Norðanfari - 30.01.1884, Blaðsíða 1

NORÐAMRI.
22. ár. Akureyri, 30. janúar 1884. Nr. 59.—60.
t
JÓN JÓNSSON.
Jón sál. Jónsson frá Mælifelli var fæddur
1. nóv. 1856 á Hvanneyri í Siglufirði, foreldr-
ar hans voru Jón Sveinsson prestur pá til
Hvanneyrar, og húsfrú Hólmfríður Jónsdóttir;
hann sonur Sveins Pálssonar, fyrrum læbnis
í Sunnlendingafjórðungi, hún dóttir Jóns J>or-
steinssonar fyrrum prests að Eeykjahlið, parf
peim mönnuin ekki að lýsa, nöfn peirra munu
iengi uppi sem merkari og betri samtíðar manna
sinna, og síðari tima. Jón sál ólst upp með
foreldrum sínum, fyrst á Hvanneyri, síðar á
Mælifelli, og Var með peim svo að segja með-
an aldur vannst, vandist hann allskonar vinnu
til búparfa, og var í æsku tfl mennta settur
ýmist heima eða annarstaðar; pó hann gengi
ekki verulegan skólaveg var liann um-
fram flesta samtíðarmenn sína, að bók-
menntum sem leikmaður. Haustið 1881 gekk
hann að eiga jungfrú Kristbjörgu Marteins-
dóttur frændkonu sína frá Hofstöðum við Mý-
vatn; dvaldi hann pann næsta vetur með
tengdaforeldrum sínum, og stundaði barna-
kennslu hjer og par um Mývatnssveit, hafði
pað verið iðn hans nokkra undanfarna vetur og
látið mjög vel. Vorið 1882 fluttist hann með
konu sinni heim í föðurgarð að Mælifelli. og
var með peim sem hann hafði áður verið ást-
kær vg auðsveipur sonur pað eptir var æfinn-
ar, J>að sama vor 1882 geysaði hjer um
norðurland, sem víðar, liin alkunna mislinga
eður dila-sótt, lögðust pá pau hjónin eins og
aðrir sem voru á peim aldri, ól hún pá svein-1
barn mitt í veikindum, Var pað nefnt Eggert
eptir föðurbróður sínum, en pað lifði aðeins
í átta daga; Jón sál var mjög pungt haldinn
í legunni, en komst pó, eptir mánuð á fæt-
ur aptur, en náði aldrei frá pví, sinni fullu
heilsu og fjöri, var pó á ferli pað eptir var
sumars og fram eptir vetri, par til síðari hlut-
ann að honum fór að pyngja, með ókennileg-
uin veikleika og pjáningum, er loks leiddu
hann til bana hinn 4. april 1883; hafði hjer-
aðslæknir vor Arni Jónsson tjáð sjúkdóminn
vera útvíkkun i hjartanu og tjáð ólæknandi,
mun engum er tíl pekktu hafa blandast hug-
ur um að hann haíi rjett sjeð. Jarðarför
hans fór fram með mestu rausn og milku fjöl-
menni hinn 27. s. m. var hann jarðsunginn
af Zophoníasi Halldórssyni presti að Goðdöl-
um er hjelt ræðu i gorgarhúsinu, kyrkjunni
og við gröfina.
|>ar pað virðist allvel eíga við að lýsa
jafnt útliti sem eiginlegleikum hins framliðna
leifi jeg mjer að gjöra svo hjer, eptir frekasta
minni: Jón sál. sar meðalmaður á hæð,
prekviixinn og rjettváxinn, vöðva mikill, hand-
og fót-smár, dökk hærður og hrokkin hærður,
yflr lits bjartur, ennis breiður, bláeygur* 0g
augnaráðið fullt af blíðri ró, svipurinn hreinn
og ljúfmannlegur, af samtíða mönnum sínum
var bann talinn með hinum meiri atgjörfis-
mönnnm að kröptum og glímum, eins og móð-
urbræður hans hafa verið, einnig færði hann
hina fegurstu rithönd, og var að róm og kunn-
áttu með betri söngmönnum. GáfUr hafði hann
sjerlega fjölhæfar, fegurðar tilfinning hans var
mjög viðkvæm og hvöss, hugsunin ljós og lip-
ur, og lundin viðkvæm og ör, en brein og
fljót til sátta; á heimilinu var hann lífið og
sálin í allri saklausri og smekklegri slcemmt-
un, var honum pað að miklu leyti ósjálfrátt,
pví fjör og fyndni var honum svo meðskap-
aji, eigi að síður var hann hóglátur og sið-
prúður, og engum gat dulist sem pekktu hann
vel, að hann vildi heldur vera en sýnast.
Lífs stefna hans var frwnur að pjóna öðrum, en
piggja pjónustu annafa, hann varði tíma sín-
um eigi síður til að mennta aðra en sjálfan
sig, og stundaði hann pó framför sína hverja
frstund er hann hafði; hann vildi og studdi
almennar framfarir og hagsæld allt hvað hann
mátti, enda var hann í raun og veru sannur
mannvinur. Öllum er hann pekkturjett var
hann sannarlega harmdauður; mun par hafa
mátt heimíæra, einkum til aldurhniginna og
margreyndra foreldra orð Njáls að «par hati
slokknað hið sætasta Ijós augna peirra*. Hjer
mun pó taka harmur hans eptirlifandi ekkju,
sem máske ein hafði til hlýtar, pekkt hans
bliðu og ástúðlegu eiginlegleika, og pegar par
við bættist að faðir heunar, kominn um lang-
an veg til að vera dóttur sinni til hugguuur
við jarðarförina, kemst aðeins kveldinu áður
af hestinum í rúraið til að gefa par upp and-
an fám dögum síðar.
1.
Örlög svo falla,
um aldar daga,
opt er tvískipt tíð,
brosa blóm hýr
v»ð birtu roðuls.
drilin döggu sælii.
3.
Kygir hræsvelgur
i ástar dvala
í brekku gróa blóm
þenur þrungaða
þoku vængi
vitt of háan hifin.
4.
Bökkvír að eli
limur gustur
rán á græðir rís
fer S feigðarhara
fellí bilur
með liagli heljar stríðu.
Burt rífui' reiður
rós úr brekku
blóm úr hárri hlíð
sviptir með rút
úr sælu dratimi
ungum meið
frá unaðslilju.
6.
Mjer nú sviplíku
sýnist bregða
fyrir lífs á leið
var þjer ei þannig
vinur bliður
ungu frá svipt fljóðí.
7-
Trega ættmenn
tárast vinir
lýörtu hryggðin slær
ástvini horfnum
eptir mænir
svanni söknuð lostinn.
8.
Svo bíría helþrungifi
harma veður
lygnir lifs á sæ,
þerrar þrútnar brár
þrautir mýkir
röðull eilífðar
endar skóritin.
9.
Einlægt trúarliaust
tryggð og elsku
eí kann afmá tið
andar sameinast
í æðra heimi
ljóss hjá ljúfum feður,
10.
|>ar mun andi þinn
með unan skoða
fcgurð fegra heims
þar muntu vinur
vinum fagna
vertu sæll liðinn
til sælu eiiifðar.
Við grof Jóns sál. datt einum
af vinnm hans stef þessi í hug:
1.
Drúpa dróttir hjer
við dokka gröf
er bráðuin byrgjast ttiuti
hjer er lik lagið
látins sonar
broðurs, bezta vinar.
Hjer er lagið lik
lípur mennis
ástriks ektamaka
hjer er hjarta
það er heitast sló
dauða vafið dvala.
3.
Hjer er Iagíð lík
lifs i blóma
sann uefuds mikilmennis;
hraustur hugprúður
hógvær blíður
góður guðelskandi.
4.
Hjer er lagið lik
lista inennis
gáfum fögrum gætt
bjó hjer manndyggð
í brjósti ungu
og andi ástar bliður,
5.
Hrar er andi sá
er allir vjcr
unnum cinum huga?
hvar er andi sá
er oss einatt hjcr
2.
Hækkar svo reðull
á himinboga
breiðir jurt út blöð,
sjer eigi svartau
síga hnoðra
lágt við lægis jaðar.