Ingólfur - 28.07.1854, Blaðsíða 4

128
1. Skaðvænlegt, að læknis umdæmi yðar væri
forstöðulaust um 6 til 8 vikna tíma.
2. Að læknishjálp Eggerts Jónsens á Akureyri
væri gagnslaus sökum fjarlægðar lians.
3. Að {>jer sökum lærdóms, lángrar æfingar,
reyndrar hjálpfýsi og valmennsku heitið
sem læknir aö bera lángt af Árna Jónssyni,
lítt reyndum?
3>að er varla trúlegt, að „sumir menn hafi
boðist til að vitna sjálfir, og leita vitna í gagn-
stæða átt“ við svona löguð attesti; að þjer
ekki hafið þeigið slík tilboð, sannar að þjer
hafið tilhlýðilega gætt sóma þeirra og yðar;
en ekki sannar grein yðar það, sem þjer ætl-
ið með henni að sanna; þjer látið sem þjer
heíðuð getað gjört eitthvað mikið, en gátuð
alls ekkert, livað feginn sein þjer svo hefðuð
viljað; áttuð í raun rjettri heldur ekkert að
gjöra. Yðar veiunnari
Örorður.
Brjef.
j>ú hefur nú, vinur minn! deilt á mig í
tveim brjefum þínum fyrir það, að jeg er
hættur að segja frjettir í Ingólfi. Orsökina
til þess skal jeg þá segja þjer, og erhúnsú:
hvað innlendum frjettum viðvíkur, þá tekur
Jjóðólfur þær jafnóðum og þær berast; nú er
hann ætíð á undan Ingólfi, eins og piltur, og
það efnilegur, á sjötta ári mundi vera á und-
an barni á öðru ári, og því framfaralitlu.
jijóðólfur er því kominn heim á hvern bæ
með frjettirnar, situr í stofu og þylur þær,
meðan Ingólfur er að botnveltast í keldunum,
og veit varla hvar honum verður heimkomu
auðið. Getur þú nú ætlast til þess, aö, þegar
hann loksins kemur á eitthvert heimili, þá
fari hann að segja frá hinu sama og Jjóð-
ólfur? Jaö eina sem þú gætir heimtað, sýn-
ist mjer vera þetta, að Ingólfur lagfærði það
sem 3>jóðólfur hefði inishermt; og veit jeg
ekki nema hold beggja sje jafn lýgigjarnt, því
báðir eru af sama toga spunnir. Sama er að
segja um hinar útlendu frjettir. Jjóðólfur
tekur þær, jafnóðum og þær berast til lands-
ins, hvort sem þær eru sannar eða ósannar;
og fer hann þar eptir útlendum blöðum, sem
verður hið sama og sjálfum honum „að hafa
ekki æfinlega sem áreiðanlegastan fót fyrir |
þeim frjettum, sem þau skýra frá“. í>ú segir,
vinur! rað núna, meðan ö)l álfan sje í upp-
námi, þá sjeu nægar frjettir til fyrir bæði
blöðin“. Veiztu þá hvað einn enskur sann-
leiksvinur sagði í sumar, þegar hann var búr
inn að lesa mörg daghlöð um sama atburð,
sem gjörzt hafði milli Rússa og Bandamanna?
Hamingjan hjálpi mjer, sagði hann, jeg verð
nú að segja eins og hinn pontverski Pílatus:
hvað er sannleikur? Eigi því Ingólfur að
segja nokkuð af stríðinu, þá verður það þetta:
fátt er nú í frjettum að segja af stríðinu; það
sem fijettist annan daginn er apturkallað hirin.
Jað eitt er víst, að skipafloti Randamanna
hefur iokað öllum höfnum á Rússlandi, her-
tekur öll rússnesk verzlunarskip og eyðilegg-
ur forðabúr þeirra. Skipafloti Rússa liggur
kyrr í vígjunum, Scbastopol og Kronstadt,
og horfir með þögn og þolinmæði á aðfarir
hinna. Getur þú nú ímyndað þjer, að þeir,
sern eiga mönnum og skipum að ráða, þeir
leiki sjer að því að hætta hvorutveggju, til að
komast í færi við hin rússnesku herskip, sem
borgið er undir bæjarveggjum Rússa, einung-
is til þess að blaðamennirnir geti fengið eitt-
hvað sögulegt til frásagnar, og sláttumennirnir
út á Islandi geti spýtt mórauðu á brýnin?
Jeg skal líka segja þjer eina sögu, sem þú
getur sjeð af, hve óáreiðanlegt það er, þó eitt-
hvað kunni að frjettast. Hefurðu ekki heyrt
nefnda „hina heUju, prefeldni i skýrslurn
Rússa“? 3>að stendur svo á henni, að þegar
eitthvað skerst í leikinn inilli Rússa og Banda-
inanna, þá hefur Nikulás keisari sagtsvofyrir
hershöfðingjum sínum, að semja skyldi skýrsl-
ur um það ineð þrennu móti. Skyldi fyrsta
skýrslan vera handa keisaranum sjálfum; og
skyldi íhennisagt með sanni frá atburðinum,
eins og rjettast væri. Hin önnur skyldi vera
handa ráðgjöfunum; í henni skyldi víkjatölu-
vert frá sannleikanum, og skyldi þess sjer í
lagi gætt að segja svo frá, að Rússar hefðu
þá unnið frægan sigur, þegar þeir hefði beðið
mikinn ósigur, því þessari skýrslu væri ætlað
að breiðast út um alla Norðurálfuna. Hin
þriðja skyldi vera handa þegnum keisarans
og skyldi einungis prentast á rússnesku; í
henni þyrfti ekki að vera eitt orð satt, því
hún væri svo ekki ætluð öðrum, enn rússnesku
| bændunum, og varðaði þá lítið urn, hvernig