrninni liefur vcrií) þab lítil alvara
ab gefa þinginu vald til ab gefa brábabyrgtar-
lög í þessu máli. JjhÍi sjer mí ekki á, ab vjer
eigum (slenr.kn stjórnardeild utanland*, þv( ef
ab forstötnmabur hennar heffi þau álirif á nrslit
tnála vorra, scm hann %tti ab hafa, þá er líklcgt
ab þau yrbu oss ekki svona óhagfelld, þvf ckki er
hætt vib þvf, ab hann sjc svo skammsýnn, ab hann
ætli oss þetta fyrir beztn, eba svo óþjóblegnr, ab
hann vilji brjóta nibur álit alþingis, og gjöra þab
fyrirlitlegt í aiiguin landsmanna, meb þv( ab stubla
ab því, ab tillögnr þess sjeu þannig fótum trobn-
ar. Hvab inundi stjórnin nú hafa gjört, ef ab
alþingi hefbi haft þrek og þor til ab gjöra frtim-
varp sitt í klábamálinu undir eins ab brábabyrgb-
arlögum, eins og þab eptir brjeti dómsmálastjór-
Aii* hafbi fulla heiinild tilV Vjer ætlum þab mik-
inn sknba fyrir land vort, þegar alþingi hefur ekki
þor til ab neyta þe«» valds fullkomlega, sein þvf
er ( hendur fengib, þ\( meira mundi stjórnin þó
hal'a hikab sjrr vib nb hrinda aptur hráfcabyrgb-
arlögununi, hcfbu þuu verib á koiuin heldur en afc
ganga nú fraui hjá tilliigiim þingsins Vjer gct-
uni þvf ekki annab en ál tib ab stjórnin hali lijer
gjiirt frernúr óhepp'lcga ráfcstöfun hvafc Suburlamlib
sncrtir, og ab liún geti jtldrei orbib ab iniklu gagni,
því cnginn þarf ab vera spámabur til þess ab
segja, hvcrnig þcssi rábstöfun muni gefast, því
reynslan er þegar búin nógsamlega ab ivna, livab
stjórn stiptanitmanns í þessu máli er farsæl.
J>etta er nú úrskurbnr stjórnarinnar í þessu
mest umvarbandi málefni íslands, ng þá eigtim
vjer nú eptir ab gizka á, hverjar afleibingar verbu
muni af henni. J>ab má nú geta nærri, ab herra
stiptamtmaburiiin, sem nú er scttur einrábur
yfir þetta mál nybra, muni nú taka sjer rába-
neyti þar í Rcykjavfk, liklega fjórmenningana,
sem skrifubu undir iippástungur Ilalldórs kennara
Fribrikssonar, eba þó eiukum sjálfan llalldór sein
æbsta ráb. J>ab er nú bágt ab vita, hverjar ab-
gjörbir þessara manna verba, en þó má þess til
gcta, ab þær verbi þannig, ab haldib verbi áfram
meb lækningarnar ab minnsia kosti þangab til allt
fje er dautt á Snburlamli. Vjer getum nú ekki unnab
en álitib, afc miklu æskilegra hefbi verifc ab losa
herra stiptamtmanninn úr útlegfcarstandi sfnu hjer
— eins og vinur lians Chambers kallar þab —
til þess ab bans bjarikiera fö'urland þurli ekki
lengtir ab inissa gagn þab og sóma, cr lierra
greifinn gæti tinnib þvf, heldur cn ab fela
lionum á liendur afc steiniiia stigu fyrir út-
brcibslu klábasykinnar hjer, og vjer ætlum herra
Ilalldóri hentara ab leibrjetta stflabækur skóla-
pilta, en ab frelsa ísland frá fjárkláfcasýk-
kjc'ns msnn líl skóUksnnara, vrrl )>ab •itthvart hib ininnat
árlbandi 1 bianum, því lannin va-rn akkl nama 40 rd. á ári.
kvabst hauu »ata hufcib bajarinnnuum lnrlil*j;an mann til
ab gajna þessum itarfa, og itm vcri fús til nfc takait þab
á bauilur, og vari )>ab Sigurbur aaumari, iam vcri ikyldur
•Jar ( Dniburiett.
Annar »f bœjaratjórum atób nú npp, og baub fram til
ab takast jirtta amhKtti á handnr haltau langspiUlaikara,
frænda iinn, «r bibiit til ab gagna embiattinn fjrrir 35 rd. á
ár), v«ri hinn fjölikyldumabur, ivo ab )iab >«rl tvöfaidur
hagnr fyrir ba'jarajóbinn ab velta honum ambiettib, þv(
b*b! iptrabi bann þá 5 dali, ng þyrfti iibnr ab leggja tang-
spilsinanuÍDuai af svelt. þrgar Signrbnr tanmari heyrbl
þetta, tók hann ab nlba langspilimannlnn og hrakyrtust
þair um itundaruklr, og undirbubn hvor anuan, þangab til
laugspilimaburina kvatst ikyldi varba skólnkrnniri hjá þeim
! fyrir 20 rd. nm árib, þótti Sigurbi þab of Iftib og gakk þá
frá emhjettiibribslnnni.
Iiifjarmann Ktlubu nú ab fara ab gefa iarigspilinianniniim
atkvani; an þagar Asraldur sá þab, stiikk hann upp á stein
nokkurn og tók til máli: „Ætlib þjir abgefaitalpuunisemsit-
ur yflr kúnurn melri lauu heldur en þeim manni, temá ab kenna
i bornuia ybargubióttaog gób friebi. Fyrirverbib þjer ybnr ekkl
| ab gjöra slika úh*fu? Jeg veit þab vel, ab ekkert fje er í bæjar-
l sjúbnurn, ogab fátaklingarnlr, iem ekki hafa dugi sjer ab vínna
sjcr til matar, gita akki borg.vb fyrir skúlagöngu barna sinna.
Jcg skal nú gjöra ybur citt koitabob, jeg akal verba akóla-
keunari ybar lannalanst“.
Aubdælir litu nú hvcr til annare, og nrbu hreint for-
viba. Snmir aögbn »b þetta v®ri óráb, þvi okki væri »b
vita hvab slikur rnabur mnndi kenna börnnnum, hann kenndi
þclm má ike galdur. Ku flestuiu þótti þab gott ab þurfa