Norðanfari - 30.01.1884, Side 2

— 121 —
blíðu gladdi brosi?
þjáning þungrar veiki.
<
6.
Hann er horfinn burt
heims frá böli
synd og sorgarskúrum
lifir alsæll
í ljóss heimum
æðstum engíum meður.
7.
Föður, móður frá
og fljóði ungu
fló i föður hendur
laus við líkama
lengi þreytta
8.
Æðfi verkahring
upp að fyíla
Ijóss hjá Ijúfum föður
var þjer ákvarðað
vinur blíður
og unaðs æðri njóta.
9.
Far í friði vel
til fegri heima;
vinur vertu sæll!
Jeg sje þig í anda
i sælu hirains
sælu krýndan kransi.
10.
Örúpa dróttir hjer
döprum hug
og dimma döggva þröm
meður sjón epla
sorgar úða
það er þjer vinur
þakkar fórn.
11.
Yonar Ieiptra Ijós
fyrir lá? ofan
gegnum grátug ský
hjalar vor blær
að hjarta Ijúft
„síðar sjá þig fáum“
12.
Byrgð mun bráðla grof
og burtu vjer
heim frá leiði lnerfum
en mærust minniug , ía
mun úr hjörtum
oss ei afmáð verða.
13.
Hæztur himna guð,
þá er hryggðin slær
maka, móður, föður,
sendu engil þinn
upp að ræta,
sorg úr særðum hjortum.
Einn af vinuin ltins látna.
t
|>ann 11. október 1883, andaðist
að Frostastöðum í Blönduhlið merkisbóndinn
Páll Pálsson, eptir langsamann sjúkdóm, á
42 aldursári; hann var fæddur I Viðvík í
Viðvikursveit 8 ágúst 1842, og vóru foreldr-
ar hans merkishjónin Páll fórðarson og
Guðný Bjarnardóttir. Hann ólst upp hjá for-
eldrum sínum, þartil vorið 1872, að hann
gekk að eiga ungfrú Dýrleífu Gísladóttur frá
Fiatatungu; byrjuðu þau þá búskap sama
vor á Syðribrekkum, á móti foreldrum Páls
sál. sem þá voru búin að búa þar lengi; þar
bjuggu þau — nema eitt ár á Ytribrekk-
um — til þess vorið 1883, að þau fluttust
P á 11 P á 1 s s o n.
að Frostastöðum; þeim hjónum varð 5 barna
auðíð. af hverjum 2 lifa.
Páll sál. var með helztu bændum, at-'
gjörfismaður mikill bæði til sálar og líkama,
gáfaður vel og lip.urme.nni, og til burða mun
hann hafa átt fáa sína Hka hjer í sveit. Fáum
árum eptir að hann byrjaði búskap varð hann
hreppstjóri, og þegar hann bætti þeim starfa
varð hann hreppsnefndar-oddviti, hvoru-
tveggja gengdi hann með hinni mestu vand-
virkni og samvizkuserai. Húsfaðir var Páll
sál. ágætur og búsýslumaður mikill, á með-
an hann hafði heilsu til þess, og eptir að
hann hafði misst heilsuna, hafði hann þó
nákvæma stjórn á öllu á heimilinu svo furðu
gengdi; bú þejrra hjóna stóð með miklum
blóma og gjörðu þau þó mjög mikið gott af
sjer, því þau voru samtaka í gestrisní og í
því að rjetta þurfamönnum hjálparhönd
Hann var ástúðlegur ektamaki og börn-
um sínuin elskulegur umhyggjusamur faðir
i Öllu, hans er því ekki einasta saknað af
ekkjsi hans og bðrnum, nánustu vinum og
vandamönnum, heldiir af öllum sveitungum
hans yíir höfuð, sem með rjettu álitu, að
með honum háfl þeir raisst einn af þeim
mönnutn, sem hvert fjelag má sizt án vera.
« Af málinu verða rnenn
kunnugir».
S v e i n n (frumbýlingur frá Dal): Sæll
og blessaður Gesturgamli, góði húsbóndi og
fóstri minn! Jeg þakka þjer alúðarfyllst
fyrir heima hjá þjer um daginn, jeg kom
þar, þegar þú varst nýlega farinn að heiman.
G e s t u r (aldraður bóndi úr sveit):
Kom þú nú sæll, Sveinki minn! núernokk-
uð síðan við höfum sjezt; vertu nú velkom-
inn í förina, ekki sízt þar jeg er hjer einn
á ferð, við getum orðið samferða þar til veg-
ir okkar skilja.
S v.: Gott þykir mjer að eiga kost á
að verða þjer samferða það afleiðinni, sem
auðið verður, þó lestin min sjé ekki löng;
það er „ljett að veifa láúsutn halá“; mun-
ur er að sjá lestina þína fóstri mínn, það
er lika munur á heimilum. í þessari ferð
hefi jeg kynnzt við marga menn, sem jeg
befi ekki fyrri sjéð, og suma af þeim álít
jeg mjög merkilega. Mjer þótti vera gott
um manninn á Völlunum í gærkveldi þeg-
ar allir voru búnir að taka af. Við áðum
á nóni af því flestir voru búnir að halda
full-langan áfanga, sunnudagur var að morgni
og bjuggust því allir við að vera þar fnllan
sólarhring. J>egar menn voru búnir að brjóta
upp vistir og snæða, var farið að tjalda, og
voru þar 4 tjöld og um 20 manns; þar
vóru bæði hreppstjórar, oddvitar og hrepp-
nefndarmenn. Með því mönnum sýndist að
slikt mannval — Sem þar var -— værlsjald-
sjeð i áfangástað, ræddu menn um, að gotfc
Væri að brúka timann til að ræða um eitt-
hvað sem gæti vakið menn siðar til nytsamr-
ar iliugunar, í minningu þessa samfundar, og
var mönnum skipað í sæti hverjum á móti
öðrum, og átti svo hver sera gæti, að byrja
á einhverju málefní sein værí fróðlegt,
skemmtilegt eða gagnlegt. Mjer fanst inig
ekkert vanta þar, nema að þú værir þar
lika. Veðrið var svo fagurt og sólin skein
ÆSKUSAGA
sjóliðsforingja Demetríos.
(Framliald),
omanniskrar ættar, og þarafleiddi, að þeir fóru
illa með hann hjéreptir. Drengurinn sagði
þeim við gott tækifæri, að það hefðu ei ver-
ið þeir nje forfeður þeirra, er byggt hefðu
bina stóru borg Efesusborg, beldur Grikkir,
og þeirrar ættar væri hann sjálfur, og þeir
væru miklu hyggnari en Tyrkir. J>essi svör
er sprottin voru af hinni vöknuðu þjóðernis-
tiifinningu drengsins gátu þéir ei þolað, og
gúldu honum með höggum og smánaryrðum
og erþeir sögðu húsbónda hans (Demitriusar)
hvað hinn grískí drengur hefði sagt til styggð-
af við þjóð þeirra, þá tiptaði hann drenginn
fýrir lians barnslegu mælgi svo fcilfinnanlegu,
að hann ei þorði áð hrósa sjei síðan af æfct-
eíni sínu. En áhrif þau, er viðræða hins ó-
khnna manns hafði féngið á hann duldist en
sámfc hjáhonum, og það má fullyrða að þetta
vár fyrsta rótin til þess að hann löngu seinna
blandaði sjer inni frelsisstríð Grikkja. f>að var
háns fasta sannfæring, að Grikkir og Tyrkir
■væru ei það sama og eptir bans skoðun þeir
ágætari Tyrkjum ; en að þeir væru annarar
trúar en íslams trúarjátendur og i hverju
mismunurinn var milli beggja þjóðanna fólg-
irin það vissi hann ekkert um. Úr Jóhann-
esar kirkjunni höfðu Tyrkir nú gjört bæna-
hús, í hverju þeir fjellu fram og báðu eins
og hann hafði sjeð foreldra sína heima gjöra
og sína trúárhræðúr. Hann fór og þangað
með hjeraðsmönnum og baðst fyrir uppá sipn
liátt. f>að var bæði hans Tyrkneski klæðn-
aður, er húsbóndi hans hafði gefið lionum, þá
hahn gekk í þjónustu hans, og það, að hann
var orðinn svó leikinn í að tala Tyrknesku
þó ei eptir nema tvö ár, að Ajasaluks borgar
búar hjeldu Deinitrío, er gefið var núfnið Ibra-
him þá hahn þangað kom, væri Tyrkneskur
að kyní sem hinir aðrir hjarðmenn.
f>fegar Demitrio var 14 vetra, ijet hús
bóndi hans, hann fara til ættingja síns, er bjó
þá í Scalanóvá, en sem stuttu eptir flutti sig
búferlum til Smýrna, og rak þar ei litla verzl-
un. Hinn uhgi Ibrahim eða rjettara Demetrio
varð eihs og nolíkuð utan við sig í fyrstu í
þessari fjölbyggðu borg. Hann bjó í þeim
hluta borgariniiar er Tyrkir bjuggu, og um
langan tíma hafði ei samgöngur við aðra en
þá, og hitti sjaldan landa sína, Grikki. Minn-s
ingin um hina kristilégu guðsþjónustU í litlu
,kirkjunni sem faðir hans var prestuí- við, og
endurminningin um sína barnslegu guðrækni,
er liann í einveru sinni á eynni æfði sig >
marga morgunstund, hvarfiaði honum í huga
sem þægilegur draumur. En þessi endur-
minning vaknaði á ný hjá honum, hún átti
að verða það bál, er nær hafði gjört útaf við
hann. f>að var á páskaliátiðiliniað starfi hans
leiddi hann til þess hluta borgarinnár, éreink-
um var byggður af Grikkjutn kristnutn.
f>að var hjer, að hartn í fyrstá sihni frá
sínum barndómsárum lieyrði glöggt merkið, er
kálllir hina kristnu til bænar; hann áá fjökia
fólks ganga inni Gríska kirkju nokkra, hanti
fylgdi hvöt hjarta síns og gekk á eptir, og
fann hjer allt hið sama sem hann áður hafði
fundið í litlu kirkjunni sinni heima.en alH 1
stærri stíl og fegurra. Hann ætlaði að biðj-,
ast fyrir með fólkinu, þá var honuin gefi°
bending til, að fara burt úr guðshúsi, erei»'
ungis tilheyrði kristnum en eigi Tyrkjuffl-