Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1865, Qupperneq 10

11
er orðið afmyndáð. Opt var hann áður hið bezta ung-
menni, auðsveipt og Ijúft, en er nú orðinn sérgóður
og stórmenskufullur; opt var hann áður stiltur og reglu-
samur, en skeytir nú engu og lætur alt ganga sem
það getur bezt; opt var hann áður hneigður til einhvers
náms og vakti heztu vonir um, að hann á sínum tíma
mundi verða mðrgum fremri; en vonirnar hafa brugð-
izt; þeir eru honum nú langtum fremri, sem minni
vonir vöktu í æskunni; gáfur lians eru eins og lagztar
í dvala; þær eru orðnar eins þróttlillar og líkami lians,
og hann hefir enga elju, enga þreyju að beita þeim við
nokkuð það, sem áreynslu heimtar, og oplar en sjaldnar
er útséð um allar hans framfarir. í æskunni var hann
efni í tryggan og áreiðanlegan vin, en nú skiptir hann
vinum á hverri stundu, eptir því sem drykkjubræður hans
skiptast á; verið getur, að góðar tilfinningar hreyfi sér
í hjarta hans, en það varir ekki stundu lengur; þær eru
horfnar eins og bólan, áður en þig varir og áður en
hann veit sjálfur af. Enginn talar opt betur en of-
drykkjmaðurinn sjálfur um viðurstygð ofdrykkjunnar;
hann ásakar sjálfan sig eptir á; hann mannar sig upp
bæði í ásetningi og orðum; en áður en varir, er hann
hrasaður á ný; og í stuttu máli, hann verður svo óá-
reiðanlegur, að hann getur ekki trúað sjálfum sér og
því síður að aðrir geli trúað honum. Alt hans ytra
útlit ber og votl um þessa breytingu. Auk þess sem
ofdrykkjan hefir merkt útlit hans með óhraustu og spiitu
yfirbragði, þá er blíða, auðsveipni og sakleysi horfið úr
svipnum, en í þeirra stað lýsa sér þar kuldi, ósvífni,
sjálfsþólti og æstar geðshræringar; það er og eðlilegt,
því að andlitið er sálarinnar spegill og sál ofdrykkju-
mannsins afklæðist öllum hinum æðri tilfinningum í