Norðri - 31.12.1858, Blaðsíða 2

m
Íiiíglciðingar gamals nianiis.
1. Snemma eptir man )cg mjcr
ííifnti lífs á rori blí?a,
tönar fulltif, fjærri kvifeá)
atídi minn þá umli sjcr
vií þá lutgsun, hjer á jorb
liver einn mætti siclu njóta,
áii þess minnáta friotgáng híjótá;
fiifís't mjer svo verold gjÖf>,
2. Mitt þó væri gla'vært get>
gjarnan vildi’ eg eldri vera,
til ab mega nr býtiiiri befá
sem riijet ötrhm sýndiSt íjöb;
Síítt í hug injílr þab kbth þá,
þegar æskáii libin væri,
margt aí höndum mótdrægt bæri;
Alit jeg betur seinna sá.
3. Tímans strauniur streymdi hárt,
stundir vorsins íljótt ut runnu,
fyrri vonar fagra snnnu
hyrgbi skýib sorgar svart.
lleimSihS glaumur gat ei þá
gjört mjer daga skemmtilega,
mótlætiÖ á marga vcga
\ gleti bægbi flestri frá.
4; Astfólgnustll vini vib
vart jeg mörgum sinnum skiljá,
þvcrt á móti mír.um vilja,
lijartab gjörtist hnrtnþnmgibv
Og þó hýrleit hariiirigjah
hjá mjer sýndist stundum búá,
margopt fyr en mátti’ eg triía
iuín í burt scm bjólib rantt.
5. Yfirieit jeg æfi slót,
askan fannst mjer hál'utegfi,
og í mörgu yndislegri
en sú tíb sem yfirstóí).
Æ fyrir niínum arigum þá -
una?s bl bar skinu stundir
nær urn skrýddar grösum grundir
Ijek jcg e'ns og lömbin smá.
t. þannig lífif) flestum finnst,
fast sem von á heimi byggja,
á þeirra ssc’u sorg iVniri skyggja-,
cr þá varir allra mi¥iVist.
Margan sá jeg mann um lieim
metorb, seim og vir&ing liljóta —
hvcr8 ab flesta fýsir njóta —
cittbvab vanta þó fannst þciin.
7. Ekkert sanna unan tná
annab ljá, og huggiin blfíd.
en orbum drottins hclgum hlýbét
og vænta sælu bonum lijá.
Bezt Jiví rnönnum öilum ef
ánægbum vib kjör sín búa,
æbstum gubi treysta, trúa,
cfg taka því ab höndum ber.
8. Ájttuf Káuþa enginn iná
eina libna stund þó vildi,
um þab hugsa æ hver skyldi,
tfmann lífur óbum á I
Gott og nytsamt veibum vær,
vinna eptir fremsta megni,
hver einn sinni sýslan gegní,
iricbali dfottinn líf oss ljær.
A r i J ó n s s o n.
Ílrigiííð
(íáuslega snúin skáldsaga).
(Framhald). Um þetta leyti kom til höfubbofg-
arinnar inabur nokktir sem míkib orb fór þegáf
af. Ilann iijet Steplián JÍufáiv I’abir haná
háfbi aliö bann npp á landsbyggbinni til þdsS aö
btía hann undir lífsstöbn sína. þegar hann vaf
rrumva.xta, var hann fyrst nokkurn tíma á fcrba-
iögiiin, og síban vildi liann kynna sjer liinar göf-
ugustu ættir í föbm landi sínu, og þess vegna kom
hann til höfubborgafinhah þaf fór þegar mikib
ofb af holitiin. Suniir lufildu gíSfurri hans og viii,
sumir kiirteisi báris og látbragbi, og enn abrif
kvábust aldrei hafa sjeb jafofrfban mann. þab
má nú geta næfri, áö bakmælgiri bíifi ekki þagab
um þanri mann, er svo margir iofubtl, endasögfn
margir, ab þab væri eitthvab sjerstaklegt vib hann.
Ilaiin Væri öbruvísi en abrir meiin, og bægt væri ab
sjá ab liátSri vaifi uppalinn í skúgilm. Sumir sögbu
hann drambiáiéin, og mnndi bann Iíka, ef á skyldi
rcyna, vera mitbur uridirföiull. En iivab sem sagt
var meb og mót hohu'ni-, langvtbi þó niargaf nng-
ar stúlkur til ab sjá banri Fabir Erigiitti þ'Ckktí
nú vel æltfólk Stepháns Tfá fSfri tfm'ariv. Ilann
spuríi sig fyrir um efna-ástanfi ftaSls fjriklc ab
vita, ab jarbir fiibur lians voru miklar og ágæt-
ar. þess vegna kotn lionum til hugar, ab sá rába-
hagur va ri góbur fyrir eiua af dætruni sínuin,
ef niaburinn ab öbru leyti þætti efnilegur. En
rif því iiann vissi, ab margir fcbur og mæbur hugs-
ubii eins, flýtti hann sjer ab draga hann ab liúsi
síiiu. Ilann var búinn ab vera þar nokkrum
sirinum, en Brigitta liaffci ekki sjefc liann, þvíhún
kom ekki þau kvöldin nifcur í salinn.
Einu sinni fór liún í heimb'Ob til föbiiibróbur
s'ris, seni liafbi búib til Ktillar veizlu og bobib
lieuni. þangab var bún ætíö fúsust ab fara, og
nú sat bún þar þetfa kvöld í svarta kjólnum sítr-
um. Um cnnib bar hún nokkurs konar höíub-