Norðri - 26.12.1859, Blaðsíða 2

130
sjálfrátur. Aklrei skal jea: láta aíira rá6a fyr-
ir mig, og aldrei gef jeg hönd mína nema hjartab
fylgi“. „Er svo sem mjer heyrist? sagbi faí ir minn,
stórreiímr. þorir þú afe mótmæla þcssu ? Nei!
þab vesalmenni er jeg ekki enn þá orbinn, ab jea
láti slíkt vibgangast. þessi rábahagur ska! standa.
Greifadóttirin vill þab, fabir heruiar er því sam-
þykkur, og ieg get ekki og vil ekki ímynda mjer
neinar hindranir.“ BJtí fabir minn, þær einar sem
duga, þvi jeg ætla aldrei ab eiga þessa greifa-
dóttur“. Jeg þori ab fuliyrba, sagbi bróf ir minn,
ab Karl ætlar sjer eirrhverja snoppufríba almúga-
stúlku, sem hann ætlar ab smeygja inn í ætt vora“.
rþegi þú bróbir minn, sagbi jeg, ntí á jeg tal vib
föbur okkar en ekki vib þig. þú vilt verba gæfu-
mabur, þab vil jeg líka; en aldrei ætla jeg mjer
ab spyrna móti óskum þínum, og iila verbi þjer,
ef þú breytir öbruvísi vib inig. Jeg er ekki þab
barn lengur, ab jeg iáti þig gjöra ab ósekju á
hluta minn“. Fleira talabi jeg ekki; þeir febgar
stó'u orblausir og horffu hvor framar í apnan.
Loksins sagbi fabir minn: „jiessara orba muntu
ibrast Karl. Faibu sem fyrst frá augum mjer,
en jeg skal gefa þjer nokkurra tíma frest til ab
hugsa þig betur um, hvort þú vilt hiýba mjer eb-
ur ckki; en óttast uiáttu aldriíin, cf þú gjörir
ckki sern jeg segi“. Mjer ersama, sagbi jeg, hvort
þjer gefib mjer margra tíma frest. cbur margra
ára, og gekk út úr stofunni. Nú eirbi jeg þar
ekki lenaur og bjó mig í skvndi til hurtferbar.
Jeg sá ab öll bönd milli okkar fcbga voru slitin,
og hngsabi mest um ab koma mjer og Maríu und-
an hernd hans. Fór jeg nú ab hitta liana; sá
hún ab injer var þungt í skapi, og bab mig segja
sjer, hvab aö nijer gengi, en jeg svarabi engu,
tók í hnnd henni og leiddi hana tii fóstra henn-
ar. þar sagbi jeg þeim frá ö!!u og þab meb, aþ
jeg het'bi ásett mjer ab flýia hurt meb Maríu. A
ferbum mínum haibi jeg aflab mier nokkurs t'jár;
fyrir þab vildi jeg kaupa okkur býii í einhverjum
afkima langt frá ættingjum mínum og þar, sem
fáir vissn af mjer. Fóstri iieiinar varb hrygg-
ur vib, en ijet þó lilleibast ab sleppa henni, og
fekk mjer, þá er vib skildum, allmikib Ije, er liann
hafbi dregib saman, og sagbi þab væri lieiman-
mundur fóstru sinnar Va.b okkur mikib um ab
skilja vib hann, en ástm mýkti þab sem ógeb-
fellt var, og unnum vib mikib hvort ebru. Sett-
ist jeg nú ab langt norbur í landi, giptist þar
Maríu, og þar ert þú fædd dóttir min. þannig
libu 4 ár, ab aldrei fekk fabir minn okkur upp-
spurt; sendi hann þó njósnarmenn í allar áttir.
En nú kernnr þab, sem jeg naumast get minnzt
á. sern jeg aldrei gleymi, og sein svipti mig allri
glebi hjer á jörbu. Einn góban vordag voruni
vib úti slödd, skamint frá húsi okkar í skógin-
um; sátum vib og vorum glöb, en þú ljekst þjer
þar hjá okkur, Gústa mín! og veiddir þjer fibr-
ildi. þá sagbi María: Mikla ánægju veitir gub
okkur, því nær ofmikla á þe^sum ófullkomna
hnetti; jeg skelfist þegar jeg hugsa til skilnabar
okkar?“ Jeg var glabur og virti fyrir mjer hina
íögru konu,þ; tók hönd[jhennar og kyssti. En í
I því heyrbi jeg skot skamnit frá okknr. Ma ía
var sæib til ólífis og gaf upp öndina vib hlibina
á mji r. Hjer hætti Karl sögunni um stund og varb
fölur sem nár. Gústa grjet hástöfuin. Afi henn-
ar stundi þungan. Eptir stundar korn tók Karl
aptur til máls: „Konan mín var fallin fyrir morb-
ini'ja hendi. Mig grunabi af hvers völdum. Ekki
get jeg sagt ykkur, hveruig mjer var innan-
brjósts. Hún var jorbub og meb henni öll mín
glebi. Festi jeg þar ekki lcngur yndi, en seldi
bæ minn og bjóst úr landi. Eitt kvöld, ábur en jeg
fór af stab þaban, var jeg á gangi meb þig,
Gústa m!n. f>ú varst glöb og vissir ekkí hversu
mikils þú liafíir misst, og varst ab leika þjer vib
hlibina á mjer. þá var aptur skotib á okkur, en
luílan þaut fyrir ofan höfubife á þjcr. Jeg bljóp
í áttina, þafean sem skotib kom, og sá morbingj-
ann flýja; elti jeg hann og fekk náb honum og rak
hann undir mig. Segbu mjer mai n-níbingur!
sagbi jeg, hvab veldur illvirkjum þínum? Hlífib
mjer herra, sagbi hann. Hann bróíir ybar . .
Og nú sá jeg ab þetta var elnn af hans þjón-
um. I.jet jeg liann svo lausan, og vitjabi barns-
ins, sem var ab leita mín grátaridi. þab sama
kvöld fór jeg þaban. Jeg kom Gústu fyrir þar
sem henni var óhætt, en fór sem fljótast á 1‘und
bróbur míns. Mjer var fy!gt til stofu þar sem
hann var inni. liann var jiá orfeinn rgeneral-
major“ (hershiiffeingi). Hann þekkti mig ekki strav.
En jeg kaliabi til hans og sagbi: Morfeingi 1 grun-
abi j>ig ekki um endurgjaidsstundina? Hoiiuin
varb iiverft vib og svaraíi: Ertu genghiii frá vii-
inu mabur? og ætíabi ab komast út hjá mjer, en
jeg stób þar fyrir og varbi honum dyrnar. \»í
sag'i jeg: þú, sem mynir konuna míua og ætl-
abir ab myiba barnibmttt! Segfu mier nú, hvort
þjer er rótt innan brjósts. Ilrann þá hefndin í
augum mjer og kreisti jeg hajin inilli handa injer
næsia óþirmilega. „Svarafn mjer ilimennið þítt,
sagb. jeg aptur. Sn stuud er komin, ab blób
konu minnar krefur hefnda. Nú brauzt hann um
af öliu afli og komst úr höndum nijer. þar hjekk
skammbyssa á þilinu, lienni náfi hann og sneri
hlaupinu ab mjer, og niælti: lialtn svo áfram og
þá ertu frá!“ „þar á ofan bróburmorbingi, sagbi
jeg, og greip uin hönd honuni og sneri byssunni
vib, skotib reib af, og hann datt á gnlfib. Hlupu
þá menn í stofuna, er þeir beyiðu skotib, og þar
á mefal faðir miun. Jeg stóð kyrr í sömu spor-
um og hreiffei mig ekki. Grípib raorbingjann, sagfei
brófeir minn. þustu þeir nú margir afe og lögfu
heridur á mig, en jeg varfeist ails ekki, og 1 jet
þá gjöra sem þeir vildu. Var jeg nú settur í eitt
lítife herbergi langt frá öllum raiinnum og því læst
vandlega. En er jeg haffi setife þar litla stund,
kom fabir minn inn til mín, og mælti svo : „þafe
er tvennt, sem jeg vil spyrja þig ab, og vil jeg
þú gjörir annafehvort afe játa efea neita.“ Jeg svar-
abi engu, en hann hjelt talinu áfram og saebi:
„Annaðhvort skaltu nú láta mig sjá fyrir ráðairag
þínum, og sætta þig vib það sem jeg gjöri, elleg-
ar læt jeg draga þig fyrir dómararrn, og þá verb-
ur þú dæmdur sekur í bróburmorbi. Svaraðu