Ingólfur - 30.05.1855, Blaðsíða 7

163
flatt, hárið svart og þunnt; eigi verfta {>eir I
sköllóttir en hærast þegar f>eir eldast; augna-
brýr hafa þeir því nær engar; höfuftift er til-
takanlega lágt en f>eim mun breiftara og
þykkara; hálsinn stuttur en tligur; herftarnar
breiftar og háar, brjóstið breitt, og allir eru
J>eir á þverveginn. Hantlleggir og fótleggir
þeirra eru pervisalegri enn á Evrópumönnum;
liðamótin og útlimir allir rírari. Flestum er
þeim mjðg stutt til knjesins og allir eru þeir
innskeifir i gángi. Um höfuftift hafa þeir
mjóa gjörft, sem þeir optast rífta úr sinum
fugla efta ferfættra tlýra, ogtil aft prýfta þenn-
an höfuftbúning, festa þeir vift gjörftina fjaftra-
skúfa, klæftistuskur efta annaft þess konar.
j^egar þeir búast hvitum fjöftrum, þá er þaft
ófriftarmerki og er álitift sem herbúnaftur; þar
á móti tákna rauðar fjaftrir frift og vináttu.
Yfir höfuft er raufti liturinn í miklu áliti hjá
þeim sem skrautbúnaftur, og þess vegna lita
þeir sig opt alla utan meft honum. Svarti
liturinn er hjer, eins og í Evropu, sorgarlitur.
jiegar þeir missa vin sinn efta náúnga, sverta
þeir sig í framan meft koli og olíu eða fitu.
5egar útlendir menn heimsækja Eldlendinga,
þá verftur þeiin þaft fyrst aft vegi, aft þeir
flýja inn í skógana meft börnum sínum og
öllu, sem þeir geta haft meftferftis. Svo
skömmu síftar, þegar komumenn bridda ekki
á neinum ófrift og eru ekki mjög margir,
koma hinir aptur, en eru mjög varir um sig;
sýna þeir friftarmerki meft því aft veifa dýra-
skinnum, strjúka á sjer magann og æpa á
undarlegan hátt. Opt hverfa líka konur aptur
meft börnum sinum, en fela áftur öll skinn,
sem þeim þykir nokkur eign í. Jiennaii vana
hafa Eldlendingar tekift upp af þvi aft útlend-
ir menn, sem til þeirra hafa komift til sela-
dráps, hafa stundum rænt þá allri þeirra al-
eigu. Skortur á matvælum og annaft það, aft
Eldlendingar eiga svo hægt meft aft fara á
kænum sinum frá einum staft i annan, ollir
þess aft þeir eru hvervetna í smáhópum hingaft
og þangaft um eyjarnar, og dvelja aldrei lengi
á sama staft; sjaldan eru margir til samans
i hóp, og sizt til lengdar. Aldrei bera þeir
vift aft yrkja jörftina eða uppskera nokkurn
grófta; þeir lifa mest á selurn, fuglum og
fiskum, og finna sjaldan nokkurn staft, sem
til lengdar geti látift þeim í tje nanftsynjar
þeirra, þó eigi sjeu fleiri saman enn niaftur
með konu og börnum. Jó hittast sumstaftar
hópar, þar er 20 til 40 menn eru til samans,
og er það helzt á þeim stöftum þar sem svo
hagar til vegna flófts og fjöru, aft gnægft er
af fiski og landift allt í smáhólmum; en þessi
byrjun til fjelagslífs er þó mjög sjaldgæf, og
livaft gott sem er um vistir á einum og saina
staft, halda þeir þó ekki saman nema fáa
mánufti. Á sumrin eru þeir helzt niftur vift
strandirnar, því þá er þar svo mikil gnægft af
eggjum, unguin fuglum, og selum, sein á þeim
ársins tíma sækja upp aft landinu, til að leggja
þar ungum sínum. Aptur draga þeir sig á
veturna upp í landift, og láta þá helzt fyrir-
berast hjá vötnuin og fjarðarbotnum og lifa
þar á veifti. Kofar Eldlendinga veita næsta
Ijelegt skýli fyrir stormi, kulda og regni.
1?eir reka nifiur í jörftina staura í hring og
hafa þakift strítumynduft og gólfift grafift nift-
ur; þá hliftina, sem snýr í vindstöftuna,
þekja þeir með þurru grasi, viftarberki efta
skinnum. 1 miftjnm þessum skálum kinda
þeir sí og æ logandi bál, og umhverfis það
hafa þeir bekki úr hnausum, lægsta i mið-
junni, þar sitja þeir og sofa. Búshluti hafa
þeir eigi aftra enn selskinn, Gvanakóskiim,
sem þeir kaupa af Patagónum, körfur úr sefi,
könnur og kyrnur úr berki, skjóður og punga
úr fiskagörnum; í þeim geyma þeir efni þau,
sem þeir lita sig meft. Auk gjaröarinnar, sem
áður er sagt aft Eldlendingar liafi um höfuft
sjer, og hálsfestar úr smáskeljurn, hafa þeir
ekki mikið vift um fatabúning sinn. Karl-
menn ganga næstum alstrípaftir, nema stund-
um hafa þeir sæljóns-eða selskinn, sem þeir
tengsla uin háls sjer og láta hanga niftur ept-
ir hryggnum, binda þeir þaft um ínitti sjer meft
samansnúnum fiskgörnum; þar aft auki hafa
þeir smuntubleftil úr fjöftrum. Á fótunum hafa
þeir stundum selskinnsskó, og gamlir menn
hafa íjaðrahúfu á höfftinu sem skrautbúnaft.
Bæfti andlit og læri og aftra limi líkamans
lita þeir meft rauftum, hvítum og svörtum
röndum. Einnig konurhafa selskinn til fatn-
aðar, og búa helzt meft þeim um brjóstin á
sjer; um úlfnlifti og mjóaleggi hafa þær hringi
úr samansnúnum fiskgömum. Bæði karl og
kona binda upp hárið og hangir það svo eins
og brúskur niftur yfir höfuftift. Börnin eru