Norðanfari - 01.06.1863, Síða 2

50
sem herra prófastur Halldór Björnsson og kona hans
húsfrfi Þóra Gunnarsdóttir á Sauðanesi auðsýndi, jm'
bæði buðu þau oss að dvelja hjá sjer svo mörgum sem
vera vildi, og þaraðauki buðu þau oss alla þá hjálp,
sein þau gætu í tje Iátið og inarg ítrekuðu þetta til-
boð sitt. Auk þessa þá heyrðu, að rneðal annars hefði
jeg misst æðardúns yfirsæng rnína, sögðust. þau skyldu
nú bæta úr'því, með að gefa mjer aðra í skarðið þó
það ekki gæti nú ákomist fyrri enn seinna í vor. Þar-
aðauki gáfu þau mjer áburð til þess að lækna kalið á
höndunum á mjer.
Á Ytribrekkum dvöldum vjer skipbrotsmenn í 4
sólarhringa; og lögðum þaðan þann lO.umgetins mán-
aðar, af stað á heimleið ; jeg má fullyrða, aliir gagn-
teknir af þciin tilfinningum, sein hlífðarlaust veglyndi
getflr vakið hjá þeim monnum, sem nýlega hafakomið
úr lífsháska, og fylgdi Jón oss sjálfur að Ytra-álandi í
jþistilfirði. Á leiðinni gjörðu oss allir hinn bezta beina,
og nefni jeg fyrstann prestinn sjera Vigtús Sigurðsson
á Svalbarði, scm auk þess hann hýsti oss alla, ljeði
oss kauplaust fylgd ylir Axarfjarðarheiði; því næst prest-
inn sjera Hjörleif Guttormsson á Skinnastöðuin, sem út-
vegaði oss hesta og fylgdi oss sjálfur að Víkingavatni;
þaðan hjeldum við að Hjeðinshöfða, hvar við komum
um nótt til hreppstjóra Jóns Björnssonar, sem ásamt
konu sinni fór á fætur til þess að veita oss hinn bezta
beina. Þaðan hjeldum við innað Laxamýii til Sigur-
jóns bónda Jóhannessonar og konu hans Snjólaugar
Þorvaldsdóttur, sem tóku á inóti oss sein foreldrar.
Einnig mættum við söinu viðtökum í Garði í Fnjóska-
dal, hjá bændunutn þar Oigeiri Árnasyni og Friðgeir
syni hans. Það er ekki í mínu valdi, að lýsa þeim
þakklætis tilfinningum, sem vjer allir geymum í brjóst-
um vorum, til allra þessara heiðursmanna. þeir einir
geta getið þeim nærri, sem koinist hafa í sömu raunir
og vjer. En þareð vjer erum vissir um, að sá Guð,
sem umbunar allt gott einnig heyri og bænheyri þau
þögulu andvörp hjartans, sem cngin orð fá lýst, þá
vona jeg að velgjörðir þær, og veglyndl það, sem oss
var sýnt, verði ríkulega uinbunað, bæði með innvortis
friði og ytri hagsælduin.
I nalni mín og háseta minna.
Skipalóni 23. dag mafm. 1803.
Gunnlaugur Gunnlaugsson.
Sífcan við hjónin kotnum í Grenjaharslaðarsókn, höfum
vife, eins og svo ótal margir atuir nær og fjær, nolib ein-
stakra velgjörba hjá þeim höfhingshjónum, prestinum sjera
Magnúsi Jónssyni og konu hans húsfrú þórvöru Skúladóttur
á Grenjabarstab, sem ekki einungis hafa gefið okkur eptir
svo mikiö í öllum skuldaheimtum, er þeim hafa bnrib af
jörbunni sem við búum á, til prests og kirkju, heldur og
aldrei viljaö þiggja einn skilding fyrir mefcul, sem opt hafa
þó verib töluverb. Auk þessa klætt og fætt börn okkar
meira og minna; og vib heldur ekki sjálf farib á mis vih
velgjörðir þessar, pá þeirra höfum mest þarfnast.
þar sem viö megnum ekki í hinu minnsta, sem vert er;
ab þakka og umbuna velnefndum höföingshjónum, liinar af
okkur þegnu ótal mörgu, óþreytarilegu og veglyndu velgjörðir
þeirra, biðjum við af alhuga þann, sem alla liluti kann ftam-
ar ab veita en við um aö biöja, ab endurgjalda þær þeim
og þeirra, tneí) því, sem hann veit þeim bezt.
7 + 18
Vegna þess ab efnin leyfbu mjer ekki í haust er leih,
aÖ byrgja mig meb matvörn á mefan hún var til hjer í
kaupstabnum, mundi jeg ab líkindum hafa ortib ab þola til-
finnanlegan bjargarskort í vetur; ef hinn veglyndi herra Chr.
T. Havstecn, sem var fyrir verziun föbur síns meban hann
var í utanferb sinni heí<bi ekki óspart rjett mjer hjálpar-
hönd, hæbi meb ab lána mjer naubsynjar tnínar þegar þó
víbast hvar, ab þcss konar var upp gengib; og styrkja mig
á ýmsan hátt, svo jeg hefi lifab allgóbu lífi fyrir þá mann-
úblegu aístob sem hann hefir atibsynt mjer. fyrir þessar
velgjörbir votta jeg honum mitt inniiegasta þakklæti, og bib
þess af heilum hug, ab hann bresti aldrei efni til þess ab
gjöra fátækum gott af, svo nafn lians liti í þakklátri endur-
minningu í brjóstum þurfainannanna.
Akureyri f maí 1863.
Páll PálsBon.
þ>cgar nokkrir bókavinir og menntamenn í Helgasta^a
hreppi höfbu meb samtökum vorib 1861 komib á fót dálitlu
lestrarfjelagi lyrir greindan hrepp, þá aubsýndi presturinn
til Helgastaöa sjera J. Kröyer liinu ný stofnaöa fjelagi í þá
veglyndu abstob ab ánafna því mest allt sitt bókasafn, sem
inun mega telja eifthvert hib aubngasta, sem hjer er í kring
af fróbiegum og vöndubum bókum; rná telja þab víst ab
þab hafi kostab hann svo hundrubum dala hefir skipt, þessi
prestsins veglynda gjöf kom sjer því betur, sem metm í
þessum bágu árum eiga svo erfitt meb ab verja af efnum
sínum ti! bókakaupa. Vjer finnum oss því skylt ab votta
hjer meb í fjelagsins nafni hinum velæruverbuga gjafara vort
innilegasta þakklæti fyrir þessa rausnarlegu gjöf hans og
örlæti, og bibjum hinn lieibraba ritstjóra Nortanfara ab lýsa
því á prenti, gjafaranum tii verbugs heiburs.
Stjórnarnefnd fjelagsins.
Apí Vigfíissoii. (dáinn 11 nóvember 1860).
Halladi /löfdinu þrejttu
frd hjervistar gluuini,
leystur, oy andstrynt I í'j/lu
ad almódur brjósti,
liaitit, sem ad œdradist aldrci
í örlagasnerru,
nje þróttcflduin þolcadist jyrir
þriimiiyný harma.
Era sá margur sem Ara *
ad öllu vid jafnisl,
gjafmildi gestrisni stakri
og gladvœrum anda :
iíiiuiitiiin aldrei liaiin egddi
til ónytju starfa1
oy leitadist œ vid ad ejla
nnnara heillir.
Sœlt er á sidasta kveldi
ad sjá yfir /idivn,
tíma, sem vel hefir verid
varul hvert simii.
\ndœl er eilífa hvildin,
ad ervidi liJnii,
þaniuij er yengin til grafar
gödfrægur Ari.
Kr. Jónsson.
•lón hieppstjóri Sveinsson á Saubanesi.
(dáinn 15. júní 1857).
Hver er sú hetja heims af breysku sonum
ab hlífar geti borið dauta mót
svo ekki liljóti sár til bana af honum
sitt nær til höggs liaun reibir beitta spjót,
er nokkur sá ab áfram leibar sinuar
öruggur gangi og þannig geti sagt?
þig jeg óhræddur þori daubi ab iinna
þú skalt mig ekki fá til bana lagt.
Nei nei, sá aldrei okkar heimi fæbist
ab banaslögum standist augnablik
hvab lieldur þá nær óvart ab bann læbist
af okkur sem ab köllub væru svik ;
þannig sig daubinn dymnmm fal í leynum
dró upp sinn boga streng á lagbi ör
og skaut á Jón svo hart hann allt í einu
örendur imiga varb í sömu för.
Verbur er launa verka sjerhver mabur,
sem vinnur kappi dyggð og forsjá meb,
hver sinnar stjettar störfum vel þokkabur
stýra sem bezt ab föng á hafa rjeö.
Mun sá ei hæstum himnafötur þæglir,
sem hefir þannig endab lífsins skeib?
mun ekki liann í dóini verba vægur,
þó verba mætti ab bæri af rjettri leib-
0, jú! hann þekkir þab vjer breyskir ertim
og þyggja hljótum at hans miskun lib;.
hann sjer og glöggt ab vjer í veikum kerum
vorn berum fjesjób (liætt er falli vib)
þab er því víst ab þjer minn vinur kæri
þytt lauiiar Hrottinn æbstu sælu nuð
ab dagsverk vannst svo framt er fjekkst á færi
og lramast þinni stöbu hlýba rjeb.
Lán þitt var traust og ijúlt á hverja síbu
lukkan þjer fjell um hvort eitt ætispör
lund þín var hrein, en hörb ef mætti stríbu
og hörbu móti setti biflaust þor;
sannlæring Ijós þjer bjó í frjalsu brjósti
og braust fram örugg4 över sem lieyrfei til
þú hræddist ei fyrir hölbingjanna þjósti,
en heimtir strangt af þeim liin rjettu skii.
Alvaran sat á svip og sljettum kinnum
og sagbi fram meb ýtarlegri raust,
heppileg orb er hafa lengi í minnttm
þeir heyrbu hvab af vorum þínum braust
afdráttarlaust þú sannleikann opt sagbir
þó sumum stundum lika kynni ver,
talabir djarft en til þab eina lagbir,
sem traubla hrakib varb á flæbisker