Norðri - 31.12.1858, Blaðsíða 5

141
ni'ur um hana bcizk og brcnnandi tár. Hann
reií) yfir hina dimmu Láylieihi og hugsaH opt
um mcí) einu skoti a& kljúfa höfub sitt. Hann
rei& fram hjá slotinu þar sem Gabríele bjá. Hún
stób á svölunum, en hann leit ekki upp og rei&
leibar sinnar.
Hálfu ári seinna sendi hann samþykki sitt til
skilnatarins, og leyf&i henni a& halda hjá sjer
syni þeirra, hvort sem þa& kom nú til af því,
a& hann áleit drenginn betur kominn undir henn-
ar höndum, e&a af því a& liann vildi ekki svipta
hana öllu, er hún elska&i. Fjárskiptin haft'i hann
gjört svo a& bæ&i höf&u yfri& nóg. Hann sendi
þetta allt mefc órækum skjölum, og þetta var hife
fyrsta og seinasta er menn vissu urn Murai.
Sí&ar frjettist ekkert af honum. Bústjóri hans
sag&i a& hann fengi peninga sína fyrir milligöngu
kaupmanna nokkurra í Antwerpen, og meira
vissu menn ekki.
Um þetta leyti dúu me& litlu millibili foreldr-
ar Brigittu og systur hennar,- og fa&ir Murai
dó ári seinna, og þannig var Brigitta algjörlega
einmana me& barn sitt.
Langt frá höfu&borginni átti hún hús 02 jörfe á
eyfei heifei, þar sein enginn þekkti hana. þa& hjet
Marosheli, og þafcan var ættarnafn hennar.
Fjptir skilna&inn nefndist bún þessu ættarnafni og
llutti á heifei þessa til þess a& fela sig fyri glaumi
og glefei veraldarinnar, Hún túk me& sjer son
sinn, hinn eitiasta unafe, og allur áhugi hennar
í lifinu var a& gnnast og gæta afc hverju fút-
máli hans,
En eptir þvf sem honnm úx aldur og vit, ept-
ir því varfe hún áhugameiri. Hún fúr a& taka
eptir hei&inni kringum sig, og hún fúr í lmga
sínum a& yrkja þessar flesjur. Hún túk sjer
karlmannsgjöifi, steig aptur á hestbak eins og í
ungdæmi sínu, og túk a& kynna sjer landseta
sína. þegar a& drengurinn var farinnafc geta haldife
sjer á hestbaki, var hann einlægt me& henni, og
hi& starfsama skapandi líf mú&ur bans varfe ætt-
gengt hjá honum. Ahugi hennar og starfsemi fúr
einlægt dagvaxandi, Sandhúlarnir ur&u a& græn-
um ekrum, uppsprettulindimar voru teymdar til
frjúfgunar og vínviii skaut upp, Hin grýtta
grund ljet undan hinu skapandi afli. Og þessi
starfi hafii blessun í för me& sjer. A&rir túku
þetta eptir henni, fjelagife komst á fút, og vf&a á
hinni au&u hei&i sáu menn árangurinn af þrek-
miklum og stö&ugum störfum mannlegs anda.
Fimmtán árum eptir a& Brigitta kom til Mar-
osheli, kom majúrinn til Uwar. Af þessari
konu sagfeist hann hafa lært dugnafc og starfsemi,
og til þessarar konu bar hann hinn djúpa seint
kvikna&a ástarhug, er vjer á&ur höfum getifc.
Vi& ri&um þá, eins og rá& var fyrir gjört,
til Marosheli. Brigitta var einmitt sama konan
sem haffei lje& mjer hestana. IJún mundi eptir
fyrsta fundi okkar, því hún brosti vin.'jarnlega
til mín. Jeg ro&na&i þegar jeg hugsafei um, a&
jeg haffci bo&ifc hcnni skildinga. Engiiin var vi&-
staddur nerna jeg og majúrinn. Ilann sag&i henni
a& jeg væri vinur sinn, og a& hann hef&i hitt
mig á ferfealagi sínu. Mjer þútti vænt um a&
heyra a& hún þekkti flest, þafe er jeg og majúr-
inn höf&um haft a& umtalsefni, er vi& vorum
sarnan fyrsta skipti, því þa& sýndi a& þa& gladdi
hann a& minnast þeirra stunda, er vi& vorum
sarnan, ö&rum fremur.
Hún sagfeist ekki ætla a& sýna mjer húsife
og jar&ir sínar, því þa& gæti jeg sjefe, þegar vi&
gengjum a& skemmta okkur og vib tækifæri, þeg-
ar jeg kæmi til Marosheli, og kva&st hún von-
ast þess a& jeg kæmi þangafe opt.
Hún brá majúrnum um, aö Irann hef&í ckki
konrife þar svo lengi. Hann afsakafei sig me&
störfum sínum, og kva&st heldnr ekki hafa viljafe
koma þangafc án mín, og hann hef&i fyrst vj!ja&
sjá, hvernig jeg ætti vi& skap vinkonu sinnar
Vi& gengum inn í stúran sal, og hvíldumst
um slundar sakir. Majúrinn túk skrifspjald og
spurfei hana um ýmsa lduti og búnafe; og svarafei
hún því fljútt og greinilega, en hann skrifa&i
svörin hjá sjer. Hún spur&i hann einnig a& ýmsu
um granna þeirra dagsstörfin, og þingifc í land-
inu sem þá var fyrir hendi. Jeg túk eptir þvf
inefe hve mikilli alvörugefni hún tala&i um allt
þetta, og hve mikils majúrinn mat álit hennar.
jægar bún þúttist í vafa im eitthvafe, sagfei hún
þa& fúslega, og bafe bann afe skýra þafe fyrir sjer.
Vi& gengum í trjágarfe bcnnar til a& skemmta
okkur og haf&i jeg þá tíma til a& gæta vel a&
henni. Augu hennar voru enn dökkari og skær-
ari en rádýranna, sem hlupu til og frá í trjágar&-
inum, og þau voru a& líkindum venju skærari
þenna dag, er hún gekk vi& hlife þess manns, er
kuntri a& meta kostgæfni hcnnar og sterfsemi.
Tettnur hennar voru mjallhvítar, og hinn háfi og
granni vöxtur hennur sýndi a& hún haffei krapta
í kögglum. Af því hún haf&i búizt vi& majúrn-
um, var hún í kvennbúna&i, og haf&i tekife sjer
hvíldárdag til þess afc geta verife hjá okkur all-
an daginn.
Margt bar á gúma bjá okkur um komandi tí&
þessa Iands, hvernig bæta skyldi kjör og upp-
fræ&ingu almennings og rækta landife, og um ýmsa
fræga þjú&vini. þegar vife komum aptur var kom-
inn matmálstími. þá kom Gústaf sonur Brigittu
líka heim; hann sag&i fyrir vinnu um daginn (
stafc múfcur sinnar. Hann sat vi& bor&ib kyrr og
þegjandi og hlusta&i á hina eldri, augu hans lýstu
ást mikilli og áhuga á ókomnum tíma. Selnna
um daginn sáum vi& ýmsar búskaparbætur, er ma-
júrinn haf&i ekki á&ur sjefc og gengtim um aldin-
gar&ana og vínvi&arhæ&irnar.
A& kvöldi kornnu bjuggumst vi& til heim-
fer&ar. þegar vifc tókum yfirhafnir okkar deildi
Brigitta á majórinn fyrir þa& a& hann hef&i rife-
i& yfirhafnarlaus heim til sín fyrir skömmu frá
Gomör, því hann vissi þú, hversu háskasamleg
kvöldkælan væri þar á heifcunum. Hann afsaka&i
sig og kva&st skyldi varkárnari anna& skipti. En
jeg vissi, a& hann þa& kvöld haf&i neytt Gústa
til a& taka kápu sína. I þetta skipti vorum yjí)