Ingólfur - 30.05.1855, Blaðsíða 5

161
dauftsföll í Lundúnum sjeu þetta árlega 60,000,
verftur því samt hæglega komifi vift aft flytja
líkin út til kirkjugarftsins, án J)ess aft f)aft
þurfi aft tálma öftrum ferðum manna í strætum
borgarinnar efta á járnbrautinni. Fjelagift
hefur líka sýnt fram á þaft, aft þrátt fyrir
þessa vegalengd getur útfararkostnaftur verift
minni, enn áður var, |>egar allt var tekift nær.
Blaftið Tæms getur um marga hina æftstu
embættismenn, sem hafi álitift j)etta mál eitt-
hvert hift mesta heillaráft. Meftal annara kvaft
og lávarftur Palmerston hafa gjört góftan
róm aft þessu máli, og þaft má sjá af athuga-
semdum hans, er hann hefur sent grafmanna-
fjelaginu, eius og líka af ræftu lians einni í
undirhúsinu, aft hann telur ftetta fyrirtæki
einhverja mestu heill fyrir borgina, eptir því
sem orftift var ástatt.
yjllingað sJcaltu komast og ekki lengra!“
Fyrst að svo er, landar minir og lesend-
ur! mun bezt aft hætta og kveftja yftur. jietta
er nú líka seinasta örkin af öftru ári Ingólfs,
en fiaft ár hjá Ingólfi er, eins og þjer sjáið,
næstum 17 mánuftir; því munu allir, sein mifta
niftur árift eptir Almanaksinánuftum, segja aft
hann komi seint, og margir, aft hann komi
bæfti seint og illa; ogþaft er ekki lítið glefti-
efni fyrir mig, sem nú er aft kveftja sem blafta-
maftur. Hefði það orð legið á, aö Ingólfur
kæmi bæfti fljótt og vel, víst munduð þjer
þá bæfti sakna hans sem blafts og sjá eptir
injer sem blaftamanni; en |)aft er nú öðru nær,
og þess vegna get jeg meft þeirri meðvitund,
sem huggaði forftum heiðingann á bana-
dægri hans huggaft mig að skrlnaði viftyftur:„
aftjegeigi gefi tilefni til þess, að nokkur þurfi
aft klæftast sorgarbúningi mín vegna*. Margur
nú' á dögum kann samt aft segja, aft víst sje
tilvinnandi fyrir manninn, að standa svo í
stöftu sinni, að margir verði til aft sakna hans,
þegar hann víkur úr henni; og það situr sízt
á mjer aft þræta fyrir það- En þó mjer hafi
eigi tekizt aft vinna svo í blaftastöftunni, verft
jeg að sætta mig vift það, þvi heldur sein jeg
hef eigi getaft alls kostar aft því gjört. Jeg
hef nú verift á 7. ár blaftamaður og hef byrjað
á tveim blöðum; og þaft er merkilegt, aft bæfti
blöðin hafa þegar í upphafi snúizt svo fyrir
mjer, að þau hafa farið allt aðra stefnu enn
jeg hafði ætlaft þeim. Jjóftólfur var ekki
orftinn gamall, þegar hann fór aft koma fram
sem mótspyrnublaft höfftingjanna; þaft hafði
jeg sízt af öllu ætlaft honum að verfta, því
bæði haffti jeg hugsaft mjer aft verða dálítill
höfftingi sjálfur, og svo vissi jeg líka að þar
Ijeku saman tveir ólikir. En mjer tjáfti ekki
aft berjast i móti straumi tímans og tíftarand-
anum, þetta snjerizt hvorttveggja upp á við,
og hreif mig og þjóðólf meft sjer, eins og
viridur og fall, sem belgir upp eptir á. Jeg
komst þannig í stímabrak, sem jeg er manna
frábitnastir, því jeg er lítilsigldur; og hvað
gat jeg þá annaft betur gjört enn sleppt 5jóft-
ólfi og selt hann þeim í hendur, sem jeg áleit
einna færastan til aft ausa, þó á gæfi? Jeg
vildi samt ekki hætta vift svo búið, heldur
hugsaði, að þó jeg hefði eigi getað haft hemil
á Jjóðólfi, þá myndi jeg samt geta ráðift stefnu
Ingólfs. En ekkifórþá betur. Jað hafðijeg
sízt ætlaft honum aft verfta mótspyrnublað lýfts-
ins, því bæði vissi jeg aft enginn má við margn-
um, og svo vildi jeg ekki heldur fremur nú
enn áftur eiga í þessu stímabraki. En það var
farift aft hvessa og heyrast þytir í fjallinu;
þarna lennti jeg þá meft Ingólf í öllum þeiin
skinnaköstum, seni komu niftur á ána, þar er
jijóftólfur sigldi upp eptir með falli og vindi,
unz þessu hvorutveggju linnti. Jeg verft þann-
ig aft álíta, aft einhver annar aiuli, enn minn
eiginn andi, hafi leitt mig nú í hálft sjöunda
ár. Hvers konar andi það hafi verið, vorkenni
jeg ekki löndum mínum aft dæma um af því,
sem fram hefur koniið í blöðunum; því af
ávöxtunum skal þaft sjást, af hverjum anda
mafturinn leiftizt. jieim, sem ekki treysta sjer
til aft leggja dóm á þaft, ræft jeg helzt aft
fást sem minnst um það, og láta dóminn bífta
sins tíma; hinum, sein þykjast geta prófaft
andana, þarf jeg ekki ráð að koma. En þess
vegna minnist jeg á þetta, aft jeg ætlast til
aft þeir, sem þykir jeg eiga þakkir skilift, þakki
mjer ekki heldur andanum, eins og líka þeir,
sem vilja leggja mjer til óþökk, kenni mjer
ekki um heldur andanum. Margt mætti hjer
um fleira ræfta, ef tíminn leyfði, en minn timi
er úti sem blaftamanns. j>ó má jeg ekki sleppa
svo blaftapennanum úr hendi mjer, aftjegekki
þakki innilega öllum þeim mönnum, fjær og
nær, kenndum og ókenndum, sem jeg nú í svo