Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1865, Qupperneq 9

10
f>ví fer betur, að sannkallaðir ofdrykkjumenn eru
að tiltölu ekki svo margir á meðal vor, en því er mið-
ur, að þeir eru alt of margir, sem eru á leiðinni til
þess að verða ofdrykkjumenn, sem optar en skyldi flrra
sig vitinu, og sem bæði eyða ofmiklum tíma, ofmiklu fé
og bæði líkamlegu og andlegu atgjörfi sínu með nautn
áfengra drykkja. Fæstir verða drykkjumenn alt í einu,
heldur er það vaninn, sem gefur lystina, og því er það
svo hættulegt, að venja sig á nautn áfengra drykkja, og
nauðsyniegt fyrir þá, sem farnir eru að venja sig á þá,
að hætta því sem fyrst, og meðan þessi ílöngun ekki er
orðin ríkjandi Iöst«r, geta menn með einlægum og kröpt-
ugum vilja snúið við í tíma og lörðazt ófarir ofdrykkj-
unnar. þegar litið er til þessara manna, gætu nokkrar
hugleiðingar um skaðsemi ofdrykkjunnar, ef til vill, orð-
ið að nokkrum notum; en að ælla sér að aptra þeim,
sem orðinn er ol'drykkjumaður, með áminningum og að-
vörunum, mun því miður vera til lítils, því að um eng-
an á það fremur við, að bann hvorki hlýöi guði né
mönnum og að hann sé sannkallaður syndarinnar þræll.
Eitt af binu bryggilega við ofdrykkjuna er það, að
bún opt verður ríkjandi lijá þeim, sem eru vel af guði
gjörðir og sem af náttúrnnni bafa þegið blíðar og við-
kvæmar tilflnningar; því að þeir eru optleiðitamir, fylgja
straumnum í bugsunarleysi og lála lokka sig af vondum
soili og eptirdæmum. En hvort sem drykkjutnanninum
heflr upphaflega verið gefið meira eða minna af skap-
arans hendi, þá reynist það þó ætíð satt, að enginn
löstur aflagar fremur alla guðsmynd í manninum, heldur
en ofdrykkjan, þó þeir liafi meira að missa, sem meira
var upphaflega geflð. Hafir þú þekt ofdrykkjumanninn
í æsku lians, þá verður þér Ijóst, hvernig all eðli hans