Ingólfur - 28.07.1854, Blaðsíða 1

*
#
4
I
*
^tiaólfuc.
S8. d. júlím.

24»» •**+
T-
®
Kostnafiarmaður og út«-efari Svb. H allgrímsson.
n
$
-*

$að er yður kunnugt, lesendur mínir! að
herra Ábyrgðarmaður Jjóðólfs stefndi í vor
Útgefara Ingólfs fyrir greinar nokkrar, sem
bann áleit sig að manriorði til meiddan með.
íþegar þá loksins málið eptir ýmsa snúninga
kom fyrir sáttanefndina, og blaðamennirnir
höfðu skipt þar fáeinum orðum, sem ekki eru
skrifuð í þessa bók, talaðist fljótt niður á milli
Jieirra; urðu fiau málalok, að herra Ábyrgðar-
maðurinn stílaði sjálfur sáttarorðið, og Útgef-
ari Ingólfs samþykkti og lofaði að auglýsa ó-
breytt. En sáttarorðið hljóðar jiannig:
B5ar sein ábyrgðarmaður „5jóðólfs“, Jón
Guðmundsson, er í 22. bl. „Ingólfs“ á 116. og
120. bls. bæði lýstur „lygari“, og það gefið í
skyn, að liann bafi farið með „lýgi“, svo að
hann megi þar fyrir „lögsækja“, o. s. frv. þá
eru hvorki jiessi orð, nje |>au, sem gefa í skyn,
að hann sje ekki „samvizkusamar aljiingis-
maður“, brúkuð eða tekin inn í blaðið í jieim
tilgangi, að meiða með j>eim mannorð .1. G. á
nokkurn hátt, og vil eg engan veginn að þau
sjeu svo skiiin, lieldur eru þau að eins óbeppi-
lega og ógætilega valin, og meining þeirra
ekki önnur en sú, að blaðið „J>jóðólfur“, eins
og opt getur að borið, hafi ekki æfinlega sem
áreiðanlegastan fót fyrir þeim frjettum, sem
bann skýrir frá“.
Jeg verð að játa það, að þegar jeg heyrði
þetta sáttarorð herra Ábyrgðarmannsins, furð-
aði jeg mig á, að hann eig'i skyldi gjöra frek-
ari kröfur til Útgefarans, og einungis vilja fá
af honum þá játningu, að hann eigi heíði haft
þann tilgang, með því að taka greinarnar inn
í blaðið, að meiða hans góða mannorð og rykti.
Jeg sainþykkti þess vegna með fúsu geði þetta
sáttarorð, og það því heldur, sem mjer aldrei
hafði komið til hugar, að vilja meiða mannorð
herra Ábyrgðarmannsins; heldur hafði jeg haft
það fyrir augum, með því að leyfa greinunum
rúm i blaðinu, að hvetja hann til að leita sann-
leikans í hverju máli; því af þessum greinum
var það bert, hvernig menn freistuðust til að
láta í ljósi gremju sína, þegar þeir þóktust.
hafa ástæðu til þess, af því að sannleikans
væri illa gætt. Enda er það eigi lítið áríðandi
fyrir land og lýð, að annað eins blað og 5jóð-
ólfur, sem unnið befur svo mikla hylli, láti
sjer annt um það að leita hins sanna. Sann-
leikurinn er, eins og kærleikurinn, mestur af
öllu og varir lengst af öllu.
Úlf/fifarinn,
Staf'róf'skver Iianda börnum,
samið af H. Kr. Friðrikssyni or/ M. Grímssyni
(Framhald.) Jegar alþýða sjer þetta Staf-
rófskver, og tekur eptir röðinni, sem stafirnir
hafa í því, þá veit hún ekki á hverju það er
byggt, að stafirnir skuli koma svona fram í
ruglingi, t. a. m. í á eptir æ, Ú á undan
Ó, r á undan n og f á eptir p. Og þó að
höfundarnir segi í formálanum, „að þeim hafi
engin þörf þókt á, að gjöra grein fyrir fyrir-
komulagi á kvcrinu, af því þeir vonuðu, að
það væri svo ljóst og skiljanlegt, að öllum
væri auðsætt“ þá þykir oss þó öll þörf á,
að þeir hefðu látið fylgja kverinu leiðarvísir,
til að koma feðrum og mæðrum, vinnumönnum
og vinnukonum í rjettan skilning að minnsta
kosti um stafrofsröð þá, sem þeir hafa fylgt,
svo að þessir barnakennarar landsins gætu þó
gefið börnum einhverja hugmynd um liana.
— En þá má líka telja það sem ófullkomleg-