Norðri - 30.11.1859, Blaðsíða 4

108
því ekki lagzt út á annan veg en a?> þeir hafi viij-
ab bcita enibættisvakli sínu rjett til ab sýna þai).
Vjer verbum því líka aí> eigna þab áskorunum
hinna konunglega crindsreka, urn leib og þeir
hafa gegnum Suburamtib tilkynnt Rangvellingutn
ab sigurinn væri ttnninn, og ab fjc fenglst skil-
yrbislaust úr Norburlandi, ab þeir haii þá hvatt
þá til tiorburferba, en ab þab hafi verib álit þing-
manns Rangæinga Páls Sigurbssonar, ab þeir setn
fóru svo seint, ab ekkert vit sýnvlist ab leggja á
öræfi meb fjárrekstra, skyldu einungis undirbúa
fjárkaupin til næsta vors.
Gyðingurinn þakkláti.
í þann tíma sem ófribur var milli Rússa og
Tyrkja, litlu fyrir hin síbustn aldamót, var sveitar-
foringi eirrn f iibi Rúska er Fuhl hjet, þjóbversk-
ur ab ætt. Daginn eptir orustuna hjá Chotzini
(þab or víggirt borg a landantærum Rússlandsog
Gallisíu vib Ðniestcr-á), á ferö tneb nokkrum
riddnrum til ab safna vistum fyrir sína sveit.
Voru þeir kornnir ab skógi einnnt, ng heyrbu þaö-
an ab mabnr veinabi, sendi Fultl 2 af iibsniönn-
uin síntim til þess ab íorvitnast um, hvab ab ínanri-
innm gengi. En er þeir hittii manninn, ráku jieir
upp hlátur niikinn. Heyr'i Fithl þab, og heldur
þangav vib nokkra rnenn. Sjer hann þá, aö þab
er tyrkneskur gyöingur gamall og gófinamilegor
útlits. Ilöti u rússneskir riddarar siert hann, <>g
síban hafbi hann flóib fyrir þeim og ofan í síki
eitt þar á skóginum, en var svo yfirkorriinn af
sárum og blóbrás, ab hann kornst ekki hjálparlaust
aptur úr síkinit.
Fnhl taidi á menn sína fyrir þab ab þeir hlóu
ab gybingnum , og Ijet béra hann í tjald sitt;
voru þar bundin sár han3 og veitt öll abhjúkrun.
þ>egar Fuhl kom inn f tjaldib, sagbi Gybingur:
„herra, vel liefiur þú gjört til mín, hver getur gold-
ib þjer þab apturV“ liinn ágæti hermabur gaf
ab því lítinn gatim, en fekk Gybingnum Ieibar-
brjef og peninga, er fje'agar hans höfbu skotib
saman, og sendi ltann síban til Kámimech í Po-
doiiufylki, til þess liann] gæti gróib þar sára sinna.
En Rúasar hjeldu her sínum lengra inn í lönd
Tyrkja. Fóhl sýndi einatt, hversu umhugab honum
var nm ab skjóta skjóli yfir yfir hina varnarlausu;
hann var og hinri raesti lireystimabur og í mikl-
um kærleikum vib hershöfbingjann. Eitt sinn bar
svo til, ab Tyrkir lögbu til orustu vib þá; hafbi
Fuhl sig þá mjög í hættu, og sá einn sveitarfor-
ingi jiab í libf Rússa, eti gaf sig eigi ab, því
honum lék öfuud á um framgöngu Fuhis. Um-
kringdu Tyrkir hann þá á alla vegu, en ltann
varbist af miklutn drcngskap, þó kom þarabþeir
tóku hann hnndutn. Fluttu þeir hann subur til
Uad r i ans bo r gar og seldu þur í þrældóm
þeim maruii, er Abdui-melek Jijethann var
ættabtir af Sikilcy, hafbi verib kfistiiin, cn kastab
| trú sinni og gjörzt Mahómetstrúar mabur. Var
t hann tiú á heimlcib til Sikileyjar. Hann var vell—
i aubngur en harbur í hjarta o(t hneigbur til sæl-
j lííis, Flann tók vib Fuhl og setti íiann til ab
gæta aldmgarbs sfns og hesta sinna; því honum
var hvorttveggja vel lagib. En eiriu sintii datt
bezti hesturinn nndir Abdul-melek; ljet,hann þá
setja Fuhl, er ekki var um ab kenna þó hestur-
urinn dytti í díblyssu og kvelja harMega um 3
dægur, og setti liann síban tii ab vinna þab á
ökrum sínum er verst var og ervibast. Fuhl, er
kallabur var Ibrahim síban hann komst í þræl-
dóm, mátti nn daglega kenna á harbneskju þessa
ltiris ógublega húsbónda, og hvab lítib setn hon-
um varb á, mátti hann jafnan sæta hinni þyngstu
refsingu. En þá kom þab fyrir, er breytti ab
nokkru leyti kjörnnt hans. Tyrkir höfbu einnig
hertekib ittey eina unga ab aidri, dóttur eins
rússnesks herforingja og seit liana Abdul-melek
Bún bjet Nathalía. þessi grimatdar seggur reyndi
á marga vegu aö fá hana ti! fylgjulags vib sig,
en hún Ijet aldrei ab iteldur sigrast. tlún komst
ab því, ab þar var landi henriar einn meba! þræl-
anna; ijet hún einu af anibáttiim Abdul-meleks,
er hún trúfei, bifeja þenna landsnann a,b losa sig
undan valdi húsbnnda síris. Hittust þau nú ab
máli Fuiil og Nathaiía og dróg þá skjótt sam-
an lingi þeirra; kemur þeint ósamt, aö þau skuli
hiaupast á buvt. Búast þau sífean til feröar, en
tíitm af þradunum var í vitorbi meb þeim, og
hjet sá Massan; segir hann húsbónda sínum frá
rábagjörb þeirra. Voru þau'tekin iiöndum og
sett sitt í hverja díbiyssu og þaidin hart, ert
skanmit var á niilli þeirra. Sat Ibrahim þar í
8 daga vib auman kost og heyrbi veinib í Natha-
líu, og þóttist því vita ab ekki mundi lienni vegna
betur. þar kom ab fiann iteyrfei ekki til heniiar
lengnr, og þóttist hann nú vita, ab hún nmndi
dáirt, og þab því heldur sem barin fekk engin
svör hjá þræli þeim er færbi honnm mat, ef hann
spurbi ab hvernig henni libi. Eilt sinn þá er
hann sat í díbiyssunni, dapur í huga og liugs-
j amli um raunir sínar, kom húsbóndi hans meb 2
þræia inn til lians og sagbi, ab þó bann ætti skil-
ib ab deyja hinuin smánarlegasta dauba, skyldi
hann þó lífi haida, og hann hefbi nú selt hann
öörum manni. Skipafei hann því næst þrælum
sínum afe taka Fuhi og fiytja liann þangab. Var
hanri nú settur á vagn, og ekib á bttrt sem skjót-
ast. Hjeldu þeir nú áfram í 3 daga, og vissi
Fuhl eigi hvab þeir fóru, og þó hann spyrbi ab
því, var honum ekki svarab öbru en þessu: ab
iiaun skyldi vera óiiræddur og engu kvíba. Ab
kvöldi hius þribja dags komu þeir ab fjölbyggbu
þorpi, og lijeldu þar ab liúsi einu og námti þar
stafear. Fulii steig úr vagninum, og liinn fyrsti
mabur setn liann sá, var gybingur. rGubi sje
lof, sagbi hann, ab jeg get goldib þ jer herra þab,
sem þú hefir gjört vei til mín, vertu velkominn
! í hús mitt. Fuh! gat ekki strax áttab sig. Hver
j spurningin rak abra, er hinn góbi gyfeingur lofaf i
ab Jeysa úr dagiun cptir. En iwer fær sagt frá glefei