Norðri - 28.12.1861, Qupperneq 4

116
a?) frjettu f þessum síímstti blöíum. Napóleon
dregur einla'gt ab l.alla HÖ sitt frá Hómaborg og
haldast þeir fyrir þá sök þar vlb páfinn og hinn
landflótta Neapels konungur. Hefir páfi eflt hann
mjög til ab kveikja tippreistir í Neapel, en nti
voru þær allar svo ah kalla sigraíar af hcrshöfö-
ingjum Viktors konungs. ítalir ttna því nú næsta
illa, er þeir fá ekki vald yíir Róm, og verst lík-
ar Garibaldi þaí), er honum finnst þah einkum
standi fyrir því, aí) þeir geti haldih fram meí)
kappi kröfunt sfnum til Austurríkis um Feneyja-
lönd, sem er eá eini hluti Italíu er eptir er í út-
lendra valdi. Ritlingur nokkur, er komib hefir út
í Parísarborg, og sumir hafa fyrst eignab stjórn-
inni, hefir bent Itölum tii, ab þeir þyrfti engan
veginn ah bíba þess ab útgjört vseri um Róma-
borgarstjórn, og væri ef tii vildi eins tiltækilegt
ab ná fyrst Feneyjalöndum, Getur vel svo a&
borib, ab AusturríkiskeLara verbi ekki til setu
bobib þegar vorar, því einlægt vex óþokki miili
Ungverja og Austurríkismanna. Eru þjóbverjar
æ hlutáterkari í rábaneyti keisara, svo Ungverj-
um þykir brotinn landsrjettur sinn forn og stjórn-
frelsi, og hafa aptur á mót tekib til þeirra bragba
ab neita skattgjöldum. Ileíir keisari liaft þar lib
niikib til þess ab framkvæma skattheimtuna, en
þar eb alltir landslýbur, og cmbættismenn meb
honum, hcfir lagt margar tálinanir í veg fyrir þá,
verbur lítib ágengt, þó ab engin vibtaka hafi ver-
ib veitt konungslibi; gengur því mikib af þvf er
fæst í kostnab. Nú er seinast frjettíst vildi Aust-
urríkiskeisari setja af embættum alla embættis-
fyrir strákubragb mitt, en mjer bugkvæmdist ekk-
ert, og gat ekki komib upp einu orbi. Hvort augna-
blikib gjiirbi þetta verra og verra og injer iá vib
ab fara eins og þegar jegrændi kossinum, lilaupa
út úr herberginu og leggja á flótta, tn þab var
eins og herfjötur væri á mjer, því tnig langabi til
ab vinna góban þokka hennar.
Loksins berti jeg upp hugann, er jcg sá ab
hún var litlu betur farin en jeg, gekk til bennar
Og sagbi í rátaleysi:
„Jeg hefi verib ab velta fyrir mjer einhverju
til ab segja vib ybur en get ekki fundib neitt. Jeg
sje ab jeg er í hræbilegum bobba. Aumkist þjer
yfir mig, og bjálpib | jer mjerúrþessum vandræbumi*
I5ro8 Ijek uin munn henni og hinar rjóbu
kinnar. Hún leit upp meb feimnislegu en þó glettu-
legu augnarábi, sem sýndi ab hún minntist þess
er tindan var gengib. Vib skellihlóum bæbi og
frá þeirri siundu gekk alit vel.
Fáum kvöidum seinnu mætti jeg henni á
tnenn þar í landi og aetja þýítka í stabinn, og cra
Ifkindi til, ef slíkt verbur fram haft, &b ókyrrlegt
verbi þar ab vori komanda. Kossutli, hinn forni
oddviti Ungverja, er nú einriig farinn ab láta til
sfn heyra í enskum blöbnrn og ræbur ítöluin fast
til ab láta ekki kúga Ungverja heldur veitast ab
meb þeim, og afla svo hvorumtveggjum frelsis.
Af stríbinu f Nor'urameriku eru ekki en fr^ett
nein stórtíbindi. Herinn hvorttveggl, sambands-
tnanna og sundrungarmanna, er á satna stab utn
mitt landib, og breibir sig tnjög vestur tim land-
ib, veitir ýmsuni betur, en ckkert er úrslitum geti
valdib enn fram komib. Norburfylkjiintim var
farib ab ganga töluvert betur í vestari fylkjunutn,
því hershöffingi þeirra þar hjet frelsi þrælum
öllum þar sem lönd ynnist. En Lincoln forseti
bandafylkjanna samþykkti ekki þessa rábstöfun
herstjórans; Itefir hiinn ab Ifkindum sjeb í þab,
ab ef þetta væti samþykkt mundi alveg verba
fyrir von komib, ab nokkrir satnningar kæmist á
fyr en abrir hvorir væri fyrir öbrum hitignir, en
hann eins og svo margir góbir menn viija gjarna
ab fribur komist á sem fyrst, án þess abskilnab-
ttr verbi á ríkinu. Frakkar og Englendingar
einkuni hinir síbari vilja fyrir hvern munab’stríb
þetta cndi. f>eir eru ntí ab búa her út til Mexico
til ab stöbva þar rán og Iternab Cr þar gengur og
hefir gengib um langan aldur. Hafa enskir menn
og Franskir orbib þar fyrir ýinsu illti, fjártjóni
hrakningum og sumir jafnvel verib drepnir. Ætla
nu Frakkar og Englar ab beibast hjer bóta fyrir
og skerast f leikinn ab bepta þessa langvinnti ó-
dansfundi og hjelt áfram kiinningsskap okkar. Jeg
lagbi brátt mikinn hug til hennar og vandistnbugt
komur mínur þangab er hún var, og fyrri en jeg
var 19 ára ab aklri liafbi jcg iieitib henni eigin-
orbi. Jeg leitabi nú samþykkis móbur hennar,
sem var ekkja. Ilún var nú ckki fljót á abjáta
þessu, en þá fauk í mig og kvab jeg þab væri
ekki til ncins ab synja mjer rábaliagsins, því ef
dóttir hennar vildi mig, skyldi jeg taka hana fyrir
utan frændarab og þó allir stæbi á inóti því.
Hún brosti, og bab mig ab tuka mjer þetta
ekki svo nærri, því hún skyldi ekki synja mjer
rábsiris fyrir lijegóma sakjr einar. Iívabst hún
þekkja ætt inína og allt iiveriiig á stæbi fyrir
mjer. H'tb eina sem aptrabi henni var þab, ab
jeg hefbi engin efni til ab sjá kónu farborba en
hún befbi engan mund ab gefa dóttur sinni.
þ>ab skipti nú minnstu. Jeg var í góbu skajii,
fjörugur og vongóbur. Jeg hafbi engun ótta eba
efa. tívo okkur kom saman um, ab jcg skyidi