Ingólfur - 09.06.1854, Síða 5

Ingólfur - 09.06.1854, Síða 5
117 sig. — jþvi mun nú raunar enginn neita, af> herra Ábyrgfiarmaðurinn hafi nokkra ástæðu til sjálfbyrgíngsskapar, ftegar hann ber sauian sína 11—1200 kaupendur, og Ingólfs svo sem 3 —400; en beldur hann |iá, að mismunurinn á kaupandatölunni komi einungis itil af því, að hann sjálfur skilur svo rjett og stendur svo vel í stöðu sinni og skyldum við kaup- endurna, en að Ingólfur jiar á inóti misskilur svo herfilega hvorttveggja, að hann fyrir það verði ónýtt blað og ókaupandi? Af fiví að herra Abyrgðarmaðurinn virðist bafa dæmt svona sjálfbyrgingslega, fiá er gustuk að gefa honum nokkrar bendingar í máli fiessu. — Hann átti f»á fyrst og fremst að gæta þess, jiar sem um fiessi tvö blöð er að gjöra, að fijóðblaðið var búið að ganga í gegnum hreins- unareld og hörmungar, áður enn hann varð á- byrgðarmaður fiess, og að fiað hafði haft fleiri ár til að festa sjer kaupendur, heldur enn hitt blaðið, sem heita niá ný byrjað, og tók fiegar f)á stefnu, seni tíðarandanum var mest á móti. Enginn inun geta boriö á inóti fiví, að síðan Lögfræðingurinn gjörðist ábyrgðarmaður 5jóð- ólfs, fiá hefur það verið aðalstefna hans, að ríra embættismennina í augum lýðsins, að setja út á gjörðir þeirra og embættisfærzlu. Hann vissi að þessi stefna mundi líka bezt lýðnum, þar eð hún samsvaraði vel tortryggninni, sem hann bjó yfir til embættismannanna. Dæmi þeir um, sem vilja, livort vinsældir Jjóðólfs eru ekki byggðar á þessari heiðarlegu stefnu, og hvort það er þá ekki Lögfræöinginum fullkom- lega verðugt, að hælast um af vinsældunum hennar vegna. íþegar nú Ingólfur reis. upp, byrjaði liann á því berar og djarfar, enn menn höfðu áður átt að venjast, að taka svari em- bættismanna, og jafnvel setja ofan í við £jóð- ólf fyrir ósvífnina við þá. Já varð uppi á rnóti honum fótur og fyt, því lýðurinn kallaði það óþolandi, að nokkurt hlað skyldi dirfast, að taka málstað embættismanns, sem lögfræð- ingur hafði fordæmt. í sjálfu þjóðblaðinu. iþann- ig varð Ingólfur ekki húsliæfur nje kirkjugræf- ur, en iþjóðólfi óx með degi hverjum hylli hins villuráfanda lýðs. —En það var líka ann- að, seni ekki alllítið hjálpaði jijóðólfi, og þó enn meir ábyrgðarmanni hans. Miðnefnd heit- ir skepna nokkur í Reykjavík; hún kvað hafa verið vakin upp á 3>mnvöMum) og árlega vera endurvakin þar; það er undarleg vera með fimm höfðum, einu aðalhöfði og fjórum aukakollum. 5að eru álög á skepnunni, að eigi má hún birt- ast í heilu líki, þvi annaðhvort teygir höfuðið sjálft. fram álkuna og talar í nafni kollanna, eða kollarnir tevgja úr hálsunum, og fer þá höfuðið sjálft í felur. Jað er kunnugt, að hinir fjórir aukakollar Miðnefndarinnar, 2 embættismenn og 2 haiidiðnamenní Reykjavík, liafa jafnað 700 rbdl. niður á landsmenn til frainfæris aðalhöfð- inu, herra ábyrgðarmanni Jjóðólfs, fyrir em- bættismissi hans sakir fylgis og franigöngu málum vorum, sjer í lagi frammi fyrir hans hátign konunginum. Og Miðnefndin hefur lát- ið brjef út ganga til að minna landsmenn á þessa skyldu þeirra; og segir nú svo í síðasta brjefi hennar: „svo er varið stöðu Jóns Guð- mundssonar, að honum iná koma styrkur á ýmsari hátt annan, enn með beinum fjársam- skotum. Yður er það kunnugt, að hann gef- ur enn út Jjóðólf, blaðið, sem helzt hefur talað máli lýðsins, og gjörir það ekki síður, síðan hann tók að halda því úti. Flestir munu og mega játa, að góðs blaðs megum vjer íslendingar ekki án vera, heldur enn hver önnur þjóð; enda mundi ábyrgðarnianni Jjóð- ólfs vera sjeð fyrir nægri og sómasamlegri atvinnu, sem landsmömium sjálfuni væri mest- ur hagurinn að, rf menn í hverri sveit <n/ hverju hjeraði tæhju sir/ saman um, að kaupa svo miklu mcira af þjóðó/fi, heldur enn menn nu (tjcra, að útgefandinn fengi kostnað sinn og fyrirhöfn fullsómasamlega borgaða, svo að hann gæti unnið að blaðinu ineð fullkominni alúð og vandvirkni, og komiö því út um land- ið, eins fljótt og auðið er“. Svo fúsir sem margir landsmenn baf'a verið á að greiða þetta 700 rbdl. meðlag, hafa þeir þó nú, samkvæmt uppástungu Miðnefndarinnar, farið að skoða huga sinn uin, hvort þeir gætu eigi kom- ið því svo heim, að herra ábyrgðarmaðurinn gæti unnið fyrir brauði sínu sjálfur, án þess þeir þyrftu beinlínis að 'leggja Iionum fje til framfæris. Jannig liefur þá allvíða verið rætt um það á inannfundum, að bændur ættu að hafa samtök um að kaupa sem mest af jijóö- ól.i, því við það ynnist þetta tvennt, að bæði gæti herra ábyrgðarmaðurinn lifað sómasam- lega, og eins og einum sýslumanui væri verð- ugt, og það annað, að bændur fengju þá í

x

Ingólfur

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Ingólfur
https://timarit.is/publication/79

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.