Norðri - 30.11.1857, Blaðsíða 7

127
a&rir menn teknir lil hans en þeir, *ein lifu og
uppulast vib sjd, e&a ætlafcir eru til sjíivaratvinnu;
verí) jeg því ab segja. ab útbo?i& sjc aí) þessu
leyti byggt á tinátttírlegum grundvelli, og þar ab
auki mjiig skaMegum, því þab heldur fram hinu
forna híUkalega háltalagi stjórnarinnar, ab lokka
menn frá sveitiimi og landbiínaMnum. J>a& tindr-
ar mig, at) nefndin, sem þó he'ur tínt til svo marga
annmarka og vandkvafci vib útboMb, ►kuli hafa
gleyint þessu merkilega atrifci. þá er þab og næsta
óhcntugt, at) þessir Islendingar skuli allir faia út
úr landinu, án þess at) þat) sje sjet) neitt fy rir því,
at) þeir gctj verit) til vamar fyrir Iandit, því ekki
verja þeir Island, mctsan þcir eru f Danmörku,
og ekki gctum vjcr heldur ráfit) því, eta verib
vissir unt, aö stjórnin gteti þess sem fastrar skyldu.
ab senda hingat) herskip til at) verja oss, þó vjer
sendum til Danmerkur ekki cinungis 40 manns,
heldur rcyndar eptir iníniim rcikningi gefumiítl20
manns á ári. f>ab sýndist vera miklu eililegra,
at) hafa varnarskyldn lijcr á landi, lfkt og enn ev
á Borgundarhólmi; þeir hafa þar sitt eigit) lit) og
herajfingar, og þar mcb fullnægja þeir varnarskyldu
sinni. j>á finnst mjer hugsunln I varauppástungu
hins heitraha þingmanns Hangæinga vera miklu
skynsamlegri, því hann vill þó ekki hafa kennslu
handa tómum kokkum, heldur og Kka handa fnr-
ingjacfnum. Mjcr þætti líka innnnr, ef þab væri
gjört at) skilyrbi, ab herskip la-gi hjer vib land á
suinrum, og tæki vib mönnum, þegsr þau kipini
á vorin. og skilati þeim apiur ab hausiinu til.
j>essar athugasemdir eru þa-reinn, sem mjer þyk-
ir þörf á ab sinni ab konia fram meb f þes«u máli-1.
(Af)»« n t).
|,»b «r gletilrgt „twkn l(ni»!ms“ »jí gi|tfr*l'iliS»
þe»»» l»nd» freimir mí »nn opt »t iind»ii fnrnn 'inn» »t) þv(
»t> liin »ndlFg» mrnntnn og gnfrxkni glælift "g ef.ift met-
»1 vor, meíi þ'í »b )át» birtant » prenti andlegar „ræfcur*
«g „hngvekjnr*, f r þrir liafa lamib.
Mebnl þei»ar» teljmn vjer t e » lingrekjnr v ib nokk-
ur tiinaakipti eptir Jóntl kenuara G n b iiin n d • • o n.
Frá hngvekjiim þeisum *r — »b vorn áliti — tel gengií)
»í) öllnni hinum ylr» búuingi, er 'jer leyfum o»» »>o ab
nefna, en þó er hinn iuiiri búningur engn ifíur, þ'( vjer
köllum hann ab mörgu leyti ágætan. Kini og höfund-
inom hefur eptir þv( lem ois flnnit tekirt vel a% velja ritn-
ingar greinir þær, er h.inn hefnr fyrir nmtaUefni f hiig-
vekjum þeesum, eiu» eba engu eílur hefnr hniiiim teki/.t
al) greila sniidur tannleika euli orba og brýna hann fyrir
mönumn, nieb injög greiuilegri nibnrröíiin efiiiimi, meb
ijótum ng fræbendi rökiemdum, meb sannri al'örugefni og
gobrækni, og víta hvar meb heppilrgri, hrífandi eba hjart-
liæuiri heimfærfln npp á Kflí). Vjer fliinum oei þ\( skylt
ab uiæla fram tneb bæklingi þeisum (abþ'( leyti setn hann
neniiir) sem góíri húilcstrarbók, og lifiim f þeirri von, áb
böfiinduriun láti oss f» iiiunn skamun eitthvert yflrgrips
meira rit andiegs efnis frá sitini hendi.
Sveitaprcstur.
F r j e 11 i r.
l iloiular. Póstskipib er komib, og póstur-
inn ab sunnan, en lítib færir hann og útlendu
blölin ossaf merkilegum frjettum fráútlöndum. I'rá
Danmörku eru frjettir góbar mn árferbi og npp-
skeru, og þó ab hún hafa orbib líti! á surniim sáb-
tcgundurn og fóburaílinn einkum oríib meb.minnsta
móti, þá bætir þab aptur um, ab nýting og hirb-
ing á sábtegunduni öllum og fófcnralla hcfur orfc-
ifc hin bezta. lím stjórnarmálefni er lítib frjett-
næmt. Rábgjafarnir cru enn Iiinir söinu, og kon-
ungur vor hefur verib hress og heilbrigbur 02 hef-
ur hann I haust farib ab veizlum um Jótland meb
konu sinni og öbrum vildarmönnum.
þcss er áfcur getib, ab stjóruin lagbi frum-
varp fyrir þing Holseta í haust uin þab, hver
skyldu vera hin sjerstaklegu stjóriiarmál þess
hertogadæmis, er skyldu liggja undir þab þing,
og hvafca vald þing HuBeta skyldi liafa, <>g tók
þingib málib til mebferbar, og setti nefnd í þab.
Álit þessarar nefndar í málinu er dagsett 4. sopt.
næstl., og tekur nefndin þar fyrir öll hin seínni
stjórnarlög, er Holsetum hafa verib gelin. síban ab
stríbib hætti mil.i þeirra og Dana, og leitast vib
ab sanna, ab þau sjeu hvorkl til orbin á lögleg-
an hátt, þar eb þing þeirra hafi ekki fengib
hv»fcan á sig vefcrifc stófc. Myluuinafcnrimi var fátalalnr,
kona hans I illu skapi, og EKsabet v»r krygg og htrm-
(legin. Stundu teiuna gengu hjónin út, og spurfci Aevald-
ur hana hvarju þetta gegndi. Ilún gat fyrst eigi ivarafc
fyrir gráti; seinast sagfci hún honnm þó, afc Rrandur gest-
gjafinn, sem var rfkastur mafcur ( bænnm heffci fyrir ári
sífcan befcífc »(u til handa elrla syni s(num, sem vardrykkju-
mafcur og slarkaii. Ueffci hún getafc fengifc ársfrest hjá
foreldrum sfuum ti! muhugsunar, en uú heffci fafcir sinn,
seru gjarna vildi afc hún stafcfesti ráfc sitt. oríifc sjer reil-
ur, af því hún heffci ekki viljafc játast manniuum. }>etta
eegir hdn grátandi, en Asvaldur þóttist sjá hvafc \»)da
mundi. Hann sagfci henni þá, afc liann fyrir löngu heffci
hugsafc sjer þar til konn er hún væri, og tjáfci henni ást
sína, og þótti henni þá batna sinn hagnr. Hann gekk
sífcan á fnnd foreldra hennar, og sýridt föfcnr hennar skil-
rtki svo gófc fyrir /járeign sinni, afc mylnumafcnrinn kom
•ptir litla stund inn til hennar mefc Asvaldi, og festi hon-
tim dóttur sfna, og óskafci þeim heilla og hamingju.
(Franihaldifc sífcar).