Kristileg smárit handa Íslendingum - 03.01.1869, Page 4

4
þér, herra! haflð þér þá nokkurn tíma séð guð?« t\á
blöskraði mér, að nokkur skyldi geta sokkið svo djúpt
í vantrú og guðleysi, og eg svaraði: »að sönnu hefi eg
ekki séð guð; en eg hefi séð yður, og þér eruð ein af
hans sköpuðu skepnum«. »Gott og vel«, sagði hann,
»þér hafið þá ekki séð guð; þegar þér hittið einhvern,
sem hefir séð liann, bið eg yður að gjöra boð eptir
mér«, og að svo mæltu kvaddi hann mig og fór burt.
Eg sá nú ekki þenna gamla mann aptur fyrr en
við jarðarför þess manns, sem fyrst hafði getið um
hann við mig. Þessum manni fylgdu margir til graf-
arinnar, því að hann hafði verið mörgum kunnugur og
mjög ástsæll; meðan eg hélt Iíkræðu eptir hann, sá eg
marga gráta og meðal þeirra hinn gerska skraddara;
tárin hrúndu ofan eptir kinnum hans, scm af elli voru
orðnar hrukkóttar og kinnfiskasognar; en eg vissi ekki,
hvort það voru mín orð, eða dauði vinar hans, sem
fékk svo mjög á liann. Næsta sunnudag á eptir sá eg
hann í kirkju og svo hvern sunnudag þaðan í frá. Mig
furðaði á þessu, en eg vildi þó ekki minnast við hann
á þessa breytingu á lífernisháttum hans, svo hann skyldi
ekki verða feiminn, eða forðast mig, heldur vildi eg
láta guðs orð og hans náð vinna í kyrrþey. En mér
var sagt af manni, sem þekkli okkur báða, að skradd-
arinn hefði keypt sér enska biflíu og sagzt ætla að lesa
hana alla, til að sjá, hvort það orð, sem eg boðaði, væri
satt. Þá fór eg að hafa góða von um hann, fyrst hann
var tekinn til að sækja fund kristinna manna og að lesa
heilaga ritningu.
Upp frá þessu sá eg hann hvern sunnudag og við
önnur tækifæri í kirkjunni, og yfirbragð hans bar þaö
með sér, að hann hlýddi guðsorði með innilegri andakt