Ingólfur - 18.03.1853, Blaðsíða 2

18
manns lóð eigi að meðhöndlast sem einka-
niál, þegar frá er skilið æðarfugla dráp, eða
skot og veiði í eggverum og nótlögnum. 5að
var því í umtali við rjettinn, að meðferð og
dóm í málinu ætti að dæma ómerkt, af því
að það hefði verið meðhöndlað og dæmt sem
opinbert lögreglumál, í stað þess að f»að ætti
að vera einkamál, og að sakarkostnaðurinn
ætti að lúkast úr opinberum sjóði. Að lykt-
um rjeði þó afl með landsyfirrjettardómemlum,
og var því þann 13. sept. árið sem leið, dæmt
rjett að vera:
„Undirrjettardómurinn í þessu niáli á ó-
„raskaður að standa, j)ó svo, að ákærði að
„eins greiði 2rbd. bætur. Sóknara við lands-
„yfirrjettinn kand. theol. Lárusi Ilallgrims-
Bsyni bera 4 rbd., en organista P. Gudjobn-
„sen 3 rbd., sem borgist af ákærða“.
Sendifarar - SKVIISI A
Herra Jónanna.
ið finnum okkur skylt að skýra yður í stuttu
máli frá, liversu þjóðmálefnum vorum hefur
vegnað siðan í fyrra, og einkum hvernig við
höfum leitazt við að reka erindi það, er þjer
fáluð okkur á hendur eptir þjóðfundinn 12.
ágúst í fyrra sumar. Yður er kunnugt, að Jón
Guðmundsson tilkynnti jafnskjótt stiptamt-
manni um kosningu sína, og beiddist farar-
leyfis og bauð alla mögulega ábyrgð embættis
síns; um kvöldið sem þingmenn lögðu af stað
leitaði bann svars, en náði ekki fundi stipt-
amtmanns. Daginn eptir að þingmenn voru
farnir fjekk bann svar, að leyfið fengizt ekki;
og eptir að hann baíði þar að auki sannað, að
bann hefði ekki heilsustyrk til aðþjónajafn-
örðugu embætti, og reynt enn til að bjóða
mann í stað sinn, neyddist bann til að afsala
sjer embætti það, sem hann var í settur, þar
eð bann vildi ekki sjást fyrir um neina hags-
muni sjálfs sín, þegar fylgja átti fram þessum
þjóðmálefnum vorum. Nokkrum dögum eptir
að þingmenn skildust, fór Jón Sigurðsson af
stað til Kaupmannahafnar með skipi frá Bal-
lum i Slesvík; skildi liann eptir afskript af
ávarpi þingmanna til konungs, sem hann ætl-
aðist til að stiptamtmanni yrði afiient. Hann
kom til Kaupmannahafnar 14 dögum siðar, og
var þá herskipið nýkomið þangað með söguna
um þjóðfundinn; gengu um það ýmsar fregnir
og þó fáar sannar, en þó bætti það nokkuð,
að eitt af helztu blöðunum í Kaupmannahöfn
BFædrelandet“ hafði grein nokkra uin fundar-
slitin, og sagði þar, að konungsfulltrúinn virt-
ist hafa verið nokkuð bráðlátur, eða jafnvel
hlaupið á sig, þvi þingið hefði ekkert ólög-
mætt aðhafst. Nokkurt þýzkt blað, sem menn
hafa álitið að stæði í sambandi við stjórnina,
hafði tekið grein nokkraum fundinn, sem leit
út til að vera byggð á skýrslum til stjómar-
innar; þar var þingmönnum kennt um allt, og
aðferð þeirra talin sem hlægilegt apaspil eptir
Ilertogadæmunum, að gera upphlaup móti kon-
ungi sínum. Jegar Jón Sigurðsson kom til
Kaupmannahafnar, talaði hann við nokkra hina
helztu af stjórnarherrunum, Tillisch, Sponnec/;
og Madviy, og leit reyndar svo út sem Tillisch
að minnsta kosti ætlaði sjer að trúa betur ann-
ara sögum enn hans. Hann snjeri sjer því til
blaðanna, og ljet prenta í „Fædrelandet“ danska
útleggingu af brjefi þjóðfundarmanna til Is-
lendinga, og af nefndarálitinu með uppástúng-
um bæði meira og minna hlutans. Ávarpið
til konungs vildi hann ekki bera fram, þar
eð hann vænti félaga sinna, og beið þess að
þeir allir bæri ávarpið sameiginlega fram fyr-
ir konung. Samt sem áður sendi hann með
„privat* brjefi ávarpið og danska útlegging
þess til forstöðumanns hinnar íslenzku stjórn-
ardeildar, herra Oddgeirs Stephensens, svo
það yröi stjórninni kunnugt; því það var auð-
sjeð á öllum lotum, að reiði sú, sem á stjórn-
armönnunum var að merkja við oss, meira
hluta þingmanna, væri annaðhvort sprottin af
því, að ráð stjórnarherranna í frumvarpinu um
stjórnarskipunarmálið hafði ónýzt — (því það
er ætíð óþægilegt að djúpsett ráð ónýtist) —
eða af einberuin inisskilningi um sanna mein-
ingu vora, sem hefir aukist enn meira við