Ingólfur - 18.03.1853, Blaðsíða 1

j ^nflóífur. í
m
4-
-v
%
*
ir —
18. d. marzin.

1§53.
Kostnaftarmaftur og úfgeí'ari Svb. Hallgrímsson.
_________4*
Landsyfirrjettardómur.
7
Sökin eða málið JV? •jy^. Examinatus theolog-
iæ Lárus Ilallgrimsson skipaður sóknari gegn
lllliuga Magnússgni á Seli við Reykjavík.
j»eir sem búa í Reykjavíkurbæ eða á Sel-
tjarnarnesi, og fiskiveiðar stunda, hafa í lang-
an tíina, í víðlögunum, sókt krækling inn í
svo kallaða „Árkjapta“; eru það leirgrynning-
ar þar sem Elliðaárnar falla í sjó út. Krækl-
ing þennan hafa þeir notað sem beitu á ísu-
lóðir á vordegi, þegar þeir veðráttufars eða
annars vegna, ekki hafa getað náð til annars
betra lengra að; því kræklingur þessi í árós-
unum er bæði smár, magur og óhreinn. Eng-
in mótmæli, sem telja megi, hafa risið afþess-
ari skelfiska töku, fyr enn kaupmaður Ditlev
Thomsen varð eigámli að jörðunum Bústöðum
og Ártúni. Fór hann þá að leggja bann fyr-
ir, að kræklingur væri tekinn í árósunum, nema
tians væri lof og leyfi til fengið; því hann
taldi sig eiganda að kræklingunum, þó í sjó
væru. I vor eð var, var beita á förum hjá
nokkrum tómthússmönnum í Reykjavíkurba^,
og fóru þeir því til herra Thomsens og beiddu
orlofs, að mega fá sjer nokkrar skrínur af
kræklingi í árósunum; meðal þessara var 111-
hugi Magnússon á Seli. Jað kemur ekki
þessu máli við, hvernig þeim samdi um krækl-
ingatökuna, herra Thomsen og hinum öðrum;
en við lllhuga setti hann það upp á, að hann
til endurgjalds flyttiáskipi sínu mykju, ersvo
laglega stendur við sjó niðri í Reykjavik, eg
víst mun á sínunt tíma ætluð til teðslu á Ár-
túns túnin. Illhugi kvaðst þessa allfús fyr
eða seinna, ef herra Thomsen legði til ílát,
til að láta mykjuna í, svo ekki þyrfti að
leggja hana í bert skipið; en þess var ekki
kostur. Illhugi bauð þá aðra borgun fyr-
ir, en það var heldur ekki þegið. Samt
sem áður fór Illhugi inn í árósana (það var
nóttina milli 20. og 21. maí árið sem leið),
og íjekk þar pr/ár og hátfa skeppu af krækl-
ingi; ekki er þess getið hvort hann var tínd-
ur eða ótindur. Ilerra Thomsen ljet þessar
aðtektir Illhuga ekki lengi óátaldar, heldur
klagaði hann strax fyrir yfirvaldi bæjarins,
sem þá var landsyfirrjettar assessor Jón Pjet-
ursson. Kræklingurinn var virtur á 7 mörk,
hvort heldur sem fluttur í Reykjavík, eða eins
og hann stóð i árósunum, er óljóst. Af hendi
hins opinbera var sök höfðuð gegn Illhuga,
eins og verknaður lians væri að forminu eða
efninu til opinbert misbrot, sem í öllu falli
mætti heimfæra undir 30. gr. í tilskipun 11.
apríl 1840, og dæmdi því bæjarþingsrjetturinn
þann 28. júní f. á.
„Hinn ákærði tómthússmaður Illhugi 3Iagn-
„ússon á að horga í sekt til Reykjavíkur
„fátækra sjóðs 6 rbd. r. s., og kaupinanni
„D .Thomsen í endurgjald 1 rbd. 16 sk. r. s.,
„svo og byrjar honum að borga allan af sök
„þessari löglega leiðandi kostnað“.
Sá hinn dómfeldi þóttist verða of hart
úti við dóm þennan, hverjum liann því skaut
til landsyfirrjettarins, og var land-og bæjar -
fógeti V. Finsen skipaður í rjettinn, í staJ
assessors Jóns Pjeturssonar. Lándsyfirrjett-
inum fannst það efasamt, að sökin hefði átt
að meðhöndlast sem opinbert lögreglumál,
þar eð það virtist, sem sú næsta löggjöf, sem
ætti við efnið, væri veiðilögin frá 20. júní 1849,
og þau skipa svo fyrir, að dýraveiði á annars