Norðri - 31.10.1860, Qupperneq 1

*» ~ -
"S
^ c :I
82 r
\ORBRL
- . - *o •
"0*2®
•/j — € js
8. ár
31. Okt«l)er.
23.- 24.
Æ FI S A (r A
Mohamed Ibn AbdaHah fram ab fidttannm
til Medína.
liinn Ptóri landtane;i, scm myndast af hafinu
ranha, Persaflóa og Indlandshafi og alþekkttir er
ab nafninn Arabía, var um margar aldir, fró fyrstu
tímum ah sögur hefjast og þangah til á 7. öld
eptir hingahburb Krists næstum laus vib þá stór-
kostlegu vihburhi, er gjörhist á þeim tímum í
Asíu, Afriku og Evrópu. Alla þá Rtund scm keis-
ara og konungaveldi hófnst og liíu undir lok, forn-
ar konnngaættir dóu út og víhátta ríkjanna breytt-
ist og jafnvel nöfn landanna, innbúar þeirra eydd-
ust ela voru færhir ! þrældóm, hjelt Arabfa iangt
inni í öræfum sínum upprunalcgu freisi sínu og
einkennum, og hirfearaþjótirnar, sem þar bjuggu
beygbu aldrei svírann undir ánaukarokih.
Hirharaþjóhirnar í Arabíu skiptast í ótal smá-
flokka 02 ættkvíslir, og iiafli hver flokkur sir.n
hertoga (Emir eha Scheik) og var tjald hans
aulkennt frá ö&rum meh því ab spjót var sett
hjá því nihu í jörbina. Vaid lians gekk í raun-
inni ekki ab erftum, og þó virbing þessi væri
opt um lai’.gan aldur hjá sömn ættinni, var þó vald
þeírra takmarkaí) og líka afc miklu leyti komib nnd-
ir frægí) og áliti sjálfs höftingjans. þ>ó afc kyn-
þættir þessir væri þannig abgreindir í stjórn
siuni, vihirkenndu þó allir oddvitar kynflokk-
anna sameiginlegan yfirmann, er þíir nefndu kon-
ung konunganna.
Af því ah Arabar þurftu ætíb ab vera vib-
búnir ab verja hjaihr sínar, tömdu þeir sjer vopna-
burb frá blautu barnsbeini og voru hinir fimustu
bogmenn og báru auk þess kesju og mæki. Ar-
abar fóru einatt meb rsnum, og þó ab þeir stund-
um greiddu veg kaupmanna fyrir borgun, var þó
hitt eins títt ab þeir rændu þá, og álítu þeir
vanþekkingarinnar" fylgdu þeir hinum sabæisku
og magisku trúarbrögbum. Sabæisku trúarbrögþ-
in voru ab upphafi hrein og andleg og kenndu
trúna á einn sannan gub, um umbun og refsingu
eptir daubann, og ab menn yríi ab lifa dyggb-
ugu og gubrækileg'u lífi til ab öhast eilífa sælu.
Sabæar báru svo mikla lotningu fyrir hinni æbstu
veru, ab þeir nefudu aldrei nafn hennar. En
þegar fram líbu tímar missti trú þessi hinn upp-
rtinalcga ei-nfaldleik sinn og gjörbist myrk leyndar-
dómatrúog óvirbuleg afgnbadýrkun. Meb Aröbum
blandast vib sabæisku trúna bjátrú og hindurvitni.
Hver ættkvísl tilbab sína stjörnu og reisli henni
skurbgob.
Margar aldir iifbu Arabar þannig afskekktir,
og hlíftu þeim hinar afarslóru eybimerkur; cn
sökum þess, ab flokkadrættir voru nógir í'iandi,
og þeir höftu enga sameiginlega stjórn nje trúp
leitubu þeir ekki á alra; þjóbin var samsafn ab-
skildra hluta, sem hver fyrir sig hafði styrk ær-
inn, en vantah hib sameinandi fjelagsafl, sem
kennir ab noía kraptana. þ>ó ab þeir frá barns-
beini væri bertir f hernabi, beittu þeir þó vopn-
nin sínum einungis hver inóti öbrura. Ilirbara-
þjóbirnar í mibhluta Austurálfu höfbu optar eu
einu sinni brotib undir sig allan hinn menntaba
heim, en þessi herþjób, sem ekki þekkti aflasinn,
hjelt kyrru fyrir, sundurþykk sín á milli og öfr-
um hættulaus, langt inn f öræfum sínum.
Loksins kom sá tfmi, er þessar sundurlyndu
kynkvíslir áttu ab sameinast meb sameiginlegri
trú og stjórn, þegar ab inabur gæddur iniklu sál-
arþreki skyidi safna saman hiniun sundrubu iim-
um, blása þeim í brjóst sinni andagipt og bug-
prýbi og leiba þá út af eybimörkinni sem afburb-
ar hetjur til ab skelfa heiininn og steypa ríkjum
veraldarinnar.
þann hernab rjettan til ab temja sjer vígfimi.
Um þessar mundir, sem Arabar kalla „tíma

Mohamed, binn mikli höfundur þcirrar trú-